Obejrzałem onetowy wywiad Kuźniara z Zandbergiem, który wypełnił niemal całą przestrzeń samochodu swoją głową, dolną szczęką i dłońmi. Wywiad ten trwał blisko pół godziny. Nie było to pół godziny stracone ponieważ patrząc na ruszającą się szczękę Zandberga nie mogłem przestać myśleć o jednym: czemu ten Zandberg w ogóle został powołany do zaistnienia w świadomości społecznej – bo dostał, przecież nie można chyba tak wsiąść sobie do onetowego auta ot tak sobie, i to w dodatku akurat teraz. Właściwie wyrwany zostałem z tych rozmyślań ledwie na sekundę, gdy Kuźniar na słowa Zandberga o tym, że on by chciał nam zafundować skandynawskie opiekuńcze państwo ale w polskiej wersji, wzdrygnął się i zaoponował: ale „w polskiej wersji to brzmi pejoratywnie przecież”. Na to Zandberg spojrzał na Kuźniara maślanym wzrokiem, uśmiechnął się jakby chciał Kuźniara połknąć w całości i odparł: on by chciał, żeby kiedyś „w polskiej wersji” brzmiało dumnie. Kuźniar udał że tego nie słyszał.

Popatrzyłem sobie z ciekawości na komentarze pod filmem. Panował tam typowy dla wszelkich portali tego typu (social media – zastanawiająca nazwa, prawda?) rejwach i knajpa. Pojawiło się tam sporo uwag typu: może komuch, ale jaki sympatyczny, rozważny i opanowany. Albo: wolę taką lewicę w sejmie niż PiS. Czyli innymi słowy: odbiór społeczny Zandberga jest zgodny z jego zamierzeniami, albo raczej zamierzeniami jego inspiratorów. Zandberg jednak nie może nijak przełożyć tych odczuć na swój osobisty sukces polityczny – aczkolwiek nie powiedział ostatniego słowa.

W każdym razie mamy tego Zandberga – przejrzałem z ciekawości jego notkę na Wikipedii. Otóż ja nie wiedziałem, że on się urodził w Danii, bo jego rodzice emigrowali tam w roku 1967 (ciekawe). Potem nagle wrócili – pod koniec lat 80-tych i to nie byle gdzie ale od razu na warszawski Mokotów. Potem notka o Zandbergu nabiera tempa, bo przeskakujemy wiele lat i już widzimy Adriana studiującego wiecznie na UW i choć najpierw mu nie poszło na wydziale prawa, to potem odkuł się na historii (2002) a już w roku 2007 był szczęśliwym doktorem. Organizacje i ruchy społeczne wokół partii socjaldemokratycznych w Niemczech i w Wielkiej Brytanii przed pierwszą wojną światową – tak brzmi tytuł jego rozprawy.

Następnie Zandberg zaczyna się kręcić po lewicy. Od młodzieżówek Unii Pracy, po Młodych Socjalistów. Wikipedia podkreśla – to również bardzo ciekawe – że Zandberg był zdecydowanym przeciwników wszelkich aliansów jego lewicowych wózków ze złomem z SLD. Nawet z tego powodu opuszczał organizacje, gdy te zbliżały się niebezpiecznie blisko do ezelde. No, ale koniec końców jest z nimi na jednej łajbie. Cóż za determinizm chciałoby się rzec.

Myślę więc o Zandbergu i zastanawiam się: czemu ten człowiek nie weźmie się za coś ciekawego i opłacalnego, a usilnie próbuje walczyć o lepszy los udręczonego neoliberalizmem ludu. Po co mu to wszystko? Czyżby był nasz Adrian idealistą? Na to wygląda. Ja osobiście – mając w pamięci swoje własne przeżycia – zastanawiam się, jak on daje radę utrzymywać rodzinę i dzieci z bycia nieważnym politykiem, a jednak wciąż orbitującym gdzieś w pobliżu. Czy on dostaje co miesiąć jakąś pensję, z której może coś odłożyć, albo kupić żonie coś ładnego? Życie w Warszawie nie jest tanie. A on ma jeszcze by martwić się o innych. To ci chwat. I idealista...

I tak sobie myślałem o tym, myślałem, aż przypomniało mi się, że Zandberg w pewnej chwili wspomniał, że nawet USA robią coraz bardziej lewicowe i przywołał postać niejakiej Alexandrii Ocasio-Cortez.

Cortez została w styczniu tego roku najmłodszą kongresmenicą w dziejach. Ma 29 lat, czyli dziesięć mniej niż sam Zandberg, który dopiero przy czterdziestce wkroczył do parlamentu. W skrócie rzecz ujmując – Cortez to najnowsza nadzieja progrewistycznej lewicy. Ma wszystko na swoim miejscu. Do wszystkiego doszła jako kelnerka – tak mówią o niej rozemocjonowani komuniści amerykańscy – jest ofiarą prawicowego hejtu jak Ameryka długa i szeroka i, co najwżniejsze, ona nie myśli o niczym innym jak tylko o tym, że trzeba dołożyć bogatym 70-procentowy podatek i wyczyścić powietrze w USA. Określa się jako socjalistyczna demokratka. Dodała ponoć, że ten drugi człon jest bardzo ważny i żeby o nim nie zapominać.

Wskoczyłem więc na szybko na wiki i dowiedziałem się, że owszem ona pracowała na swoje studia jako kelnerka, ale generalnie to była córka architekta z Bronxu i „gospodyni domowej” z Portoryko. Podobno już jako dzieciak specjalnie jeździła daleko od miejsca zamieszkania, bo obok niej były same słabe szkoły, a ona z kolei chciała uczyć się dobrze. Nie wiem – ja nie byłem w USA, ale czy ktoś kto tam był może mi potwierdzić że da się zarobić na studia dotyczące „ekonomii i stosunków międzynarodowych” w Boston University z pracy kelnerki? Może się da, kto ich tam wie. Teraz będzie można się tam przelecieć i sprawdzić.

Cortez szybko wplątąła się w politykę i już jako dwudziestokilkulatka brała udział w sztabie wyborczym Benniego Saundersa. W końcu sama dostała się do Kongresu. Za wickypedią:

W kampanii prawyborczej opowiadała się za likwidacją urzędu imigracyjnego ICE, bezpłatnym szkolnictwem, rozszerzeniem opieki zdrowotnej Medicare, reformą prawa dostępu do broni palnej i systemu prywatnych zakładów karnych oraz budownictwem publicznym[1].

W prawyborach pokonała prominentnego kongresmena Josepha Crowleya, który zasiadał w Kongresie przez 10 kadencji i był wówczas typowany na następcę Nancy Pelosi na stanowisku lidera mniejszości[1] lub Spikera Izby Reprezentantów[7]. Po zwycięstwie w tychże wyborach (6 listopada 2018) Ocasio-Cortez została najmłodszą kobietą wybraną do Kongresu[9].

Rzecz ma się tak, że brzmi to dosyć łagodnie, ale ona ponoć tam w tych usiech mocno dokazuje. Sprzecza się na twitterze z redneckami, walczy o prawa kobiet, organizuje czarne marsze i generalnie można ją spokojnie nazwać aktywistką. Kimś w rodzaju tej Grety przemieszanej z Kijowskim, tyle że Greta pływa łódkami a Cortez jest w Kongresie. Kijowski? Wolę nie wiedzieć, gdzie on teraz jest.

Zaciekawiła mnie ta kobieta, ponieważ mamy tu jakby odbicie Zandberga, ta cała droga - ten stylizowany na normalsa wizerunek - i poglądy są bardzo do siebie podobne. Jak można mniemać tego typu poglądy będą szybko zyskiwać na poparciu w USA i zachodniej Europie, ponieważ jest to mikstura bezczelności, idealizmu i głupoty. Oczywiście przecież jest jeszcze na świecie biznes i ekonomia. Najwidoczniej należy szykować się w najbliższym czasie na zupełnie nowe podejście do takich zagadnień jak państwo, korporacje, podatki, własność. Mogą się one zmienić całkiem radykalnie, a zmiany te zyskają szeroki poklask, choć będą odbywać się w sposób gwałtowny i to gdzieś ponad głowami ludu.

Kim zostaną w tym świecie Adrian Zandberg i Alexandria Cortez? Być może będzie się ich oglądać za jakieś pięćdziesiąt lat na koszulkach zidiociałych postępowców, gdy już turbo-socjalizm demokratyczny nie będzie potrzebny i na powrót będą działać mechanizmy zwane tu i ówdzie wilczym kapitalizmem.

I tak sze to będzie kręcić.

---

tagi: socjalizm 

	Marcin-K
	11 listopada 2019 12:59

30     1756    3 zaloguj sie by polubić