Jechałem sobie dziś autobusem przez szarą i deszczową Warszawę, która nijak nie chciała być inna. Ponieważ tylko tu pracuję, jestem już silnie zaszczepiony na wszystko to, co się w tym mieście wyrabia i na to, jak ono wygląda i dokąd zmierza. Widzę te ulice, te aspirujące skrzyżowania i wieżowce i one zlewają mi się w jedną papkę, traktuję je jako kiepskiej jakości fototapetę. Ale nie ma też właściwie dnia, żeby w całym tym martwym lunaparku nie zadziało się coś, co gdy już to zobaczę, to jestem zmuszony zrobić wtedy minę zaskoczonego osła i wyszeptać: łooo, kurdee...

Tak więc kontynuując jazdę autobusem: siedzę w nim sobie, przerzucam strony przeglądu sportowego, zerkam znad płachty gazety przez okno i nagle przed moimi oczami miga duży plakat naklejony na ten taki walcowaty słup reklamowy, czy jak to się tam nazywa. A na tym plakacie zdjęcie młodego chłopaka, który trzyma przed sobą kartkę. Na kartce napisano mazakiem: #JESTEM DZIECKIEM KSIĘDZA. Chłopak patrzy wprost w obiektyw. Pewnym acz łagodnie oskarżycielskim wzrokiem. Na szczęście autobus na chwilę akurat tam zwolnił, więc miałem czas ogarnąć, o co chodzi. Była to reklama jakiegoś mającego się odbyć spektaklu teatralnego pod tytułem "Dzieci księży". Zakarbowałem to sobie wszystko, bo mój Solaris już się zerwał do jazdy.

Potem sobie to na wszelki wypadek wyguglowałem, żeby upewnić się, że to co widziałem to prawda, a nie efekt przemęczenia i stresu. Nie, to żadne majaki. Premiera tego dzieła teatralnego (linkę wrzucę poniżej) ma się odbyć niebawem, 17 maja w teatrze dramatycznym. Oto krótka zapowiedź ze strony:

Ludzie znają ich matki – odsądzane od czci i wiary – a także ich ojców, których oczyszcza się ze wszystkich grzechów. Jednak o tym głośno się nie mówi. Dzieci księży mają spędzić życie w milczeniu. Ich losy to historia trudnej miłości, braku akceptacji i hipokryzji. Emocjonalna bomba nie przestaje tykać przez całe życie.

Przedstawienie powstało na podstawie książki reportażowej Marty Abramowicz „Dzieci księży. Nasza wspólna tajemnica”. Reżyserka Daria Kopiec wraz z autorką adaptacji Elżbietą Chowaniec tworzą teatr zaangażowany społecznie, który ma za zadanie otworzyć dialog, przełamać tabu związane z celibatem, hipokryzją kleru, łamaniem praw dzieci, które wychowują się bez ojców.

I to właściwie było by wszystko. Nie ma sensu pisać o reżyserach, "twórcach", czy tam scenografach i w ogóle o całej tej szajce. Wrażenie robi coś innego. Pokręciłem się trochę po stronie tego teatru i zauważyłem tam zapowiedzi innych "spektakli". Uwaga, na przykład: "Biedny ja, suka i jej nowy koleś". Do tego zdjęcia reklamujące spektakle: goły facet z tatuażem, którego przyrodzenie przesłania gitara elektryczna. W ogóle polecam osobom o mocnych nerwach, żeby tam na tej stronie teatru dramatycznego (z małej litery piszę celowo) pobuszować, bo tego, co tam się dzieje, i co tam można zobaczyć, nie opisze żaden największy mistrz pióra, a co dopiero ja. Tylko ostrzegam - to się już nie odzobaczy. Aha, no i oczywiście można tam poczytać, że cały ten, za przeproszeniem, bajzel ma normalne legalne ministerialne ustawowe papiery. W ogóle właściwie po tym, co mnie tam spotkało na tej stronie, nie mam potrzeby z nikim dyskutować na temat, czy polską, pardon, kulturę można jeszcze jakoś ratować albo reformować. Odpowiedź zagrzmiała z siłą dzwonu Zygmunta. Dyskusję tę zasadniczo można już oficjalnie zamknąć i próbować tylko te gruzy jakoś pousuwać.

Aha, dla tych, co nie znają Warszawy. teatr dramatyczny mieści się... No gdzie się znajduje? No zgadnijcie. Tak, tak. W pałacu im. stalina rzecz jasna. Ale to już tylko taka mała złośliwostka na koniec.

http://teatrdramatyczny.pl/dzieci-ksiezy

	Marcin-K
	10 maja 2019 09:41