Powiedziało się A i B, to trzeba powiedzieć C i zamknąć tę przedziwną trylogię trójkową, którą rozpoczałem czas jakiś temu pisząc o tajemniczych zniknięciach z "kultowej stacji radiowej" Anny Gacek a potem samego mistrza ceremonii Wojciecha Manna. Do tego wybitnego towarzystwa dołączył własnie nie kto inny jak zakurzony już nieco Marcin Kydryński, który na przełomie lat 90-tych i zerowych był dosłownie "wszędzie" i wszędzie był potrzebny - zupełnie jak w swoim czasie Oleksy. Była to wręcz modelowa kariera a'la przez Czerską do duszy. On ładny jak z obrazka, syn i mąż osób przykutych do mediów niczym Prometeusz do skały. Był to proto-celebryta, uformowany tak, aby w umysłach i sercach wypełnionych aspiracjami wywoływać prawdziwy pożar namiętności. Jazz, eleganckie kawiarnie, niski tembr głosu i dwudniowy zarost. Potem jednak to nagle wszystko się zarwało, Kydryńskiego zastąpili inni i dziś dowiadujemy się, że ów dżentelmen przetrwał wszystko, nieco może jedynie porośnięty pajęczynami, w katakumbach polskiego radia publicznego, gdzie - pierwsze słyszę, bo radia nie dotykam od wielu lat - prowadził jakąś bieda audycję o jakże wymownej nazwie "Siesta". Właśnie, prowadził. Bo już nie prowadzi. Twierdzi że ktoś mu "zniknął" jego wiekopomne dzieło z ramówki i on teraz i tak siedzi w domu bo ma jakąś kwarantannę. Jak to jednak bywa z zarażonymi, w tym przypadku trójkowirusem, i ten biedak ma się świetnie. Na tyle dobrze, że ma siłę i wolę żalić się światu poprzez gotowe mu pomóc jak się da zaprzyjaźnione media - takie jak na ten przykład Onet. Kydryński jest w tym wszystkim nieco inteligentniejszy od swoich poprzedników również powalonych trójkowirusem. Żali się ostrożnie, nie wskazuje dokładnie przeciwnika, ledwie szkicuje go cieniutkim pędzelkiem, tak aby wszyscy "piekielnie inteligentni" słuchacze trójki zrozumieli tę finezyjną aluzję.
Bez cytaciku się nie obędzie. Cytuję go, bo ten specyficzny trójkowy, egzaltowany do granic wytrzymałości zaśpiew jest dla mnie osobiście pewnego rodzaju fenomenem. Cytat ten jest zaczerpnięty z jakiegoś konta, chyba twitterowego, nazwanego "Ratujmy Trójkę":

"Zastanawiałem się dłuższy czas, jakim utworem moich słuchaczy dzisiaj przywitać i pokrzepić. I oczywiście pierwsze takie skojarzenie to była piosenka »Jeszcze będzie przepięknie, jeszcze będzie normalnie«. (...) To hasło niesie ze sobą bardzo wiele nadziei i to nie tylko na polu walki z wirusem, ale też na polu politycznym, społecznym. Także niesie nadzieję dla tych wszystkich, którzy są - co tu kryć - przerażeni tym, co się dzieje też w naszym programie, a dzieją się rzeczy zdumiewające i w mojej ocenie niewybaczalne".

A więc mamy już komplet i chyba nic więcej tu nie należy dodawać. Państwo co zachowują się w takich niby banalnych sytuacjach jak zwolnienie z pracy, tak jakby pozowali nieudacznie na ziemian usuwanych ze swych majątków. To są, tak oni myślą, właściciele dóbr. Uwielbiają kreować się na buntowników, wszak tak to radyjko zostało kiedys tam, za Urbana Urbanowicza jeszcze skonstruowane. Ludzie pracujący tam zostali dobrani nie bez klucza. Zapewne ci którzy  ich tam posadzili, zdawali sobie sprawę z ich kruchej konstrukcji psychicznej i wyjątkowej skłonności do popadania w licealne pretensje. Wystarczy nacisnąć odpowiedni guzik, a oni już w try miga wychodzą na scenę i rozdzierają szaty w sposób dla każdego w miarę normalnego człowieka będący powodem do schowania twarzy w dłoniach.

Zostawmy jednak na koniec tę Trójkę i zauważmy, że Kydryński przywołuje fragment piosenki zespołu Tilt, kolejnych reglamentowanych "wojowników" z komunizmem z czasów epoki, pod tytułem "Jeszcze będzie przepięknie, jeszcze będzie normalnie". Przypomnijmy dla porządku, że śpiewak zespołu Tilt, pan Tomasz Lipiński, śpiewał w swoim czasie ten protest-song na wiecach Platformy Obywatelskiej. To jednak też nie do końca najważniejsze. Wszak Kydryński marzy o tym, by było jeszcze kiedyś normalnie. A co to znaczy, normalnie, ktoś zapyta? Długo myślałem jak odpowiedzieć na to pytanie i nagle - niczym pomysłowy Dobromir - przypomniałem sobie, że spory czas temu Toyah poświęcił Kydryńskiemu znakomity tekst. Tekst ten bodajże nawet stał się częścią zbioru felietonów Toyaha wydanego przez Klinikę Języka. Nie wiem czy w tej chwili nie robię czegoś nie tak - mam nadzieję że nikt nie będzie miał o to do mnie pretensji - ale stwierdziłem, że zamiast puenty zalinkuję ten tekst Toyaha Miłość w czasie zarazy . Lepszej odpowiedzi na pytanie o sens normalności w wydaniu pana Kydryńskiego nie ma.

	Marcin-K
	25 marca 2020 10:38