Miałem dawno temu, lat ponad czterdzieści wstecz, w peerelowskim jeszcze przedszkolu, taką oto przygodę, która do dziś do mnie czasami wraca we wspomnieniach, choć generalnie z dzieciństwa pamiętam nie wiele. Zbliżała się jakaś uroczysta okoliczność, nie pomnę niestety z jakiej okazji - czyichś urodzin, świąt Bożego Narodzenia, lub po prostu może mieliśmy świętować 1 maja. Nieistotne. Miał z tej okazji odbyć się w przedszkolu naszym "bal", czyli de facto taka bardziej rozbudowana rytmika, a postrzyżone od garnka dzieci miały się przebrać i pląsać na sali ku uciesze rodziców. Obiecano nam dostarczyć stroje do przebrania. Ja osobiście oczami duszy wyobrażałem sobie, że będe mógł na przykład przebrać się za pirata, i będę mógł mieć wielką czapę z czaszką, przewiązkę na oko, szablę i pumpiaste portki. Jak to w tamtych siermiężnych czasach bywało, rzeczywistość okazała się bardzo prozaiczna. "Stroje" zmieściły się w jednym dużym kartonowym pudle. Do wyboru były dwie opcje: albo tekturowy kapelusz kowbojski oklejony krepiną z taką cieniutką gumką pod brodę, albo tandetna tekturowa maska misia, również do zamontowania na dziecko za pomocą gumeczki. Dzieciarnia rzuciła się do pudła, choć wybór przecież był żaden. Jedynie kapelusze różniły się kolorem krepiny. Ja dobrałem sobie, jak większość chłopaków, kapelusz kowbojski. Założyłem go do przymiarki i wtedy okazało się, że mój model ma, że tak to ujmę, pardonsik, pękniętą gumkę. Nie dawało się go żadną siłą utrzymać na czaszce, a o wesołych pląsach mowy być nie mogło. Wtedy też wpadł mi do głowy pewien koncept, który dziś z pełna odpowiedzialnością mogę określić jako szatański. Obok mnie stał kolega z mojej grupy - już wtedy należał do tych chłopaków, z którymi nikt nie chciał zadzierać, w późniejszych latach stał się po prostu okolicznym wirażką. Wtedy jednak, gdy tam staliśmy przy tym pudle z maskami misia i kowbojskimi kapeluszami, był jeszcze w końcu tylko kilkuletnim dzieckiem. A ja - choć na co dzień dzieciak cichy, raczej wycofany i stroniący od wszelkiego występku - zaproponowałem mu, byśmy się zamienili na swoje kapelusze. Jego egzemplarz był ewidentnie brzydszy niż mój, krepina się z niego zdzierała i miał zagięte rondo, ale miał tę jedną przewagę, która decydowała o wszystkim. Miał gumkę. Kolega ten stał wyprostowany i dumny w tym kapelutku, a gumka wciskała mu się lekko w podbródek, co sprawiało iż mógł śmiało kręcić głową we wszystkie strony, a kapelusz ani drgnął. Moja propozycja z gruntu była absurdalna i bezczelna. On jednak nie miał szans na to, by się zorientować w intrydze, która właśnie podstępnie zaczynała go osaczać jak morowe powietrze - gumka pod kapeluszem była wartością tylko dla mnie. Tamten nie znał życia z kapeluszem bez gumki, a co za tym idzie, nie mógł wyobrazić sobie znoju łączącego się w owym brakiem. Słabo to pamiętam w szczegółach, ale chyba użyłem argumentu, iż mój kapelusz ma lepszą krepinę, a w dodatku nie ma zagiętego ronda, a ja chcę się zamienić, bo jego ma ładniejszy kolor. Zapadka zaskoczyła, królik wpadł do pułapki. Kolega bez przekonania na twarzy oddał mi swój kapelusz, a ja stałem się właścicielem w pełni funkcjonalnego rekwizytu. Ostatnim wspomnieniem tamtej historii jest mglisty widok, jak ja sam tańczę z jedną z ładniejszych "lasek" w przedszkolu, a tamten chłopak stoi w kącie i walczy ze spadającym kapeluszem, nie mogąc dotrzeć do przyczyny swojego kłopotu. Do dziś dnia, zastanawiam się, jak mogłem okazać się taka mendą.

A może ja byłem po prostu realistą i to zanim to było modne? Żart oczywiście.

Po co ja to tutaj opowiadam, ktoś zapyta. Bo tak chyba wygląda to, co proponuje nam lokalna polityka oraz publicystyka. Kosz z tekturowymi kapeluszami i maskami misia. Coryllus napisał ostatnio w jednym tekście, że główny problem polskich polityków jest to, że mogą tylko i wyłącznie operować wciśniętymi im z góry narracjami. Ja bym to rozszerzył też na całość życia publicznego w Polsce. Odbiorcy owej polityki i wprzęgniętej w nią publicystyki mają wybór taki właśnie. Kapelusz z krepiną, albo maska misia. Ewentualnie bez gumki albo z gumką. Jedyną opcją w tej zabawie jest po prostu opuszczenie sali balowej. Na szczęście już jesteśmy starsi, i możemy sami o tym decydować.

Wysłuchałem ostatnio kolejny odcinek na kanale Zychowicza, a którego gościem był człowiek, który nazywa się Leszek Sykulski. Pana tego kojarzę z prawicowego internetu od dosyć dawna - ma nieco demoniczną postać a jednocześnie trochę przypomina Mariusza Szczygła z najlepszych telewizyjnych lat. Określiłbym go, złośliwie oczywiście, takim gorszym i zastępczym Bartosiakiem. Szydzę, ale popularność Sykulskiego jest dramatycznie niższa niż ta należąca do Bartosiaka. Obaj natomiast zajmują się tym samym, czyli ględami o tym czymś dziwnym, co określa się mianem geopolityki. To że Sykulski jest mniej popularny od Bartosiaka, nie oznacza, że jest mało popularny. Jest również otoczony sekciarskimi pochlebcami, którzy swój podziw wyrażają w pełnych entuzjazmu komentarzach. Dyskusja ta wśród młodych patriotycznych mężczyzn nigdy się nie skończy: Bartosiak czy Sykulski. Stronnictwa mają swoje argumenty na ten temat, ale zostawmy to.

Bartosiak u Zychowicza był już wiele razy, Sykulskiego widziałem tam pierwszy raz. Uznałem iż to okazja by się temu bratkowi przyjrzeć.

Po tej rozmowie utwierdziłem się w swoich intuicjach. Geopolityka w tej takiej coraz bardziej popularyzowanej i nachalnej formule to po prostu kolejny kapelusz z krepiny. Ma to być wpust podłogowy, do którego spłyną wszelkie ambicje tych chcących dowiedzieć się czegokolwiek więcej o  otaczających go realiach. Mało tego - popularyzowana geopolityka w wydaniu Bartosiako-Zychowiczowskiej to po prostu li tylko funkcja bieżącej polityki lokalnej. Widziałem kiedyś w internecie jakiś wykład Sykulskiego dla wRealu24, gdzie ze spokojnego naukowca przemienił się w istną bestię polityczną, niemalże komandosem na wojnie ze złym rządem pisowskim. Geopolityka to trampolina do ambicji politycznych i platforma do ułożenia się z siłami zarządzającymi terenami lokalnymi. Ile by się pan Zychowicz nie namęczył, to i tak widzę go w żółtym kapeluszu z krepiny.

Cała ta rozmowa między Sykulskim a Zychowiczem, to po prostu kuriozum. Usiane tymi wszystkimi zdaniami-hasztagami, które potem cała brać internetowa może imponować dziewczynom w knajpach zamiast kapelusza z gumką. Limitrofy, projekcje sił, starcia kinetyczne...

Sykulski został zdefiniowany jako ekspert od geopolityki, który ma mieć ewidentnie pro-rosyjski sznyt. Oczywiście taki prawdziwy realista i patriota jak Sykulski, na takie sugestie dałby mi w pysk, jak Jabłonowski temu grubaskowi na cmentarzu. Sykulski ani słowem nie wyraża sympatii do Rosji. On jedynie nie zamyka się na nią, bo to jest panie, realista. Zychowicz na jego tle usytuował się jako - to nie niespodzianka - germanofil. I zaczęli sobie panowie dyskutować jak to tylko prawicowcy w internecie potrafią - czyli jęli roztrząsać kwestie, o których nie mogą i nie mają zielonego pojęcia, ani też nie mają cienia na nie wpływu. Zawisły w powietrzu pytania ważkie: kapelusze czy maski misia. Czy z Rosją idziemy na udry, czy może jednak się dogadamy. Lepiej z Rosją, czy z Niemcami... Jak wiemy są to problemy kompletnie bzdetne i nie mające nic wspólnego z rzeczywistością i nie ma znaczenia, czy w Rosji rządzi Putin czy Ała Pugaczowa. A dyskutujący na te tematy z wypiekami na twarzy, sami się degradują i skazują na to, iż w końcu ktoś im podstawi pod nos jakiś kwit i każe się dookreślić własnoręczną parafką. Po to jednak tworzy się ekspertów i daje im się żyć na niezłym poziomie, żeby umieli sprawić, by wielu z nas w takich właśnie rozważaniach wyżywało się do ostatnich swoich chwil. Geopolitycy z internetu to po prostu towarzystwo, które umiejętnie umie nasycić swoje geopolityczne ekspertyzy odpowiednim lokalnym posmakiem, i liczy na to, iż to się kiedyś w końcu opłaci. Przecież każde stronnictwo musi mieć swoich publicystów i swoich geopolityków.

Sykulski twierdzi, że jak najbardziej da się z Ruskimi dogadać, tylko trzeba chcieć (w domyśle państwo pisowskie nie może i nie chce). Już sama ta opinia powinna tego człowieka raz na zawsze skompromitować, ale to jest przecież ekspert i wie lepiej. Nie mamy z Rosją żadnych problemów, mówi dalej ekspert od geopolityki. To nie osiemnasty wiek - grzmi - przecież nie będziemy się dziś bić o Smoleńsk. Można wywnioskować ze słów Sykulskiego, że to co Rosja nam już zabrała, tego już nie odda, i teraz trzeba robić z nimi interesy. I tutaj pada zdanie kluczowe - każdy kto twierdzi, iż Polska ma prawo do jakichś resentymentów wobec kresów, to jest po prostu SZKODNIK. Zychowicz na to, że on nie dość że jest uczniem Bocheńskiego (jak ktoś mówi że jest uczniem jakiegoś nieżyjącego propagandysty, to należy jak najszybciej uciekać), to pochodzi z rodziny kresowej i on dzięki niemieckiemu Szen-Gen może wsiąść w samochód i za kilka godzin wypić kawę w Wilnie. Panowie próbowali przez dobrą godzinę ustalić, czy Polska jest dla Rosji ważna czy nie ważna, no i czy Niemcy pozwolą nam stać się drugimi Chinami, czy raczej wiecznym warsztatem samochodowym. Uczeń Bocheńskiego rzucił nawet w pewnej chwili, że to wszystko, co wokół nas tak pięknie rozkwita, to "dzięki Niemcom". Sykulski w odpowiedzi zasugerował, że może powinniśmy być jak Holandia, która w spokoju się rozwija, bo jest państwem małym i nikomu nie wadzącym.

Najlepsze było pożegnanie Zychowicza z Sykulskim. Podziękował on Sykulskiemu za "dużą dawkę realizmu", co jest już wyjątkową potwarzą. Było to swoiste naznaczenie, hasztag, żeby ludzik z internetu wiedział, że tutaj się poważni panowie nie bawią w bieżączkę, tylko się o ważnych sprawach dyskutuje. Potem jeszcze poprosił o wpłaty na patreonie, lajki i suby.

Aby skończyć ten tekst jakąś klamrą, pozwolę sobie na taką oto analogię. Ja, wyłudzając od kolegi kapelusz z gumką, byłem lokalnym geostrategicznym publicystą, który wierzył w to, że dogada się z siłami wyższymi, zarządzającymi narracjami globalnymi, czyli paniami-przedszkolankami, i być może skorzysta z ich gwarancji. Zamorskim sojusznikiem wydawali mi się rodzice, zwłaszcza ojciec, który zapewne byłby wreszcie dumny ze swojego ciapowatego syna, że wreszcie to on kogoś wycyckał. Niestety - moje limitrofy były tylko złudzeniami, a mój realizm był po prostu ciągiem niezrozumień. Kapelusze i maski misia zdjęto nam w końcu z głów, i wróciły one do pudła. Panie przedszkolanki, kazały nam się rozebrać do koszulek i niebieskich rajstop, a potem musieliśmy położyć się spać na twardych leżakach. Zachwyceni byli jedynie młodsi, z maluchów, im wydawało się, że mieliśmy pewien wybór i pewne związane z nim możliwości, Gdyby to było możliwe poprosiłbym ich o lajki i wpłaty na patreona.

---

tagi: geopolityka 

	Marcin-K
	26 lipca 2021 14:40

37     1971    5 zaloguj sie by polubić