W Europie pop stara się przedstawić jako sztukę i tu zachodzi świadoma manipulacja i mieszanie w głowach..Amerykanie nie mają z tym problemu .Pop odbywa się w ramach show, to jest przemysł i oni tego nie ukrywają , choć juz cos takiego jest jak popart ale to wystepuje w dziale pt wspołczesme malarstwo..Natomiast na tyle sa juz bezczelni,ze swój przemysł filmowy promują kosztem europejskich filmów i  nie tylko.. W tym roku  glownego oskara za film otrzymała obcojęzyczna pradukacja,w panstwie gdzie rocznie produkuje się okolo 700 filmów.. 

Jeszcze raz, ostatni - spróbujcie wyprodukować jakiś skuteczny produkt pop kulturowy. Może być koszulka. I nadajcie mu napęd, a potem zróbcie sprzedać. Okay....

Ta codzienna walka o prawdę to jest pop. Każdy ma taki pop jaki chce mieć.

Dobry pop chyba zawsze udaje sztukę, albo jest jako sztuka dekretowany.

Witam.

Ciekawa rozmowa o popie w SN (Szkoła Nawigatorów, bo można pomylić z Sądem Najwyższym;) skłoniła mnie do refleksji czym ów pop w ogóle jest. I pierwsze skojarzenie jakie do mnie przyszło, nie wiedzieć czemu, miało nazwę "dance macabre." Taniec śmierci jako figura odbierająca powagę śmierci samej. Mnie się oczywiście tanieć śmierci kojarzy ze średniowieczną Europą i z opozycją kultury pop, którą taniec jako taki wyraża, do kultury religijnej ale... religia, albo wierzenia, to jest coś tak oczywistego i powszechnego, że trudności do popu jej nie zaliczyć. A więc czym się ten taniec wyróżnia, że jest innym popem niż religia. Pewnie zaraz się ktoś obruszy jak to religię (wierzenie, wyznanie) mogę zaliczyć do popu ale czyż nie jest ona powszechna? Religia wydaje się jednak być innym popem niż taniec. Czemu? Bo traktuje śmierć poważnie jako zjawisko pewnego końca z różnymi propozycjami na "istnienie po śmierci". Taniec tego nie ma. W istocie swojej nie zajmuje się śmiercią jako taką ale życiem i doczesnością jedynie. Dlatego stoi w takiej istotnej opozycji do religii. Przy czym zarówno religia jak i taniec są o wiele starsze niż powszechne i reprodukowalne masowo produkty kultury pop lecz poprzez to, że taniec jednak tworzy kulturę można go zaliczyć do "produktu" popkultury. Aby "zasięgnąć języka" poszperałem trochę w internecie by sobie przybliżyć, choć trochę, ową "kulturotwórczą" rolę tańca i znalazłem pracę doktorską z której zacytuję jeden akapit:

"Afrykański lud Yoruba zamieszkujący teren Nigerii wierzy, że gdy Bóg zszedł z niebios na ziemię, obdarzył go cenną, uniwersalną siłą aktywowaną poprzez ucieleśnienie boskich mocy, zwaną Aché.
Dla Yoruba, jak i wielu innych ludów afrykańskich medium przekazującym tę boską energię, będącą częścią każdego człowieka, jest taniec. Dlatego też dla przeciętnego mieszkańca Afryki celem tańca jest 
ujarzmienie nadprzyrodzonej siły witalnej oraz umocnienie jedności człowieka i jego otoczenia, dzięki czemu sfera profanum i sacrum nie są już odrębnymi sferami, lecz dwoma aspektami jednej i tej samej rzeczywistości. Na to, co człowiek tańczy, składa się jego plemię, obyczaje, wierzenia oraz potężne rytmy wyznaczane zarówno przez 
naturę, jak i ludzką wspólnotę. Taniec ucieleśniając witalny aspekt ludzkiej natury, zrzesza różnych ludzi i pozwala celebrować zarówno różnice między nimi, jak i podobieństwa". Koniec cytatu (pogrubienia moje).

Fragment pochodzi z doktoratu pana Tomasza Drożdża pt. "Człowiek i taniec. Systemy choreograficzne jako profile badania kultury". Można go pobrać via Google tu. Rozdział z którego pochodzi ów fragment został poprzedzony cytatem z Konfucjusza: "Pokażcie mi, jak dany naród tańczy, a powiem wam czy jego kultura jest zdrowa czy chora". I tu chętnie bym zakończył swój przydługi komentarz bo doszedłem w nim do Zenka Martynuka i jego promocji przez film, TVP i wreszcie "dobrą zmianę." Jaki jest ten nasz współczesny taniec i co by o nim sądził Konfucjusz? No nie wiem.

Dziękuję za notkę i pozdrawiam

Mówi Pani o ruzdze czy o łagodności? :)

''pop był, jest i będzie'' - no właśnie chyba tak. Zawsze był jakiś tam pop, może tylko bardziej zróżnicowany lokalnie, gdy Imperium Brytyjskie nie wymyśliło jeszcze telewizora i komunikacji globalnej. Natomiast sacrum było od popu, jakikolwiek on był, zawsze oddzielone. Jak post od karnawału. I chyba akademia też nie kalała się popem. Dziś mamy pop-kaznodziejów w rodzaju Szustaka zachęcającego młodych ludzi do poszukiwania Boga opowiastkami o tym, jak to miło jest w życiu nażreć się fajnego żarełka aż po kokardę i popić dobrej kawki, najlepiej na jakiejś egzotycznej ekskursji, a do tego strzelić se dziarę na łopatce. Mamy pop-edukację, dzięki której ludzie z magisterskimi dyplomami perorują przy imieninowym stole o Świętej Inkwizycji, opierając całą swoją wiedzę o tej instytucji na skeczach Monty Pythona. I to jest dramat, nie sam pop jako taki.

https://krytykapolityczna.pl/felietony/jas-kapela/troll-wyklety/

A co z takim ma zrobić chrześcijanin?

Tak, to oczywiste.

Tylko przed czy po wykonaniu gestu Dominiki Arendt - Witchen?

Za 30 lat tak postąpię.

Pop to wersja popularna, czyli  uproszczona. strawna dla półanalfabetów.
Muzycznych, literackich i każdych innych.

To błąd.

Przyznam że nie rozumiem.

Więc może dla rozjaśnienia/oświecenia. Czy pyta Pan jako ten chrześcijanin? Czy w opozycji? (Prowokacyjnie)

Jak widzę stoimy przy ścianie.

Można biernie stać przy niej i pochylać głowę.

Możemy coś zrobić.

Reagować na głupotę i podłość.

Pewnie cięzko jest rozsądzić, czy ileś tam setek czy tysięcy lat temu pop był lepszy, albo miał jakieś gradacje jakości. Pewnie istniał zawsze ale być może dziś przez to że rozprzestrzenia się tylko drgą elektroniczną, całkowicie zdziadział i nie reprezentuje już żadnej wartości poza prymitywnie propagandową albo po prostu mającą stopniowo niszczyć ludzkie dusze i umysły. Inne rodzaje że tak powiem współżycia kulturowego nie istnieją. Stąd na przykład znany mechanizm z mediów społecznościowych: ludzie często zwołują pospolite ruszenie w jakiejś sprawie, a na koniec okazuje się że na miejscu przychodzą dwie osoby, góra trzy. Także pop ma dziś chyba także pełnić funkcję wentyla dla różnorakich niepomyślnych z punktu widzenia opresji emocji.

Przepraszam, ale nie było mnie długo przy komputerze i straciłem wątek:) Do jakiego "powinien" odnosi się Twój komentarz?

Ale pop też ma w tym swój współudział. Ja na serio zastanawiam się, czy pop w ogóle powinien być brany pod uwagę w kontekście pewnych ważnych wartości. Zaczynam się przekonywać że nie. Bo pop to trywializacja, jakby z zasady. A istniejące kalki popu które fruwają w powietrzu to po prostu pułapki. Efektem tego księżą który zaczynają rapować, co dla mnie jest nie do przyjęcia i punktem granicznym. 

Koszulki noszą najczęściej ludzie młodzi, przeyżwający tak zwany "okres buntu". Nieraz rodzi to poważne problemy natury estetycznej, jak widzi się jakiegoś wytatuowanego prymitywa, niewyjkluczone że z recydywą w papierach, który ma na klacie "śmierć wrogom ojczyzny". Albo widziałem kiedyś na budowie chłopaka który "robił" w takiej koszulce przy tynkowaniu i traktował ją raczej jako strój roboczy. Jakie mogą być dalekosiężne skutki tego trendu - nie mam pojęcia. Na pewno ktoś przy okazji wyczuł tu pieniądz. Wiem że są sklepy internetowe, które mają w ofercie zarówno koszulki z Bóg, Honor, Ojczyzna, jak i z pentagramami i innym syfem. mTo pokazuje być może, że jednak popu nie powinno się mieszać ze sprawami ważnymi, bo zawsze wyjdzie jakieś dziwadło z tego. 

Mam też kolegę - szczekacza, który nie wytrzyma dziesięciu minut, żeby nie popomstować na "lewactwo, upadek cywilizacji chrześcijańskiej, gejostwo i chcących zniszczyć Katolicyzm Żydów". Gaszę go pytaniem: kiedy byłeś ostatni raz w kościele? Może zacznij walkę o lepszy świat od tego... On mi wtedy opowiada, że nie praktykuje, bo "Kościół ma dużo za uszami"... Pop i polityka.

Nie znam dokładnie kontekstu tej całej sprawy, ale tak po pierwszym przeczytaniu wymknęło mi się w duchu: dzielna kobita. Ale jak można mniemać, po to właśnie powstają te wszystkie KOD-y, SMROD-y. Mają prowokować, i podstawiać pierwszy policzek, a potem zamieniać to na medialne zawodzenie i lamenty.

a Ty rozumiem że siedzisz w głowie tej pani i wiesz według jakich zasad się kieruje? Masz jeszcze jakieśinne zdolności? Umiesz przewidzieć numery w tottka? 

Że na własną rękę powinien :) dojść do pewnych konkluzji

Staram się tylko skrzydłami nie zamiatać ulicy.

No tak

Skoro ma Pan swoją wersję/metodę, i uważa ją za lepszą, to po co w ogóle te pytania? Żebyś się Pan nie zdziwił że będziesz musiał na końcu pozamiatać :) Życzę sukcesów

To są jakby odrębne światy. Nie muszą wchodzić ze sobą w interakcję. I, moim zdaniem, nawet nie istnieje tego rodzaju  konieczność. Daleko nie z każdym jest sens oraz zachodzi  potrzeba, żeby się dogadywać.

"http://marcin-k.szkolanawigatorow.pl/pop
     stanislaw-orda @SpodGronia 1 marca 2020 21:28
1 marca 2020 22:36
Pop to wersja popularna, czyli  uproszczona. strawna dla półanalfabetów.
Muzycznych, literackich i każdych innych.
...
masowość oferty ideolo niesie ze sobą wszelkie konsekwencje zauważalne przy innego rodzaju produktach powszechnego użytku, czyli standaryzację i uproszczenie. W przypadku np. literatury czy filmu jest to bazowanie na kilku stałych schematach fabularnych wykorzystujących najbardziej podstawowe interakcje (miłość, nienawiść, zazdrość, żądza władzy i pieniędzy, zemsta i kara) i wzbudzających najsilniejsze emocje.
...
nasilający się nurt „religii pop”, czyli różnego rodzaju konfabulacji wykorzystujących motywy i symbole zaczerpnięte z tradycji religijnej, tak się nieprzypadkowo składa, że z reguły dotyczy to tradycji chrześcijańskiej. Używa ich [konfabulacji] się w celu wykreowania jak najbardziej „sensacyjnych” wątków dla zapewnienia stosownego rozgłosu i w konsekwencji zbicia kasy. Czyli przemysł medialny bazuje na trywializacji i fałszowaniu tekstów religijnych, ale oczywiście dotyczy to wyłącznie jednej religii.

     Marcin-K @stanislaw-orda 1 marca 2020 12:22
2 marca 2020 11:28
Ciekawe ujęcie sprawy,.
Co do pop music, to do dziś darza mi się skądś słyszeć - słucham popu ale dobrego, co zawsze mnie śmieszy, bo pop z zasady musi być dobry, żeby mógł pełnić swoje funkcje. Jeśli coś jest nędzne i nikt się tym nie interesuje, to znaczy że to nie jest pop.
...
Dobry pop chyba zawsze udaje sztukę, albo jest jako sztuka dekretowany."

Fajne

Właśnie nie handluje. Wartościowy towar rozdaje za darmo. I każdemu. Czysta groza. 

Czysta groza dla każdego handlowca, takie psucie rynku.

Oczywiście że tak!

Nie ma większej grozy dla handlowca niż "konkurencja" (ba! nawet tego kościół unika, konfrontacji na poziomie kupieckim) z niewyczerpalną obfitością darmochy... Bardzo niebezpiecznej i trudnej dla "praw tego świata". No ale jak ktoś nie potrafi pogodzić się z tym, że człowiek to coś więcej jak przedmiot handlu, po który można sięgnąć, wykorzystać, a resztę wypluć/uzależnić od tego samego "pragnienia", to nic dziwnego że Kościół dla takiego kogoś to wróg najgorszy... I że dąży się do tego by Kościół zechciał jednak konfrontować się na poziomie zajętym przez "prawa tego świata"

Jak się odrzuci duszę (własną w szczególności), to bardzo łatwo widzieć człowieka jako przedmiot handlu jedynie. 

A co do sprowadzania Kościoła na taki poziom: nigdy nie było inaczej i nie będzie, aż do końca. Kościół sobie jednak całkiem nieźle z tym radzi. Zwłaszcza od Soboru Trydenckiego. ;)

Wg Objawienia Św. Jana Kościół sobie nie poradzi. Aby pokonać ofensywę Szatana musi nastąpić bezpośrednia interwencja nadprzyrodzona (Paruzja). Niewiadomą pozostaje tylko moment, w którym  Bogu definitywnie znudzi się kolejne wiarołomstwo jego stworzeń.

Czy ktoś może w ogóle uważać, że zbawienie odbędzie się bez upadku i krzyża? I że sami je sobie "wywalczymy", pokonując nieprzyjaciół kościoła? Niestety niektórzy tak właśnie uważają.

Pośpiech jest po stronie diabła, to widać. Ale im bardziej gwałtownie popędza on swój czas, tym więcej ludzi dostrzega jego prawdziwe oblicze... Jego chciwość na więcej dusz, zdradza jego obecność. Poza tym on już został pokonany. To tylko ta rzeczywistość, jeszcze się nie do wszystkich przebiła, i czasem jeszcze przegrywa z rzeczywistością tego świata, pełnego ofert "łatwego życia", za odrzucenie ofiary. Trudno ludzi przekonać że zbawienie wiedzie przez krzyż. A radowanie się ze zbawczej męki to nie objaw zbrodniczych upodobań. Ciągle jeszcze niektórzy patrząc na krzyż widzą zmarnowaną szansę na raj na ziemi. Właśnie weszliśmy w okres rozmyślań nad Bożą logiką. Zaczęło się od odrzucenia przez Jezusa oferty zaspokojenia własnych potrzeb, pokazania światu swoich cudownych umiejętności, i wraz z tym hukiem objęcia władzy - kontrolowania i decydowania za każdego "obywatela"... Ojciec ma inny plan dla nas. Dobrze wie co człowieka uszlachetniania, bez pogwałcenia wolności jaką go obdarzył.

Przy czym z faktu, że nie da się zaprowadzić Królestwa Bożego na ziemi nijak nie wynika, że nie należy się bronić przed zaprowadzeniem piekła na ziemi. Wynika za to jasno, że kto owo Królestwo na ziemi zaprowadzić próbuje, zwłaszcza siłą, wyslannikiem Nieba być nie może.

Oczywiście. Zwycięży dokładnie tak, jak Chrystus. Ale to będzie na końcu czasów, czyli nikt nie wie kiedy.

No ale właśnie tak będzie wyglądać poradzenie sobie