Czasami głupio znów mieć poczucie, że się człowiek nie zawiódł. Absolutnie nie mogę powiedzieć, że jestem czymkolwiek zaskoczony. Dzisiejszy rocznicowo-pomnikowy wtorek upłynął mi niemal identycznie jak wcześniejsze, z tą różnicą, że moi niezawodni współpracownicy nie mogli odmówić sobie ponarzekania na „sparaliżowane miasto” i „łamanie prawa”, nie zabrakło też ironicznych uwag oraz grupowego przeglądania memów nawiązujących do pamiętnych schodów z Tytusa Romka i A'tomka.

Im dłużej tego wszystkiego słuchałem, tym bardziej rosło we mnie przekonanie, że ten pomnik, te miesięcznice, te niezborne, a niejednokrotnie niebezpiecznie zbliżające się do żenady, próby wyjaśnień bez kawałka wraku w dłoni, to wszystko razem, ma jednak swoją niezaprzeczalną wartość i przynajmniej ja sam mam ochotę za to wszystko szczerze podziękować. Owszem, moda dziś jest na to, by żądać więcej i oczekiwać więcej, ale przecież żyjemy w czasach, gdy wiele osób przywiązanych do pewnych wartości serio dziś żywi nadzieję na to, że jeśli już ma być źle, to niech lepiej już przyjdzie to SLD, bo nie ma takiej możliwości, by oni byli w stanie zaprezentować się gorzej niż ta cała żulia. Tak, tak, wielu liczy na to, że Czarzasty z Millerem zaprowadzi tu odrobinę porządku. I w takich warunkach się dziś poruszamy. Wydaje mi się, że warto jednak to sobie co jakiś czas przypomnieć.

Ostatecznie więc wbrew pozorom ten wtorek kończy się – być może brzmi to trochę dziwnie w takich a nie innych okolicznościach – w moim poczuciu dosyć pozytywnie.

	Marcin-K
	10 kwietnia 2018 19:13