Muszę się jednak z czegoś wytłumaczyć, bo napisałem czas jakiś temu złośliwy tekst na temat operacji ratunkowej jaką przeprowadził GROM - wróć - rząd polski wobec cudownie uratowanej przed łukaszenkowymi siepaczami pani biegaczki olimpijskiej Krysciny CImanouskiej. W tekście tym powołałem się na zaczerpniętą od Karnowskich informację, iż pani Kryscina leci do Wiednia zamiast do ojczyzny wybawicieli, gry tymczasem na lotnisku czekają na nią polscy notable z jeszcze ciepłym chlebem i świeżo zakupiona w Lidlu solą. Jak się okazało była to złośliwość z gatunku tych nieuprawnionych, bo ostatecznie jednak panią Kryscinę szczęśliwie (dla kogo to się zaraz okaże) do Polski zwieziono. Można więc by powiedzieć, że Karnowscy zrobili ze mnie głupka tym pośpiesznym newsem o rzekomym Wiedniu, ale zbijam ten argument. Oni robią głupków z ludzi zawsze, więc co za różnica. Jak to w przypadku złośliwych ludzi najczęściej bywa, moje to dzisiejsze kajanie się jest oczywiście fałszywe, i to tym bardziej, że dalsze losy Krysciny i to co ona nam opowiada, a także wszelkie reakcje polskich władz oraz - o losie - opozycji, każą mi jeszcze do tego, jak to mówią świeżo upieczeni warszawiacy, "kejsu" wrócić, ze zdwojoną jeszcze porcją lodowatego jadu.

Dziś ukazała się kolejna już relacja z żywota Krysciny w Polsce i jest zdecydowanie najzabawniejsza, ale też - jak to często bywa - najbardziej jednocześnie przerażająca. Im dłużej Kryscina mówi, i im dłużej wpatrują się w jej ładne całkiem oczęta opozycyjno-rządowi notable, tym zaczyna to wszystko przypominać jakiś słaby amerykański film z gatunku politikal fikszyn. Brakuje tu tylko jeszcze zmagającego się z alkoholizmem i problemami małżeńskimi taniego reportera, który pod przykrywką stara się "dociec prawdy", i unikać musi spadających mu pod nogi kłód rzucanych przez "złych polityków". Ba, ja po zapoznaniu się z wypowiedziami Krysciny, których, chcąc być być precyzyjnym, udzieliła PAP-owia nie samym Karnowskim, zaczynam się poważnie zastanawiać, kto tak naprawdę kogo porwał i w jakim celu. I teraz jeszcze się muszę wytłumaczyć: ja naprawdę nie kpiłbym z tego, co spotkało Kryscinę - rozłąka z najbliższą rodziną to nie są w żadnym razie żarty. Druga jednak strona mojej osobowości podpowiada mi, by się przesadnie nie rozczulać nad ludźmi, którzy zapewne gdybym to ja stał akurat w płomieniach, to nie chciałoby im się zmarnować na mnie nawet półtoralitrowej butelki wody mineralnej. Kryscina buduje wokół siebie atmosferę zagubionej w puszczy sarenki, ale znów powtórzę - być może właśnie dlatego podwójnie wyostrzyć zmysły i uwagę. Należy też zadać ważne pytanie - czy Kryscina opowiada te wszystkie dyrdymały, które tu za moment przytoczę, sama z siebie i po prostu dobrze wypełnia swoje zadanie tak zwanej nieświadomej ofiary, czy też może po prostu wszyscy uczestniczący w tej zabawie mają dokładnie rozpisane kwestie. Moją nieufność potęguje fakt, iż pani Kryscina została tu u nas zameldowana w miejscu, które media dość ogólnikowo określają jako siedzibę fundacji Białoruś Przyszłości. Umówmy się - już sama nazwa tej fundacji może przyprawić o ciarki. Próbowałem się czegoś o tej fundacji dowiedzieć, ale pierwsza, wstępna googlowa przepierka nie przyniosła żadnych rezultatów. Internet wrzucał mnie w jakieś strony agregujące informacje, a tam tylko był adres i jakieś nic mi nie mówiące głupotki. 

Wracajmy jednak do Krysciny. Jeszcze kilka dni temu budowała ona pewną atmosferę zagrożenia, padały opowieści o wracającej wciąż do tej historii babci, która zadzwoniła ponoć do Krysciny "pięć minut przed" próbą, cholera już wie czego, bo sama K. żongluje pojęciami, porwania, zatrzymania, próby perswazji, z ostrzeżeniem żeby Kryscinka nie myślała nawet o powrocie na Białoruś, bo będzie miała poważne kłopoty. Tonowała to z drugiej strony dziwacznymi wtrętami, iż ona sama nie do końca rozumie to zamieszanie, bo ona miała tylko zarzuty organizacyjne do białoruskiego związku sportowego, a polityka jej nie interesuje.

Dla mnie sytuacja jest bardzo dziwna, ponieważ nie rozumiem, dlaczego to wszystko się wydarzyło. Oczywiście, rozumiem, że z mojej strony było to trochę emocjonalne, jak napisałam na swoim Instagramie na temat naszego trenera, ale tego, co stało się dnia następnego, nie mogę zrozumieć do teraz, do dzisiaj

Z wczorajszej notki na wPolityce wynika, iż narracja Cimanouskiej jest bardzo plastyczna. Teraz dowiadujemy się, że Kryscina czuje się "bezpiecznie".

Myślę, że z moimi rodzicami wszystko będzie w porządku, że będą mogli żyć na Białorusi tak jak dawniej.

Uff, chciałoby się powiedzieć. Dalej dowiadujemy się, iż mąż pani Krysciny jedzie już do Polski samochodem. Że co? Samochodem? Tak po prostu? przez granicę? Z tak strasznego reżimu, przy którym Hitler i Kaczyński to małe pikusie? Niebywałe. Być może pan Cimanowski ma jakiś specjalny samochód pomalowany farbą-niewidką. Któż może wiedzieć, jakie wynalazki kryją się w laboratoriach badawczych Orlenu, który zaoferował już Kryscinie dołączenie do "Orlen Team'u"? Patrzcie no, Kryscina musiała być wieziona specjalnym samolotem przez Wiedeń pod dyskretną kuratelą panów o nazwisku Przydacz i Szynkowski vel Sęk (takie postacie naprawdę istnieją, zapewniam), myląc tropy i zasadzki, a pan mąż jedzie sobie po prostu autkiem...

I tak można by siedzieć i się znęcać nad całą niezborną opowieścią z Krysciną w roli głównej. A to plecie o tym, że nie rozumie polityki, że tylko sobie zrobiła zdjęcie na Instagramie z jakimś hasłem z "protestów", potem żali się, że jej koleżanki nie dostawały pozwoleń na treningi. I tak w kółko w ten deseń. Dysydentka podłączona do Instagrama, która na dodatek pojechała sobie na Igrzyska, gdzie coś przypadkiem chlapnęła i za to chciano ją "porwać". No normalnie rotmistrz Pilecki wpadłby w kompleksy.

Z każdym kolejnym opisem tego porwania zbliżamy się raczej do określenia "prosili ją o powrót". Dziś mąż jedzie do niej samochodem, rodzina cieszy się, że w Polsce jest bezpiecznie i że to "piękny kraj", w którym wielokrotnie byli, i tak dalej i dalej, możemy przesuwać się w głąb tej puszczy intelektualnej. W pewnej chwili PAP zadaje Kryscinie pytanie zasadnicze, które zapewne ciśnie się na usta dosłownie każdemu z nas. Czy K. zamierza zostać w Polsce, i tu trenować? Ona odpowiada krótko:

Nie wiem.

Kiedyś kolega w dawnej pracy, człowiek ode mnie sporo starszy i życiowo doświadczony sprzedawał mi różne bon-moty, które miały mnie wyprowadzić na ludzi. I on podkreślał przy różnych okazjach: jak kobieta mówi "nie wiem" to znaczy "nie". I żebym nigdy nie dopatrywał się w owym "nie wiem", czegokolwiek ponad. I w tym przypadku myślę, że znów to samo by powiedział. Gdyby wznieść się już na wyżyny złośliwości, można by tu jeszcze przywołać ocenę tej sprawy przez władze Białorusi, które zwracały uwagę na „zły stan psychiczny i emocjonalny” Cimanouskiej. Jasne, wiemy już że Baćka to straszny drań i zawsze kłamie. No ale czy zawsze i wszędzie? Może akurat tu się nie mylił?

Swoje zakusy na ocaloną Kryscinę czyni Orlen, jak to słyszymy. I jak pisałem na początku - może być też tak, że tak naprawdę panią Kryscinę porwały, jak to określał Zychowicz, "nasze orły" (czy wręcz "nasze Orleny"), a wszystkie moje powyższe kpiny nie mają sensu. Czasami prawda bywa bolesnie prozaiczna. Ot, trafiła się "ofiara reżimu", w dodatku całkiem ładna, z modnymi różowymi końcówkami włosów, a na dodatek "w złym stanie psychicznym i emocjonalnym" i jeszcze ze sztywnym połączeniem na Instagramie. Żal byłoby nie skorzystać. Pozytywny pijar w Brukseli sam się nie zrobi. W tle przecież czają się panowie Przydacz i Szynkowski vel Sęk. No i "Fundacja Białoruś Przyszłości". Media - i nasze i nie nasze - zalewane są różnymi wypowiedziami Krysciny, tak jakby ktoś uznał, że akurat o tej sprawie nie można dać nam zapomnieć. I ja tym panom o uroczyście przysięgam - nie zapomnę o tej sprawie.

---

tagi: białoruś 

	Marcin-K
	10 sierpnia 2021 10:51

35     1874    4 zaloguj sie by polubić