Moje dziecko mówi Tramwajno - Paweł Tramwajno

Wzorcowy słup, który - jak przypuszczam ma wygraną w kieszeni we wszystkich wielkich miastach... na dzień dobry.

dr Marek Minakowski parę lat temy przyjął "czelendż":)

https://minakowski.pl/lustracja-rafala-trzaskowskiego/

Jak widzę ochotę i entuzjazm do noszenia w wielkich miastach (mam doświadczenia warszawskie) namordników, pardą maseczek, przez elektorat wyborczy to pan Rafał nie ma i tu szans. Ale rozpoznawalność kampanią zdobędzie, a za lat pięć... kto wie.

O wspomniany pozew - publikacja gazety opiera się przede wszystkim na informacjach zebranych przez dr. Minakowskiego i opublikowanych parę lat temu. Znanych i Rafałowi Trzaskowskiemu i środowisku, dostępnych. Stąd "jak na razie nie ma pozwu?.." bardziej do publikacj dr Minakowskiego można zastosować mechanizm wnioskowania, przełożenia braku pozwu jako potwierdzenie.

Nie wynika z lektury podlinkowanego materiału wprost?

e chyba nie..taka rdbl w stylu S.O.S. byłaby odzywka "to jak wojewoda obecny" (bo "też związany jakoś" tzn pojawia się w tekście i taki sznurek:)

Mój komentarz nawiązywał do nominacji  kandydata pn.  Trzask kostki.

Widać po koligacjach rodzinnych, że Rafałek już od pieluszek nosi buławę marszałkowską w plecaku. Kto wie, kim on jeszcze zostanie? I żadna Czajka mu nie zaszkodzi.

Jeśli ktoś myśli że jazz zaczął się w Polsce po wojnie (drugiej) to jest w mylnym błędzie. Znów będzie przedruk:

"KRZYK JAZZ-BANDU W MIĘDZYWOJENNEJ POLSCE

KRZYSZTOF KARPIŃSKI

Polski jazz nie zaczął się wraz z okresem „katakumbowym” pod koniec lat 40., ale rozwijał się prężnie już przed II wojną światową

Jazz, to oczywiste, grany był w dwóch miejscach szczególnych — w Krynicy i Zakopanem, sławnych, modnych i atrakcyjnych kurortach, cieszących się w II RP niesłabnącą popularnością. Przybywano do nich nie tylko dla podreperowania zdrowia, wytchnienia, atrakcji turystycznych i sportowych (szczególnie w Zakopanem), ale także w poszukiwaniu rozrywki i dla smakowania uroków życia.

Początki jazzu w Zakopanem wiążą się z osobą Stanisława Karpowicza, lwowskiego restauratora. Zakopane poznał stosunkowo wcześnie, już w 1902 r., kiedy sława tego miejsca była jeszcze w zarodku. Miał dobrego nosa, postanowił zainwestować w stawiającą dopiero pierwsze kroki zakopiańską gastronomię. Kilka lat później kupił przy Krupówkach 46 drewniany dom i zaadaptował go na hotel Sport i restaurację. Inwestycja okazała się wyjątkowo udana. Otoczony werandami lokal stał się szybko miejscem spotkań artystów. Bywali w nim m.in.: Jan Kasprowicz, Stanisław Witkiewicz, Kornel Makuszyński, Karol Szymanowski. Wybitny malarz i rysownik Kazimierz Sichulski, związany w tamtych latach ze sławnym krakowskim kabaretem Zielony Balonik, wykonał serię karykatur bywalców lokalu, które prezentowano na ścianach.

Piszący o Zakopanem wskazywali na osobliwy nastrój panujący u Karpowicza i na jego przyjaźń z wieloma artystami. Znany pianista i pedagog Roman Jasiński tak wspominał to miejsce: „U Karpowicza w południe formalnie grzmiało. To przy «klubowym» stoliku, tuż przy ogromnym, bajecznieaopatrzonym bufecie, zasiadała godna kompania matadorów, którym przewodniczył sam Jan Kasprowicz. A tuż przy nim Solski, Orkan, Kornel Makuszyński, arcypopularny doktor Gabryszewski, no i sam władca i gospodarz tego świetnego przybytku, olbrzymiej tuszy, jowialny pan Karpowicz. Zamieszkali tu lub zjeżdżający na dłużej artyści malarze żyli spokojnie” („Zmierzch starego świata”, Kraków 2006, s. 225). Wtórował mu Rafał Malczewski, malarz, syn Jacka Malczewskiego: „Co miało dudki, szło do Karpowicza, do restauracji nad potokiem. Karpowicz cenił raczej artystów, nie truł ich samą wódką, miał niezłą piwniczkę. Wtedy powstała seria karykatur Sichulskiego, którym patronował alkohol, wojna i zażywny gospodarz” („Pępek świata”, Warszawa 1999, s. 35).

Różnorodność trunków, w jakie wówczas restauracje były zaopatrzone, zadziwia. Wódki: polska starka, gorzka ziołowa, czysta z białą główką; likiery: Bernardine, Imperial; koniaki: Martel i Kaźmierski, wino francuskie marcilly, włoskie marsala, produkowany w Warszawie węgierski tokaj. Dominowały wyroby lwowskiej firmy Baczewskiego, warszawskiej Haberbusch i Schiele, ale także piwo żywieckie, którego stałym dostawcą był Arcyksiążęcy Browar w Żywcu. Może dlatego Witkacy po swoim ślubie w 1923 r. zaprosił tam znajomych.

Właśnie w lokalu u Karpowicza w styczniu 1929 r. począł występować jazz-band kierowany przez Jerzego Rosnera. Był jednym z pierwszych występujących w lokalach zakopiańskich (obok orkiestr typowo tanecznych) zespołów jazzujących lub takich, które potrafiły — jak to się wtedy mówiło — hotować, a więc nieobca im była umiejętność swingowania i improwizacji. „Lokale rozrywkowe i restauracje zakopiańskie posiadają zawsze, zarówno w letnim, jak i zimowym sezonie doskonałe orkiestry. I obecnie licznie zebrani na zawody narciarskie goście mają sposobność bawienia się i tańczenia przy dźwiękach doborowych jazzbandów (...) u Karpowicza pod batutą p. Rosnera” — donosił „Ilustrowany Kurier Codzienny” (1929, nr 6, dodatek). Rosner’s Jazz and Tango Orchestra był to siedmioosobowy zespół składający się z młodych muzyków, którym przewodził krakowski pianista i akordeonista Jerzy Rosner, kuzyn znanego trębacza Ady’ego Rosnera.

W połowie 1919 r. do Zakopanego przyjechał Franciszek Trzaska (wcześniej terminował w krakowskiej Esplanadzie i prowadził Jamę Michalika). Kupił cukiernię na rogu Krupówek i Kościuszki. Przerobił ją na wyjątkowo popularną kawiarnię. Spotykał się tam świat artystyczny. Siedząc na słynnej pluszowej kanapce, można było do rana sączyć trunki, w które kawiarnia była obficie zaopatrzona. W połowie lat dwudziestych lokal kilkakrotnie odwiedzała warszawska, już bardzo znana, orkiestra Artura Golda i Jerzego Petersburskiego. W czasach warszawskich ich wizytówkę stanowiła piosenka: „Gdy Petersburski razem z Goldem gra, jazz-bandu te Ajaksy dwa...”.

„Ilustrowany Kurier Codzienny” w marcu 1933 r. pisał, że Gold i Petersburski to mistrzowie jazzu, oczywiście definiując to według ówczesnych kryteriów: „Prawdziwi mistrze na wszystkich jazzowych instrumentach, to nie tylko interpretatorzy, ale słynni już dziś daleko poza granicami kraju kompozytorzy, których przeboje gra i śpiewa cały niemal świat”. W tym stwierdzeniu było coś z prawdy. Petersburski okazał się twórcą wielu przebojów i muzykiem o ogromnej, wręcz niewyczerpanej inwencji melodycznej.

Na przełomie lat dwudziestych i trzydziestych występował w Zakopanem zespół Witolda Elektorowicza, wówczas niespełna trzydziestoletniego pianisty, kompozytora i piosenkarza. Wcześniej z powodzeniem koncertował on w kawiarniach warszawskich, grywał wtedy nie tylko muzykę lekką, ale i poważną. Natomiast na dancingach u Trzaski jego orkiestra grała głównie fokstroty i potrafiła „niecić życie i wesołość”, jak informował swych „szanownych” czytelników „Światowid” (1929, nr 33).

Z kolei „Trubadur Warszawy” donosił: „W Zakopanem u Trzaski koncertuje znakomita orkiestra Lewaka i Schildhorna. Pierwszy z nich to znakomity pianista o kolosalnej technice, drugi — młody, uzdolniony skrzypek (...), dają codziennie licznej publiczności prawdziwą biesiadę muzyczną. Jeżeli dodamy, że oprócz muzyki jazzowej jest jeszcze, choć w małych dawkach, muzyka poważna, i to w wykonaniu takich mistrzów, wtedy zrozumiemy, dlaczego orkiestra u Trzaski ma takie duże powodzenie” (1931, nr 3). Arnold Lewak grywał do wybuchu wojny w lokalach śląskich, głównie w Katowicach, był też kompozytorem.

W lokalu Trzaski muzykę bliższą jazzowi prezentowała orkiestra Melodyst–Bundzik. Był to sześcioosobowy zespół, który zagrał tam po raz pierwszy w marcu 1927 r. Alfred Melodyst, niegdyś student Warszawskiego Instytutu Muzycznego, zawód muzyka wykonywał już w 1916 r. W latach dwudziestych miał za sobą współpracę z Zygmuntem Karasińskim i nagrania płytowe. Należał do barwnych postaci, chętnie angażowanych przez właścicieli lokali.

Franciszek Trzaska i szefowie orkiestry nie mogli zatem narzekać na frekwencję. Rafał Malczewski, bywalec tego lokalu, wspominał, że działy się tam różne ciekawe rzeczy. Na przykład Karol Stryjeński, uznany rzeźbiarz i architekt, jedna z barwnych postaci Zakopanego, będąc prawdopodobnie pod dobrą datą, „przepędził orkiestrę Melodysta grającą u Trzaski. Melodysta (...), chłop na schwał, nie był wcale tchórzliwym grajkiem”. Melodystowi zaś zdarzyło się raz, że „przegnał z kawiarni oficera francuskiego zalanego w dechę (...), ale zaczepliwą bestię. Wyglądało, że zastrzeli Melodysta, gdy ten zdzielił go banjem po głowie” („Pępek świata”, Warszawa 1999, s. 102–103). Nie zawsze więc w najlepszych lokalach zakopiańskich było spokojnie.

Oprócz jazz-bandu Freda Melodysta u Trzaski występował bardzo popularny zespół Zygmunta Karasińskiego i Szymona Kataszka. Jednak najbardziej jazzowym zespołem, który w latach 1930–1932 (i później) można było usłyszeć w tym lokalu, był wspominany już tutaj kilkakrotnie krakowski The Jolly Boys Band braci Sperberów, Henryka i Stanisława. W różnych okresach współpracowali z nimi Zygmunt Berland (saksofon), Julian Hütner i Bronisław Stasiak (trąbki). Jeszcze kilka lat temu dziewięćdziesięcioletni George Scott, perkusista i saksofonista, który kilkakrotnie słyszał zespół The Jolly Boys Band grający u Trzaski, opowiadał mi, że muzycy ci znani byli z tego, że umieli swingować, a także improwizować. Zachwycona prasa pisała, że był to: „Młody, wesoły, utalentowany zespół The Jolly Boy’s Band koncertujący w kawiarni Trzaski w Zakopanem, którego gra i kompozycje czynią orkiestrę ulubionym zespołem Zakopanego”. Kompozytor i akordeonista Jerzy Orzechowski (już nieżyjący), który w 1938 r. słyszał zespół w jednym z łódzkich lokali, wypowiadał się w podobnym tonie, wskazując na Henryka Sperbera jako na świetnego jazzmana. Z kolei „Trubadur Warszawy” donosił, że u Trzaski „całości dopełnia jeden z najlepszych jazz-bandów polskich, orkiestra The Jolly Boys Band, która pod wyśmienitą dyrekcją znanych kompozytorów, braci Sperber, przygrywa do tańca i udziela fluidu swej wesołości licznym rzeszom publiczności” (1930, nr 30).

Franciszek Trzaska był człowiekiem bardzo aktywnym, pomysłowym, uwielbiającym artystów. To w jego restauracji odbywały się pierwsze w Zakopanem, popularne w latach międzywojennych dancingi, to tutaj zapoczątkowano wybory Miss Zakopanego. Przestronna i piękna sala, wyposażona w znakomity fortepian, służyła najlepszym orkiestrom i zjeżdżającym tutaj — szczególnie na karnawałowe zabawy — najważniejszym postaciom II Rzeczypospolitej.

Miejsce to odwiedził też świetny tancerz Serge Lifar. Tak to wydarzenie wspomina Rafał Malczewski: „W taki dzień wcale ohydny, zalewany deszczem, poganiany wichrem, zjechał do Zakopanego Sergiusz Lifar w towarzystwie Jana Lechonia, by przyjrzeć się tańcom góralskim i zużytkować je w „Harnasiach” Karola Szymanowskiego, które ukażą się w Operze w Paryżu. Zabawił jedną dobę w Zakopanem. Był na weselu góralskim, oglądnął dancing w kawiarni Trzaski, w nocy przeżył kurniawę, rankiem parę godzin wspaniałego dnia” („Od cepra do wariata”, Warszawa 2000, s. 142).

Lokal Trzaski był więc wizytówką Zakopanego. Miejsce to musiało być wyjątkowo atrakcyjne, skoro w sylwestra 1938/1939 bawił się tu Roman Waschko ze swoją kompanią. Natomiast Kornel Makuszyński kiedyś napisał, że Zakopane to wieś leżąca na wielkiej drodze prowadzącej od Trzaski do Karpowicza. W środkowej części Krupówek, po ich lewej stronie (patrząc w kierunku Gubałówki), wyrasta hotel Morskie Oko, ważne miejsce na kulturalnej mapie Zakopanego. W międzywojniu oprócz hotelu były tam atrakcyjna restauracja oraz sala teatralna, w której występowało wielu znanych aktorów, piosenkarzy i muzyków, a wśród nich Hanka Ordonówna i Eugeniusz Bodo. Występowali tam także Karol Szymanowski, Ada Sari i Egon Petri, świetny holenderski pianista i pedagog mieszkający wówczas w Zakopanem, oraz wielu innych artystów.

Po północy bawiono się w Jaszczurówce, w południowo-wschodniej części Zakopanego przy dźwiękach pierwszej polskiej orkiestry jazzowej — saksofonisty i skrzypka Zygmunta Karasińskiego i pianisty Szymona Kataszka. Ich zespół od stycznia 1930 r. aż do wojny często gościł w restauracji w Jaszczurówce. Przygrywał podczas udanej zabawy sylwestrowej kończącej rok 1936. Jednak najwięcej osób zapamiętało „Walny Zjazd Batiarów i Obieżyświatów w sobotę dnia 4 lutego 1939 roku w Jaszczurówce na Balu Gałganiarzy”. W Zakopanem, tuż przed wybuchem wojny, Karasiński skomponował — jak sam twierdził — niezwykle popularny przebój „Czy pamiętasz tę noc w Zakopanem?”. Anna Wrońska, bywalczyni tego miejsca, opowiadała mi kilka lat temu: „Restauracja i kawiarnia w Jaszczurówce to ekskluzywne miejsce. Wewnątrz była ładna sala z dużą sceną i niemałym tarasem od frontu. Były też pokoje do wynajęcia. Widywałam eleganckich gości, często w smokingach. Na zewnątrz całą dobę stały dorożki. Jednokonne do Krupówek kosztowały złotówkę, dwukonne dwa złote. Odległość pokonywały w dziesięć minut. Restauracja nie miała nazwy. Bywali tu Witkacy, Makuszyński, Szymanowski”.

W okresie międzywojennym rolę sal koncertowych, w których można było usłyszeć interesującą muzykę, spełniały przede wszystkim restauracje i nocne kluby, szeroko zresztą reklamowane na łamach codziennej prasy. Zazwyczaj były one tłumnie odwiedzane. Mowa oczywiście o miejscach eleganckich, gdzie na poczesnym miejscu znajdował się fortepian. Ich właściciele byli ludźmi otwartymi, o szerokich zainteresowaniach, zazwyczaj artystycznych, obsługa zaś — doskonała. Bywali w takich miejscach głównie ludzie dobrze sytuowani, ziemianie, kupcy, lekarze, bohema artystyczna, w tym muzycy, bywali też turyści. Podawano dobre jedzenie i świetne trunki, głównie od Baczewskiego oraz Haberbuscha i Schielego. Plotkowano o aktorach, komentowano wydarzenia polityczne, posunięcia finansowe na giełdach, no i słuchano muzyki.

Klientów przyciągały modne wówczas dancingi, ale nie tylko. Było też miejsce na programy, w których ramach występowali piosenkarze, tancerze, a nawet akrobaci. Mnie najbardziej interesują koncerty (występy) orkiestr, które grały modne szlagiery znane z radia i kina, a także przygrywały do tańca. W ich muzyce były elementy jazzu. Grano głównie standardy muzyki angielskiej i amerykańskiej, a także utwory polskich kompozytorów rozrywkowych, w oparciu o tzw. orkiestrówki. Najbardziej podobały się The Jolly Boys Band, Vivo Band Emila Brüha, Rosner’s Jazz i Melodyst–Bundzik Orchestra.

Mieszkający do dzisiaj w Brukseli  George Scott opowiadał mi o granych wówczas kompozycjach anglo-amerykańskich: „Interesowały nas aranżacje w stylu m.in. orkiestry Tommy’ego Dorseya i na nich się koncentrowaliśmy. Zainteresowanie taką muzyką było niemałe, do czego przyczyniało się radio nadające audycje jazzowe”.

Przedwojenny muzyk i kompozytor Władysław Pawelec wspominał w 1999 r. w rozmowie ze mną: „Musieliśmy bardzo dobrze znać repertuar, ponieważ lokale odwiedzali ludzie przybywający z Paryża, Wiednia, Berlina — obeznani w muzyce, będący z nią na bieżąco, i oni od nas tego wymagali. Do godziny dziesiątej wieczorem grano koncerty, potem przygrywano do tańca, a w końcu miały miejsce popisy jazzowe. Jeżeli w składzie występującego zespołu znalazł się dobry imrowizator, to w nocy do lokalu przychodziło wielu muzyków, by go podpatrzeć i posłuchać”.

Fragment książki Krzysztofa Karpińskiego „Był jazz. Krzyk jazz-bandu w przedwojennej Polsce”, która ukaże się 11 września w Wydawnictwie Literackim.

KRZYSZTOF KARPIŃSKI Prawnik, były prezes Sądu Apelacyjnego w Warszawie, pianista, entuzjasta jazzu i badacz jego historii, wiceprezes Polskiego Stowarzyszenia Jazzowego. Współpracownik "Radaru", "Akcentu", "Notesu Jazzowego" i "Jazz Forum". Autor biografii tragicznie zmarłego niewidomego pianisty Mieczysława Kosza „Tylko smutek jest piękny” (1990). W duetach fortepianowych z Krzysztofem Sadowskim i Mieczysławem Mazurem nagrał płytę „Piano Jazz Trio” (2005) ze standardami muzyki jazzowej.

Data 09/2014"

Źródło przedruku

https://www.dwutygodnik.com/artykul/5424-krzyk-jazz-bandu-w-miedzywojennej-polsce.html

Jaki z tego morał. To co jest dzisiaj nie wzięło się znikąd.

To pasuje do niego;)

No jak grupa Bilderberg ma takich asów w rękawie, to dobra nasza:)

Tytuł notki jest rewelacyjny ale co do znajomości językowych " informatora" to nie byłbym aż tak zdecydowany w osadach. Nasz Marcin-K bagatelizuje wybór tego kandydata, a ja uważam że racji to on nie ma. Oczywiście że Andrzejowi Dudzie to on nie może zagrozić ale jak rzucimy okiem na te tytułowe "kości" to wyłania nam się tam przebogaty krajobraz znaczeń. Nie chciałbym tu co prawda robić za advocatus diaboli i wolałbym być "promotorem sprawiedliwości" ale szukanie odniesień w przeszłości nowego kandydata pozwala mi lepiej rozumieć to w czym żyję. Mnie się ta kandydatura podoba a jak zostanie "sprzedana" to już inna sprawa. Głosować na niego nie będę ale ma ona jednak "pewne" atuty. Tyle tutułem wstępu. A teraz wprowadźmy pod notką element liryczny:

https://youtu.be/vLm9Ur7--EY

To jest piosenka którą śpiewa Wanda Warska z filu Pociąg (1959) - Wikipedia.pl Jerzego Kawalerowicza. Muzykę do tej piosenki napisał (zaaranżował bo to cower jest) tata Rafała Trzaskowskiego Andrzej Trzaskowski. A tak zostało to opisane:

"Muzykę do Pociągu opracował Andrzej Trzaskowski na motywach piosenki „Moon Rays” skomponowanej przez Artie Shaw. Wokalizę do tejże muzyki wykonała Wanda Warska, żona jednego z wykonawców muzyki, Andrzeja Kurylewicza. Warska śpiewała spontanicznie, nucąc kompozycję Shaw do muzyki granej w rytm filmowego pociągu. Pod wrażeniem był sam Kawalerowicz, który, jak wspominała Warska, „złapał jeszcze moje dźwięki, cofnął się i zaczął krzyczeć: «Wanda, nie zapomnij tego!»”. Gotowy film miał premierę 9 czerwca 1959 roku". Cytat z linku powyżej.

Oczywiście nie byłoby tego gdyby tata Rafała nie był muzykiem, a chociaż by w takim zespole jak Jazz Belivers:

"Zespół jazzowy utworzony w styczniu 1958 r. We wrześniu tego samego roku wystąpił na I Międzynarodowym Festiwalu Jazzowym Jazz Jamboree w Warszawie w składzie: Jan „Ptaszyn” Wróblewski – ten. sxf., Wojciech Karolak – alt sxf., Andrzej Trzaskowski – pf., lider, Krzysztof Komeda – pf., Jan Byrczek – cb., Jan Zylber – dr, Andrzej Kurylewicz – melofon, Jerzy Milian – vib. Jego brzmienie utrwalone zostało w filmie pt. Jazz Camping wyreżyserowanym przez Bogusława Rybczyńskiego w 1959 r. Produkcja dokumentalna dotyczyła jednego z pierwszych w Polsce jazzowego jam session, zorganizowanego w Hotelu Górskim na Kalatówkach w Tatrach w tymże roku. Zespół możemy również usłyszeć na LP Jazz Believers, nagranej z Romanem Dylągiem – cb. zamiast Jana Byrczka na próbnej płycie RCA Victor J80P. Z tego składu wyłoniło się samodzielne trio Krzysztofa Komedy. Według różnych źródeł zespół został rozwiązany latem 1959 r. lub w 1960 r". źródło

I tu pojawia się ta "próbna płyta RCA Victor J80P". RCA to była wtedy druga pod względem wielkości wytwórnia płytowa w USA, a mamy rok 1959. Ciekawe nie. W 1958 roku w czerwcu w Poznaniu są międzynarodowe targi. A na targach różne stoiska. Rosjanie ze sputnikiem i rosyjską kosmonautyką, a obok Amerykanie z wytwórni RCA. Do tej pory w głośnikach na targach grano piosenkę "Letnia przygoda" ale w tym rokj jest inaczej. Dominuje jazz. Jest on na płytowym stoisku firmy Philips, w Barze Muzycznym niemieckiej firmy Playdor, jak również na stoisku amerykańskiej firmy RCA Victor prezentującej kolorową telewizję. Dyrektorem pawilonu jest James P. McCarrville i to on wpada na pomysł nagrania polskich muzyków w nocy z 11 na 12 czerwca z zespołów Jazz Believers i All Stars Swingtet, które przygrywały na targach. Tak powstała lapidarna płyta "Polscy jazzmani w studio RCA Victor". A wszystko dlatego, że była "żelazna kurtyna, po jednej ze stron której grał muzykę tata Rafała Trzaskowskiego Andrzej Trzaskowski (Wikipedia.pl). Dane o targach zaczerpnąłem z książki "Komeda osobiste życie jazzu" Magdaleny Grzębałkowskiej.

Pokażmy jeszcze może tę propagandówkę Rybczyńskiego "Jazz Camping", no i przynajmniej młodość jest tu autentyczna

https://youtu.be/rAIEcbwY1bo

Wczoraj przejechałem trasę Wrocław — Wałbrzych — Kamienna Góra — Wałbrzych — Nowa Ruda — Srebrna Góra — Wrocław i na płotach widziałm tylko banery z PAD-em i Kosiniakiem. Czasami na jednym płocie dwa plakaty: Duda i obok Kosiniak. Innych brak albo nie dostrzegłem.

Roman Waschko – „pisał donosy na kolegów artystów i brał za to pieniądze” - wynika z materiałów, które zebrał o nim Instytut Pamięci Narodowej. Ten słynny konferansjer i szef instytucji jazzowych w Polsce nie tylko donosił (na przykład na pisarza Leopolda Tyrmanda). Kusił też kolegów, przedstawiając im prostytutki zatrudnione przez SB.

Tak było na przykład z Donovanem Thomasem, sekretarzem ambasady USA w Polsce. Waschko poznawał go z atrakcyjnymi kobietami będącymi na usługach SB. Dzięki temu bezpieka dokładnie rozpracowała Thomasa i miała na niego haki.

Współpraca była hojnie wynagradzana. Agent o pseudonimie „Adam” dostawał pieniądze i paszport. Mógł wyjeżdżać zagranicę w latach 60., co było głównie przywilejem artystów. To na nich właśnie donosił najwięcej.

Waschko przyjaźnił się z pianistą Andrzejem Trzaskowskim, z którym wyruszył w 1962 roku na tournee po Stanach Zjednoczonych. IPN ma dokumenty świadczące o tym, że Waschko spisywał i raportował w Polsce o wszystkim, co było związane z intymnym życiem Trzaskowskiego i jego małżeństwem.

To samo zrobił innemu przyjacielowi - Leopoldowi Tyrmandowi, autorowi kultowej powieści „Zły”. Donosił nie tylko o smaczkach obyczajowych z życiorysu pisarza, ale i o jego zagranicznych kontaktach.

„Znam materiały IPN na temat Waschki. Niestety, muszę przyznać, że są one przekonujące” - komentuje Krystian Brodacki, działacz jazzowy, dziennikarz i publicysta, autor książki „Polskie ścieżki do jazzu”. „On potrafił wiele załatwić. Ułatwił zagraniczny wyjazd Janowi „Ptaszynowi" Wróblewskiemu. Uważano wtedy, że Waschko jest po prostu sprytny i obrotny” - dodaje Brodacki.

W końcówce lat ’60 i początku lat ’70 czyli czasach głębokiej komuny w PRL - rozdziawioną gębą czytałem artykuły Romana Waschko w Radarze, a potem Sztandarze Młodych (to takie czasopisma) i Kulisach czy Non-Stopie.

Marek Gaszyński i Piotr Kaczkowski + inni z PR 3 to byli jedyni polscy (zdawać by się mogło, a co okazało się total rozczarowaniem) deejaye idole.

No a Franciszek Walicki, który organizował, pomagał (zdawać by się mogło, a co okazało się total rozczarowaniem) - jawił się jako prawdziwy opiekun i obrońca raczkującego deejaystwa i dyskotek w Polsce z lat PRL.

to ten:
https://www.youtube.com/watch?v=rsZORdgda3Y

Fantastyczny film zarówno zdjęcia jak i muzyka, super. Dziękuję. Film o polskim jazzie i ani słowa po polsku, jedynie Komeda i Ptaszyn-Wróblewski po niemiecku no ale muzyka polska. Ten film był chyba zrobiony, co prawda w Polsce, ale z przeznaczeniem na rynek niemiecki. Promocja albumu? Zresztą nasi wymieni są tam jako współproducenci. No ale co tu dużo nie mówić polska dżezowa kultura muzyczna peezentuje się tu doskonale. Trudni też winić producentów o brak odniesień do przedwojnia gdzie ten "polski jazz" hulał już w najlepsze z wojną i okupacją włącznie. Film ten jest dla mnie przykładem jaki jest rozdźwięk pomiędzy sferą polityczno-emocjonalną jaką się sprzedaje publisi, a życiem które trwa pomimo propagandy. Przy czym jest oczywiste, że ci którzy dostawali szansę musieli być "spolegliwi" w sferze usług dla ówcześnie obowiązującej władzy. Ale to chyba szersze zjawisko w historii człowieka jest. Trochę potrolluję na koniec w komentarzach pod notką i dorzucę element obcy bo włoski, całkiem współczesny ale w aranżacji amerykańskiej, jako element liryczny:

Marnie Laird (Brooklyn Duo) - fortepian, Ludovico Einaudi - kompozycja, utwór "Nuvole Bianche"

https://youtu.be/FXwmPXMU9is

Dzięki za notkę