Od długiego już czasu you tube spamuje mnie filmami firmowanymi przez kanał założony przez samego Zychowicza, który to kanał nazwany został - jakże kapitalnie - Historia Realna. Nawiasem: w ogóle ostatnio lęgną się w sieci kanały "popularyzujące historią najnowszą" niczym rybiki w zaniedbanej łazience. Najwidoczniej jednak poprzez swoją wieloletnią bytność w internecie, zostałem targetowo zakwalifikowany do grona mężczyzn w średnim wieku, łaknącym treści historycznych polanych sosem grzybowo-konserwatywnym. No i sztuczna inteligencja segregująca te wszystkie śmieci mówi więc do mnie: panie, jesteś pan zawołany konserwatysta w wieku kapciowym, to łap pan kanał redaktora Zychowicza. Tam jest to, co pan lubisz. Towarzystwo mężczyzn spragnionych czynu wojennego, geopolityka, ryciny przedstawiające czołgi i pikujące sztukasy, a także, rzecz jasna, jest tam mnóstwo historyzującej gdybologii. Możesz pan se siedzieć w bujanym fotelu w pluszowych zającach na stopach i się tym wszystkim pasjonować aż się pan zazielenisz na twarzy.

Oczywiście to wszystko to jest nieprawda, wypraszam sobie nazywanie mnie jakimś tam konserwatystą, sztukasy mam gdzieś, ale po co wyprowadzać sztuczną inteligencję z błędu? Uznałem że trzeba tego Zychowicza, jak to się kiedyś mawiało na milicji, ustalić.

Gdy już znalazłem się na kanale pana popularyzatora, zobaczyłem go rozklapcianego na krześle w pozycji w jakiej często siedziały przed klasami starsze chłopaki z mojego technikum budowlanego pozujący na lokalnych samców-alfa. Chwilę wcześniej jednak powitała mnie - wykupiona pewnie z jakiejś bieda-bazy danych - metalowa muzyka jako tło dla archiwalnych ujęć prezentujących przemarsz wojsk. Takie bowiem obowiązują standardy w internecie - musi być kretyńska czołówka. A więc odhaczone. Dalej było tylko ciekawiej. Na stoliku obok wyluzowanego ponad miarę Zychowicza dumnie biła po oczach najnowsze książka tegoż autora pod tytułem: Germanofil. Tak to zostało skomponowane, że w pierwszej chwili pomyślałem sobie, że Zychowicz zaprosił do swojego kanału własną książkę. Czy to by było jakieś znowu bardzo dziwne w dzisiejszych czasach? W przesłuchałem mniej lub bardziej pobieżnie kilka filmików na kanale Historia Realna i zauważyłem od razu, że ów egzemplarz to najważniejszy element scenografii. Zmieniają się goście, od profesora Cenckiewicza po kompletnie nie znanych mi ludzi, a egzemplarz Germanofila zdaje się być tam nie do ruszenia. Mamy więc do czynienia z jednym wielkim spotem reklamowym tegoż dzieła.

Wiem że to zabrzmi źle, ale każdorazowo gdy widziałem okładkę tej książki, to zastanawiałem się, dlaczego nie zdecydowano się na jeszcze odważniejszy marketingowo krok i nie zatytułowano jej "Pedofil". Albo jeszcze ładniej: "Nekrofil". Myślę że sprzedaż mogłaby skoczyć na tyle, że Zychowicz nie musiałby udawać you tubera. Że niby kpię, że niby przeginam i do tego jeszcze wulgarnie? Przykro mi, ale tak mi się to w głowie układało, a teraz przecież jest moda na to, by mówić otwarcie o swoich emocjach. Poza tym to nie ja zacząłem - jak się opatrzyło, tyczącą się przecież ważnego punktu naszej historii,  książkę tytułem, "Obłęd 44'", to teraz trzeba się liczyć ze złośliwościami zwrotnymi. W twórczości Zychowicza widać wyraźny stempel - wymyślił sobie chyba chłop, że jako pierwszy w kosmosie, niczym jakaś łajka, połączy popularyzację historii najnowszej z sukcesami w Empikach oraz w "salonikach prasowych", gdzie żeby się przebić - tak pewnie sobie to Zychowicz wyobraża - trzeba przywalić potencjalnemu czytelnikowi prosto w ten jego pusty i zdurnowaciały czerep. Inaczej, bez chwytliwego tytułu, gołej baby na okładce, albo rekomendacji Blanki Lipińskiej, się z Empiku wylatuje, a co za tym idzie - cała popularyzacja psu na budę i krew w piach. Nabijam się z tego wszystkiego, kabaretyzuję, ale co z tym innego zrobić?

Dodałbym jeszcze, że na moje oko to wszystko, co widzimy w najbliższej orbicie Zychowicza jak i on sam, ma tylko jedną funkcję. Zajęcie takiego obszaru rynku i jednoczesne sprymitywizowanie go, aby w promieniu tysiąca mil nie wyrósł nawet najbardziej zahartowanych chwast. A człowiek który choć raz weźmie do ręki jeden egzemplarz Obłędu albo Germanofila, miał poczucie że nic mądrzejszego i bardziej światłego już mu się w życiu nie przytrafi.

Trochę tego Zychowicza posłuchałem, walcząc momentami już nie z wrodzoną złośliwością, a po prostu z potwornymi atakami senności. Przyjmując kolejne minuty tego dziamgolenia w duetach na dwa serca, na temat tego, czy Niemiec chciał się bić z Francuzem, oraz czy Beck był brytyjskim agentem i należałoby go dziś ogolić za to na łyso, zacząłem się w końcu zastanawiać nad postacią tytułowego germanofila, czyli Władysława Studnickiego. Nazwisko to dosyć często skądś do mnie przylatywało, ale nigdy nie nabrałem choćby najmniejszej chęci by się nim jakoś głębiej interesować. Jeśli mam coś czytać o historii, to musi to być naprawdę dobre i zajmujące. Jeśli to takowe nie jest, to wolę porobić coś bardziej konstruktywnego. Wszystkiego w życiu już się nie dowiem, ani nie wszystko muszę zrozumieć - im się robię starszy, tym łatwiej się z tym godzę. Słuchając tych Zychowiczowskich dyskusji w końcu wyostrzyłem nieco bardziej percepcję i to co usłyszałem zafrapowało mnie na tyle, że poszedłem krok dalej i zapoznałem się z notką poświęconą Studnickiemu w Wikipedii.

I teraz chciałbym być dobrze zrozumiany. Ja naprawdę nie odmawiam Władysławowi Studnickiemu nie tylko inteligencji, energii, ani tym bardziej patriotyzmu. Z pewnością był to swój chłop. Jakbym jednak na tę postać nie patrzył, to widzę człowieka, który wymyślił sobie, że wysyłając tu i tam jakieś memoranda zmieni "bieg historii". Reszta jego życiorysu, to już dla mnie kompletny odlot. Ta wizyta w wilczym szańcu, czy gdzie on tam do tego Berlina zjechał, i ta anegdotyczna - przywołana przez Zychowicza z rechotem na ustach - opowieść jak to on tam komuś odpowiedział "spi..aj". Pojechał Studnicki do Berlina spotkać się z Hermanem Goringiem, który - tak mówią nam panowie Zychowicz i Cenckiewicz - stanowił opcję antypolską w wilczym szańcu. No i co za niespodzianka. Ta tajemnicza w swej istocie misja nie powiodła się. Mnie jako człowieka wciąż dziwiącego się pewnymi sprawami i często ich nie rozumiejącego, zastanawia to, że Studnicki sobie od tego Goringa wrócił, potem via Pawiak znalazł się ostatecznie w Lądku. Mnie - osobnikowi wychowanemu na prl-owskich II wojennych thrillerach - wydawało się, że jak Niemiec w mundurze z czaszkami zobaczył Polaka, to od razu odbezpieczał swojego lugera. A tu proszę. Jednak ludzkie to pany były.

Zostawmy jednak tego biednego Studnickiego, być może jestem wobec niego niesprawiedliwy. Jego dziwaczny życiorys to i tak mniejszy problem niż widok dwóch panów dyskutujących o tym, czy jeśli w naszych karabinach byłyby inne zamki, a któryś z lordów w Londynie wstałby pewnego wiosennego poranka w roku trzydziestym siódmym prawą nogą, to my byśmy wtedy razem z Czechami i Albańczykami zamienili Berlin w miasteczko Wilanów. Ktoś oczywiście powie - a co to za problem. No jednak jakiś jest. Wygląda bowiem na to, że ten labirynt Fauna jest bardziej rozległy niż mi się wydawało. Słucha tego wszystkiego bardzo dużo ludzi, jeszcze więcej to lajkuje i roznosi po świecie. Rezultaty są takie, że ja potem spotykam pewnego gościa, który zamienił gazownię i tvn na Bartosiaka i Zychowicza, i mówi mi że on kupił sobie książkę jakiegoś Australijczyka o I wojnie światowej i jak ją przeczyta, to mi powie dlaczego ona, ta I wojna, tak naprawdę wybuchła. A na moje nieśmiałe piśnięcie, że Anglicy stoją za dekoracjami o nazwie Rosja, powiedział żebym przestał się wygłupiać i posłuchał Leszka Sykulskiego. I niech mi ktoś powie że to nie są szkodniki.

---

tagi: zychowicz 

	Marcin-K
	22 października 2020 08:50

23     1669    8 zaloguj sie by polubić