W piątkowy późny wieczór udałem się na pokaz ostatniego filmu Grzegorza Brauna „Luter i rewolucja protestancka”, który odbył się w moim rodzinnym Pruszkowie. Miałem szczery zamiar zamówić sobie ten film już wcześniej, ale ponieważ zbyt często w moim przypadku kończy się na chęciach, do dnia dzisiejszego nie udało mi się dokonać zakupu. Gdy zobaczyłem więc dwa skromne, częściowo już zaklejone przez reklamy chwilówek, plakaty zapowiadające ów pokaz pomyślałem: albo teraz albo nigdy. Było mi o tyle łatwiej, że miejsce pokazu – Spółdzielczy Dom Kultury (cóż za barwna nazwa!) – znajduje się tak blisko mojego miejsca zamieszkania, że właściwie mógłbym tam potruchtać w kapciach.

Idąc tam w piątkowy późny wieczór wśród sypiących się z nieba urokliwych płatków śniegu uświadomiłem sobie nagle, że ostatni raz w tej sali, w której miałem za chwilę się pojawić, byłem jeszcze w czasach szkoły podstawowej. Ściągnięto nas tam niemal siłą wraz z potężną gromadą innych dzieci PRL-u z okolicznych szkół, bo jak wieść gminna głosiła, mieliśmy zobaczyć bohaterów programu telewizyjnego „Tik-Tak”. Każdy z nas miał nadzieję, podsycaną prze wiarygodne plotki krążące wśród nauczycieli, że będzie nam dane siedzieć blisko ciotki Klotki, albo tego protoplasty Owsiaka (czerwone okulary) czyli samego Pana Tik-Taka. Skończyło się jak wszystko na naszej prowincji. Na małą scenkę udekorowaną krepiną zamiast Ciotki Klotki wyszło dwóch śliskich fagasów przedstawiających się jako producenci „Tik-Taka” i wciskało nam przez bitą godzinę kity niczym Ostap Bender z powieści „Dwanaście krzeseł”. Bender obiecywał mieszkańcom zapadłej dziury o nazwie Wasiuki, że zorganizuje tam międzynarodowy turniej mistrzów szachowych, natomiast producenci „Tik-Taka” mamili pruszkowskie dzieci tym, że jeśli tylko chcemy, to wystarczy zgłosić się do nich, a kariera w telewizji będzie już na wyciągnięcie ręki. Dziwne to było, a przedziwny paradoks tej sytuacji uderzył mnie podwójnie, gdy po raz drugi w życiu wchodziłem po schodkach prowadzących do wejścia głównego Spółdzielczego Domu Kultury.

Wstęp był dosyć długi, więc czas na wrażenia z filmu. Trwa on prawie dwie godziny, a mimo wszystko wcale mi się nie dłużyło, co w moim przypadku oznacza bardzo pozytywną recenzję, ponieważ ja od kilku lat w ogóle nie oglądam filmów, gdyż potrafią mnie one doprowadzić do nieprawdopodobnych wręcz ataków znużenia. Zdecydowanie jeśli już mam czas to wolę coś poczytać, posłuchać muzyki albo pospacerować lub odwiedzić rzadko widywanych znajomych. „Luter” mnie nie znużył, wręcz przeciwnie. Może już pod koniec nieco się wierciłem na pamiętającym jeszcze czasy pana „Tik-Taka” krześle, ale ja już tak mam, że ciężko mi wysiedzieć długo w jednej pozycji.

Film ten zaskoczył mnie tym, że jest po prostu ładny. Wiem, że brzmi to infantylnie, ale nie umiem znaleźć innego, lepszego określenia. Ładne są ujęcia z dronów, ładne są animacje i bardzo ładne i do tego precyzyjnie umieszczone w sensie proporcji są ujęcia na wypowiadających się ekspertów. Nie ma w „Lutrze” ani śladu tej dobrze nam znanej siermięgi, jaką często widzimy w produkcjach mających konkurować z budżetowymi potworami. Myślę że spokojnie mógłby polecieć w jakimś Discovery i nikt pewnie z widzów przeżuwających sypaną tam ładnie opakowaną paszę nie zorientowałby się, że podłożono mu na talerz substancję niebezpieczną. Zaskoczyło mnie też coś innego, mianowicie to, że w filmie dotyczącym przecież spraw poważnych znalazła się nawet i szczypta humoru. Nie będę zdradzał szczegółów, niech to będzie z mojej strony drobna zachęta do obejrzenia.

No dobrze, a treść? Tego nie potrafię ocenić, ponieważ nie mam odpowiedniej wiedzy by polemizować z zaprezentowanymi tezami. Brzmi to wszystko dosyć spójnie i póki co jedyną odpowiedzią na to, co zaprezentował Braun jest głucha cisza. A przecież gdyby były tam jakieś nieprawdy lub totalne przeinaczenia, to przecież z pewnością zareagowałby redaktor Terlikowski, prawda? Film się sprzedał z tak zwanego „samochodu”, ale ta wspomniana już cisza jest nienaruszona. Ani nie ma głośnych oskarżeń z ulicy Czerskiej, ani krytyki hierarchów, ani też wysypu analiz krytycznych autorstwa najtęższych uniwersyteckich łbów. No to co ja mam w tej sytuacji sobie myśleć, no co? Ja wiem tak naprawdę, co cisza wokół filmu Brauna ma nam przekazać. Mianowicie to, że Braun to po prostu człowiek niespełna rozumu, a jakakolwiek forma obcowania z jego działalnością, to coś gorszego niż palenie kiepskim węglem w mroźne poranki. W takim razie jeśli ktoś zapytałby mnie, czy warto ten film zobaczyć, to odpowiem: koniecznie, koniecznie.

Na koniec tej dziwnej recenzji opowiem jeszcze o czymś, co nie ma przecież związku z samym Braunem i jego filmem. Otóż jak się okazało na miejscu, organizatorami tegoż pruszkowskiego pokazu, był rachityczny miejscowy ONR. Gdy już znalazłem się na sali i zasiadłem na swoim krzesełku dostrzegłem na tej samej scence, z której niegdyś przemawiał do mnie nasz swojski Ostap Bender, dumnie rozpostarte dwa zielone ONR-owe proporce. Nic to, pomyślałem, a co mi tam ten ONR, skoro nic ode mnie, póki co, nie chcą, to wszystko gra. Skoro w moim pięknym mieście nikomu innemu nie chciało się takiego pokazu zorganizować, to w sumie może być i ONR.

No ale w pewnej chwili zdarzyło się coś, czego do tej chwili, gdy siedzę i piszę ten tekst, nie umiem sobie wytłumaczyć. Otóż gdy nadeszła chwila, gdy uznano, iż można film uruchomić, stojący dotąd przy drzwiach wejściowych panowie organizatorzy wyjęli jakieś tajemnicze pudełko, z którego dobyli zielone opaski z dobrze nam znanym symbolem ONR-u. Dobre kilka minut trwało zakładanie tych opasek, ponieważ nikt tego nie mógł zrobić sam. Jeden kamrat musiał zapinać rzep drugiemu kamratowi. No i szeleściły te rzepy, potem jeszcze każdy z panów poklepywał się po ramieniu, żeby opaska lepiej się ułożyła. Ci którzy już się uporali z opaskami zamykali skrzętnie drzwi. Patrzyłem na to widowisko nieco zdumiony, podobnie jak zgromadzona na sali publiczność. Mieli ci panowie na tyle poważne miny, że na serio zacząłem się zastanawiać, czy za chwilę nie zaczną przepytywać widzów z historii Dmowskiego i pytać: a ty jesteś za Benedyktem, czy za Franciszkiem? Na szczęście nie doszło do tego. Panowie spokojnie stanęli pod tymi zamkniętymi drzwiami, zgasły światła i seans się rozpoczął.

Opuściłem więc Spółdzielczy Dom Kultury w towarzyszeniu ambiwalentnych wrażeń. Z jednej strony cieszyłem się, że dane mi było obejrzeć nowy film Grzegorza Brauna, ale z drugiej strony nie chciała mi uciec z głowy ta przedziwna demonstracja z zakładaniem opasek. No i ten Ostap Bender mi się przypomniał i pan „Tik-Tak”. Dziwny to był wieczór, ale w sumie udany.

	Marcin-K
	21 stycznia 2018 14:11