Przez ostatni urlopowy tydzień oglądałem troszkę telewizji, wszak moja siostra nie wyobraża sobie wieczoru bez tak zwanych "wiadomości". I tutaj nie ma dla niej różnicy - tvpis, polszmat, tefałen czy inna cholera. Próbuję ile mogę, żeby tego nie oglądała, a przynajmniej zrozumiała, że to co tam widzi nie ma nic wspólnego z rzeczywistością, ale na razie słabo mi to idzie. Nie walczyłem z tym zresztą bardzo, bo lubię raz na jakiś czas zobaczyć, jak teraz się tę telewizję robi i jakie tam panują trendy. Przyznaję, że poczułem się lekko wstrząśnięty, gdy kilkukrotnie obejrzałem polsatowską produkcję, w której chodzi o to, że polsatowska Stokrotka, czyli pani Gozdyra napuszcza na siebie polityczne głowy, tyle że teraz z racji wyjątkowych okoliczności, ma to miejsce na skypie. Widzimy więc tych biednych ludzi, którym ktoś wmówił że są politykami na tle tych wszystkich meblościanek z książkami, i którzy bez pudła wypełniają rolę wyznaczoną im przez wspomnianą tu pani Gozdyrę. Ta z kolei epatuje wyjątkowym emploi - wiadomo, tefałen ma blondynę, to i polsat ma blondynę. Polsatowska jest nieco młodsza i ma fajne czerwone okrągłe plamy makijażu na policzkach, które moja koleżanka nazywa "mazowszankami". Ma też niesamowity i niepokojący niski, nosowy głos brzmiący trochę jak nowa wersja przemawiającego przez szafę Michnikowskiego vel Jej Ekscelencję z Seksmisji. Głos ten ma znaczenie, bo dyscyplinuje polityków skulonych pod szafami. Nie to żeby mi chodziły jakieś dziwne myśli po głowie, ale jakby tej Gozdyrze dali jeszcze taki mały pejczyk do ręki, to chyba nic by się nie stało. 

Program Gozdyry reklamowany jest na polsacie co chwilę za pomocą hałaśliwego i agresywnego dżingla zmontowanego z przekrzykujących się "polityków" wszystkich partii, a kończy się powiększoną twarzą innej blondyny, tej całej Ścigaj, która nie wiem już nawet pod jaką banderą macha wiosłami. Jej owa dziwna twarz o bardzo specyficznych proporcjach wypełnia nagle ekran i krzyczy do mikrofonu z laptopa: a przecież są gotowe rozwiązania!! Potem wreszcie zaczyna się ten program, Gozdyra strzela bacikiem i leci "debata". Debata polega na sączeniu z cynicznym uśmieszkiem na twarzy wzajemnych złośliwości. Szojring wszystkich nazywa faszystami i cała się nerwowo uśmiecha jakby była na kokainowym kacu. Gozdyra uprzejmie przypomina politykom ich wpadki, które czynią z nich owych faszystów i używa sformułowań w stylu "proszę nie żartować" i w ogóle zachowuje się jak typowa polska przygłupia i roszczeniowa Madka upasiona na babskich serialach i instagramowych fotkach a'la glonojad. Politykom to nie przeszkadza, najwyraźniej być u Gozdyry i rozprawiać o wszystkim i o niczym oraz dawać się tej Gozdyrze okładać bacikiem to coś w rodzaju pagonów na ramionach. Certyfikatu świeżości i jędrności.

Słuchałem nie tylko Gozdyry i jej politycznych przyjaciół wesołego diabła. Próbowałem też przyswajać inne "polityczne" analizy skupione na "kryzysie w łonie Zjednoczonej Prawicy". Im dłużej to robiłem, tym bardziej wyłaniała się zza tej stery "rzetelnych debat" absolutna fikcja. Fikcja ta obejmuje wszystko - insiderską wiedzę ekspertów ze skypa, umiejętność oceny sytuacji oraz zdolność dokonania jakiegokolwiek sensownego proroctwa. Gra toczy się o kariery ludzi zwanych publicystami. Przetrwać w tym zawodzie najwyraźniej tylko można rozrzucając przywiezione w belach z centrali siano. Współczesna publicystyka oferuje też szeroki wachlarz możliwości: możesz pisać że lubisz PiS, albo możesz pisać że tego PiS-u nie lubisz. A potem patrzeć na słupki i excela, czy temat dobrze żre.

Mój szef wpadł ze dwa tygodnie temu do pracy i uśmiechnięty jak skowronek rzucił - PiS się rozpada. A ja na to: znów? Jemu również nie daje rady wytłumaczyć, że to co on przyswaja z mediów jest g...o warte. On, człowiek generalnie ogarnięty, nie umie pozbyć się nawyku wierzenia w to, co leci z mediów. Publicyści i w dużej mierze większość - nie mam tu na myśli autorów z SN - tak zwani blogerzy próbują temat zajść od każdej możliwej strony, a kończy się to tylko i wyłącznie mieleniem danej narracji. I taki biedny publicysta kręci się niczym Bruce Lee w wielkim gabinecie z luster i wydaje mu się, że tak samo jak Bruce za chwilę wszystkich, jak to mówiliśmy niegdyś, rozwali "z karata".

Żeby znalazło się w tych wypasteryzowanych refleksjach jakieś mięsko, to dziś przeczytałem, że w Holandii parlament za chwilę zajmie się przepychaniem ustawy, zgodnie z którą gotówką będzie można płacić jedynie do kwoty 3 tysięcy euro. A na drugą nóżkę taka historia: holenderska partia socjalistyczna na przyszłoroczne wybory szykuje program, w którym postuluje żeby zlikwidować euro i zrobić nowe, ale tylko takie dla tych bogatszych państw, i generalnie żeby rozluźnić unijne szelki, i dać - uwaga - więcej swobody "narodowym demokracjom". I teraz można siedzieć dwa tygodnie i się nad tym wszystkim zastanawiać, a i tak nic mądrego się nie wymyśli. Co na to wszystko powiedziałaby Gozdyra? Albo Agaton Koziński? Oto w ostatnim czasie you tube poleca mi w kółko wysypujące się z rogu obfitości kolejne filmy i debaty na znany już nam dobrze temat: czy warto było walczyć z Hitlerem? A tam oczywiście cała plejada: od Ziemkiewicza po Zychowicza. Jeden z kanałów który dziwnym trafem powstał akurat teraz nazywa się Historia Realna. Kanał o takiej nazwie zajmuje się historią realną, czyli gdybaniem o sprawach absolutnie kosmicznych i komicznych zarazem. Propozycje te mają jedyną słabość - zamiast na Gozdyrę i jej szwarne kolanko trzeba patrzeć na ponurych mężczyzn ubranych albo w tweedowe marynarki z łatami na łokciach albo jak przedstawiciele handlowi niskiego stopnia.

Wszystko razem ma ten sam sens i ten sam cel. Mniej więcej taki jak tytułowe pytanie nad tym tekstem.

	Marcin-K
	1 października 2020 10:15