Zróbmy mały odskok od spraw ważnych i najważniejszych. Otóż w miniony weekend odbył się mecz polskiej Ekstraklasy pomiędzy Jagiellonią Białystok a Wisłą Płock. Tuż po tym arcyciekawym pojedynku sportowym wybuchła afera nad afery. Piłkarz Jagiellonii, Taras Romańczuk, opisywany na Wikipedii jako Polak pochodzenia ukraińskiego (paszport polski ów Polak pochodzenia ukraińskiego dostał w trybie wyjątkowo szybkim ledwie rok temu), stanął przed kamerą i oświadczył, że zawodnik z drużyny przeciwnej, Dominik Furman, obrażał go na boisku, używając różnych epitetów, w tym nazywając Romańczuka "banderowcem". Furman napisał oświadczenie, że wcale tak Romańczuka nie nazywał. Sprawą ma zająć się policja, co czyni ją rzecz jasna "rozwojową".

Sama sprawa jest może i lekkiej wagi, jutro o niej zapomnimy, ale ten hur dur, jaki natychmiast się podniósł, nabrał momentalnie komicznego charakteru. Internet, jak to pisują Karnowscy, zatrząsł się z oburzenia. Piłkarz Furman został jednoznacznie i stanowczo potępiony, a wielu pisało, że najlepszą karą dla Furmana byłoby zwyczajowe splunięcie w twarz. Potem dołączyło środowisko piłkarskie i około medialne. Przyznało ono, że zwykle na boisku piłkarze wyzywają siebie i członków swoich rodzin od najgorszych, i w tym świecie słowo na K to po prostu zwykły przecinek. Obelżywe słowa są tam swojego rodzaju esperanto, coś na zasadzie mind games. Potem piłkarze schodzą z boiska, podają sobie ręce i zapominają o sprawie. No, ale żeby nazwać kogoś banderowcem? Nie no, to przecież oburzające.

Romańczuk nie mógł zapomnieć tak po prostu o sprawie (bo to inna sprawa jak ktoś powie o twojej matce na K, a jeszcze inna: ty banderowcu) i polazł ze swoim dramatem do mediów. Rzucił nawet, że jego rodzina została zabita przez Banderę żeby nadać swojej sprawie jeszcze bardziej emocjonalny charakter. Internet oczywiście to jest internet i zaraz jakiś mołojec wyciągnął na światło dzienne fakt, iż rada miasta Kowel (rodzinny gród Romańczuka) w 2010 roku nadała Stepanowi Banderze honorowe obywatelstwo. W tym świetle rzeczywiście łatwiej zrozumieć nagłą chęć na zmianę obywatelstwa przez Tarasa, bo przecież nie mogło chodzić o to, że został powołany do reprezentacji Polski, a szanse na grę w reprezentacji Ukrainy miał takie samo, jak ja na zostanie chińczykiem. A wojna, Krym? To oczywiście też nie miało wpływu na jego los. Ot, w chłopaku odezwała się tłumiona wcześniej wprzez podświadomość polska dusza i nie przeszkodziło mu nawet to, że musiał pozbyć się paszportu ukraińskiego, bo na Ukrainie można mieć tylko jedno, na co zresztą Taras bardzo się w wywiadzie żalił. Takoż samo jak na to, że w jego byłej ojczyźnie stał się obiektem olbrzymiego hejtu. Coś jak piłkarz Furman w ubiegły weekend.

No to tylko teraz należy czekać na głos ze strony ukraińskiej dyplomacji - głos oburzenia oczywista. Wszak jak można obywatela, a niech tam i byłego, Ukrainy oskarżać o banderyzm. Tam mają zdecydowanych polityków. Niewykluczone, że minister Czaputowicz pojechałby osobiście przeprosić wszystkich Ukraińców za ten przykry incydent. Może też do tej walki z mową nienawiści przyłączyłby się sam Beniamin Netanjahu, kto wie, kto wie.