Jestem właściwie antytezą spontaniczności, a samo to słowo przyprawia mnie już o ciarki. Zrobiłem jednak ostatnio coś, co od biedy da się tak określić. Wiedząc, że mam przed sobą trochę wolnego czasu, który mogę przez dwa-trzy dni właściwie dysponować zupełnie jak chcę, pomyślałem że dla własnej higieny psychicznej muszę za wszelką cenę wyrwać się gdzieś całkowicie poza rutynę dnia codziennego, i nie może to być zdecydowanie grill u znajomych, ani kolejna wizyta rodzinna. Kiedyś lubiłem sobie raz na jakiś czas pojechać gdzieś samemu, na dzień, dwa lub trzy, pozwiedzać na spokojnie, posiedzieć na ławce patrząc na ludzi, i pozastanawiać się nad "sensem istnienia". Nie robiłem tego już naprawdę długo. Skoro jednak pojawiła się taka możliwość, postanowiłem z niej skorzystać. Już dobry miesiąc temu odpaliłem sobie google maps, popatrzyłem na tę naszą Polskę kochaną i przez jakieś pięć minut zastanawiałem się, gdzie tu byłoby fajnie się wybrać. Metodą eliminacji odpadały kolejne lokalizacje i w końcu stanęło na Poznaniu. Uświadomiłem sobie, że ostatni raz byłem tam w podstawówce, na wycieczce szkolnej. Pamiętam z tego wyjazdu tylko dwie kwestie – okazało się na miejscu, że mama zapomniała spakować mi ręcznik i to wprawiło mnie w ciężki stres na cały dzień. Drugie wspomnienie dotyczyło chorobliwej wręcz chęci przekonania się na własne oczy, że w Poznaniu są niebieskie tramwaje. Mówił mi o tym niegdyś ktoś z rodziny, i ja dosłownie o niczym innym nie myślałem, tylko o tym, żeby to zobaczyć na własne oczy. Reszta jest szarą plamą dziecięcej demencji. Potem jakoś się mi z tym Poznaniem nie składało. Kilka razy przejeżdżałem przez to miasto, w drodze do siostry, do Holandii. Migało mi wówczas przez szybę autokaru i już wtedy przemknęło mi przez głowę, że warto byłoby w końcu ten Poznań lepiej obadać, bo to trochę, jak to mówią młodzi, siara. Ja w ogóle ostatnio krążę w trójkącie Ostrowiec Świętokrzyski - Holandia - dom, i istnienie innych polskich miast i życie tam ludzi, zaczęło stawać się dla mnie pewnego rodzaju abstrakcją. Pomyślałem, że warto sprawdzić, czy to nie jest jakiś hologram, i czy oni tam w tym Poznaniu naprawdę istnieją.

Miesiąc temu wszystko wydawało mi się proste. W ciągu dziesięciu minut zamówiłem sobie bilet na pociąg i hotel. Gorzej się zrobiło już w przeddzień tegoż wyjazdu, bo z różnych względów prywatnych okazało się, iż najlepiej by się stało, gdybym jednak nie jechał. No ale nie odpuściłem, uparłem się i dopiąłem swego.

Żeby było jeszcze weselej noc przed wyjazdem spałem może góra dwie godziny. Totalnie nieprzytomny i jeszcze z głową pozostawioną w zupełnie innych sprawach, stawiłem się na Dworcu Zachodnim w Warszawie, który de facto zniknął z powierzchni ziemi, bo zaczęła się tam przebudowa tego – powiedzmy sobie to wprost – najbardziej ruchliwego dworca kolejowego w Polsce, a zarazem dworca o zdecydowanie najwyższym wskaźniku smrodliwości na metr sześcienny. Podjechał pociąg, ludzie jak to ludzie, rzucili się do drzwi, choć jak zwykle połowa wagonów okazała się być zupełnie pusta i wolna, i ruszyliśmy. Podróż przebiegła mi ni to na jawie, ni to w pół-drzemce. Co jakiś czas budziło mnie moje własne chrapnięcie, ale oko zmrużyłem może ze dwadzieścia minut. Podróż z Warszawy do Poznania trwa trzy godziny – jest to czas chyba znośny. Nawet nie zdążyłem dobrze pogrzebać w telefonie, a już byliśmy na miejscu.

Dopiero wtedy, gdy wysypałem się z podróżnymi (i z moją małą walizeczką na kółkach) z tego dworca na wiadukt, prosto w naprawdę dokazujące słońce, zdałem sobie sprawę, co ja zrobiłem. Nie zaplanowałem sobie właściwie nic, oprócz hotelu. W pociągu omiotłem na google maps drogę do hotelu, która była na tyle krótka, iż ku swojej radości mogłem odbyć ją z przysłowiowego buta. Do tego brak snu z ostatnich dni upomniała się o swoje prawa. Przez chwilę pojawiła się niedobra myśl: a może jednak wrócić na dworzec, kupić bilet powrotny, wsiąść do pociągu i spać, spać, spać… Odpędziłem ją szybko, bo jak wiadomo, nie można być miękiszonem.

Idąc do hotelu, chwaliłem w myślach nowoczesne technologie, bo dzięki nim – robiąc tylko niewielkie zakosy – poprowadziły mnie one do celu. Powoli też nadchodziły pierwsze wrażenia. Szedłem przez jakiś wielki i bardzo ładny park, a w najbliższej okolicy postawiano klocki nowoczesnych biurowców – mokry sen studenta trzeciego roku architektury. Tak będą wyglądać polskie miasta, z każdą perspektywą unijną coraz bardziej i bardziej będą upodabniać się do miast niemieckich i tu żadne Prusy ani Jaśkowiaki nic nie mają do rzeczy, taki jest "duch epoki" niestety, ale to opowieść na inny tekst. W ogóle – uprzedzając nieco dalsze wrażenia – Poznań (a właściwie jego szeroko rozumiane śródmieście) przez ten jeden dzień ukazał się moim oczom jako specyficzna mieszanka widzianych przeze mnie miast w Niemczech, trochę tych holenderskich, z lekką dosypką gry GTA. Okolice dworca i ten park w dziwny sposób skojarzyły mi się z najbliższym otoczeniem haskiego dworca Centraal Station. Może przez ten duży przeszklony biurowiec w pobliżu, przytulona ruchliwą estakadę i to że pociągi zdają się wjeżdżać w centrum miasta. Pewnie też przez ilość betonu i ścieżek rowerowych, sygnalizacji świetlnej, no i przez ten park. Może jedyną różnicą było to, że w centrum Poznania jest zdecydowanie czyściej niż w centrum Hagi, i podkreślam tu słowo „zdecydowanie”. Ale ogólnie stapiamy się, stapiamy. Aż w pewnej chwili zabrzmiały mi w uszach słowa syna Pawlaka, z "Samych Swoich" - tatko, czy to jeszcze Polska?

Zameldowałem się w moim miłym hoteliku, którego najważniejszą zaletą była lokalizacja. Miałem stamtąd doskonałą bazę wypadową na marszrutę, którą ustaliłem sobie dochodząc do siebie po zimnym prysznicu, jaki sobie z miejsca zafundowałem na otrzeźwienie. Kiedyś mogłem zwiedzać całymi dniami, a towarzyszący mi ludzie tylko czekali, aż w końcu się zatrzymam. Trasę którą chciałem iść zaznaczyłem sobie na goglach dość ambitnie, zamierzając nie korzystać z komunikacji miejskiej (ku mojemu pewnemu rozczarowaniu tramwaje w Poznaniu są teraz zielone). No i – znów lekko uprzedzę fakty – delikatnie mówiąc nieco przeliczyłem się z siłami. Ale o tym zaraz.

Póki co wjechałem w ten Poznań niczym – tak mówi też chyba wciąż młodzież – dzik w żołędzie. Sprężystym krokiem ruszyłem po prostu przed siebie. Wtedy też, gdy kierując się wewnętrznym kompasem, starałem się jak najszybciej dostać na rynek, przez głowę – nomen omen – przemknęło mi wspomnienie o mojej czapce z daszkiem, którą czasem zakładam na rower w deszczowe dni. Chciałem ją wziąć ze sobą do tego Poznania, ale wszyscy mi mówili, że będzie ładnie, i po co mi czapka. Zanim zdążyłem się jednak osobiście przekonać, o tym jak bardzo pomyliłem się w kwestii czapki, zgubiłem się pierwszy raz. Szedłem i szedłem przez kolejne uliczki, w gąszczu ludzi pędzących gdzieś we własnych sprawach, a każda kolejna najbliższa okolica w ogóle nie chciała być Starym Rynkiem. Ulice w Poznaniu charakteryzują się miejscowymi wzniesieniami, wcale nie jakimiś stromymi, ale dosyć szybko nadkruszyły moją – używając terminologię graczy komputerowych – skromną staminę. Mimo że dopiero zacząłem moją trasę, zacząłem odczuwać pierwsze zmęczenie.

Nie mogłem skorzystać z telefonu i internetowej mapy, bo słońce tak waliło, że wszystko tonęło w blasku. Szedłem więc dalej na czuja, i jak to się mówi – głupi ma zawsze szczęście. Wjechałem ze swoim plecaczkiem na plecach i lekko już oszołomionym spojrzeniem na plac rynkowy, prosto w potężną grupę dzieciarni skumulowanej w pobliżu zabytkowej budowli. Szybko uświadomiłem sobie, że ten budynek to ten słynny ratusz z równie słynnymi koziołkami. A dzieci te tak stoją tutaj i piszczą z radości, bo te koziołki najpewniej zaraz się pokażą. Spojrzałem na zegarek – za pięć dwunasta. No i załapałem się na trykające się koziołki, choć osobiście staram się zwykle unikać takich oczywistych atrakcji.

Koziołki zaliczone? Zaliczone...

 

Potem pokręciłem się trochę po rynku i okolicach. Starówka poznańska jest bardzo ładna – wiem że to co piszę, nie brzmi super entuzjastycznie, ale właściwie to tylko tyle mi przychodzi do głowy. Jest po prostu ładna i warto ją zobaczyć. Oczywiście nie mogło się obyć bez uwag politycznych. Kilkukrotnie zauważyłem mury kamieniczek upstrzone nasprejowanymi czerwonymi błyskawicami. Ale jeszcze lepsze – błyskawicę zauważyłem postawioną bezczelnie w miejskim pawilonie muzealnym stojącym niemal na środku rynku. No fantastycznie. Machnąłem na to jednak ręką.

O, a co to?

Poszedłem przed siebie -  jak powiedział mi internetowy podpowiadacz najładniejszą uliczką starówki, czyli Świętosławską. W pewnej chwili uderzyły mnie odbijające się od pierzei kamienic głośne takty fortepianowe i czyjeś kobiece gromkie uwagi. Okazało się, że jest tam szkoła baletowa.

 

No jest trochę germańsko, nie da się ukryć...

---

I wtedy siły opuściły mnie na dobre. Po prostu. Z boku musiało wyglądać to tak, że szedł człowiek z plecakiem przed siebie, ale coraz bardziej zwalniał i zwalniał, jak te takie elektroniczne robociki, którym kończy się bateria. Klapnąłem na ławkę i stwierdziłem, że nie jest dobrze. Siedziałem tak z godzinę i patrzyłem tępo na przewalające się wokół wycieczki. Jedyne co zjadłem to kanapka w pociągu, rano, ale była już prawie trzynasta. Uznałem, że muszę zrobić nawrót do hotelu, znów wziąć prysznic, poleżeć z godzinę, a potem ewentualnie próbować dalej. Nawet obiad przesunąłem na potem. Wiedziałem że z moją kondycją nie jest dobrze, ale żeby aż tak? Trzeba się wziąć za siebie.

Zrobiłem to jak zaplanowałem. Potem przekalkulowałem sobie tak – pojadę tramwajem na Ostrów Tumski, bo tego miejsca to ja na pewno nie odpuszczę, a potem coś zjem. Kupiłem sobie bilet, wsiadłem do zielonego tramwaju, i udałem się na miejsce, wysiadając na pobliskim rondzie Śródki, mam nadzieję, że nie mylę nazwy.

No i wycieczka na Ostrów Tumski to był strzał w dziesiątkę. Spacerowałem sobie spokojnie, nie forsując tempa i jak to się mówi kontemplowałem. Jest tam bardzo ładnie – znów posłużę się taką zgraną frazą. Katedra i jej okolice robią wspaniałe wrażenie. Każdemu polecam to miejsce jako turystyczną konieczność. Potem można pospacerować w kierunku śródmieścia, w okolicach Warty. Ciekawostka – kręcąc się tam i robiąc różne fotki, zorientowałem się, że jestem dokładnie na tej samej ulicy, którą uciekały przed kibicami te biedne dzieci chcące „demonstrować” pod Katedrą w czasie tej całej błyskawicowej hucpy.

Na Ostrowie Tumskim doszło do małego cudu – poczułem się tak, jakbym był wyspany jak stary kocur, a sił zdawałem się mieć mnóstwo. I tu popełniłem błąd kolejny. Uznałem, że dojdę do hotelu, via Stary Rynek i obiad, na nogach.

I tak sobie szedłem znów, po mieście, którego znam ani trochę. Poznań na mnie zrobił wrażenie miasta sporego, ale jednocześnie w swej centralnej strukturze dość zbitego, łudząc mnie jeszcze różnymi tablicami, że właściwie wszędzie mam blisko. I pewnie tak jest, ale jak się nie zna miasta, i idzie się po prostu przed siebie, to się wtedy błądzi i – last bat not list – nadkłada drogi. 

Słońce operowało całkiem ostro, była prawie szesnasta. A ja szedłem i szedłem, czując że coraz bardziej robię się opuchnięty od słońca (znów przypomniała mi się czapeczka z domu), moje nóżki coraz mniej chętnie dźwigają mój korpus, a żołądek domaga się w końcu obiadu. Jeśli ktoś kto to czyta jest z Poznania i widział w poniedziałkowe popołudnie na ulicy jakiegoś dziwnego typa, który idzie przed siebie trzymając się za szelki plecaczka i ciężko oddycha z nieco nieprzytomnym spojrzeniem, to mogłem to być ja.

 

 

---

Gdy potem, już leżąc w hotelowych piernatach, patrzyłem na mapę i zobaczyłem jakie kręciłem kółka i bączki po tym Poznaniu, to aż się złapałem za głowę.

Pół-żywy w końcu wtarabaniłem się znów na stary rynek i postanowiłem, że siadam w pierwszym lepszym ogródku i jem cokolwiek. Zamówiłem dużo jedzenia, choć planowałem coś klasycznie wielkopolskiego, to oczywiście tam mieli tylko albo spaghetti, albo schabowego z ziemniakami. Trudno – zjadłem schabowego. Co prawda był wielki jak wyrwana z chodnika trylinka. Potem wypiłem ze dwie herbaty, litr wody gazowanej i myślałem, że już na serio, długo się nie ruszę. Powinienem napisać podręcznik – jak nie zwiedzać.

Moja znajoma, która zna Poznań, zaleciła mi tez, żebym koniecznie poszedł zobaczyć te Stare Browary, czyli Kulczykową „świątynię rozpasania”. Myślałem, że za chwilę się rozlecę i nie ma mowy żebym tam lazł, ale okazało się, że te Browary są jakieś dwieście metrów od mojego hoteliku. To pokazuje jak nieprzytomny byłem w tym zwiedzaniu. Pokręciłem się tam trochę, ale powiem szczerze, że jakoś mi to miejsce tyłka nie urwało. Liczyłem że tam będzie chociaż Biedronka, bo chciałem sobie coś rezerwowo zakupić, na wypadek gdybym tego kotleta strawił do wieczora. No i może źle szukałem, ale Biedronki tam nie było. Była za to masa lanserskiej młodzieży porozkładanej na leżakach – w ogóle pomyślałem w pewnej chwili, że w Poznaniu, a właściwie jego centrum, jest cała masa młodych ludzi. Może to przez to, że to w końcu ośrodek akademicko-politechnikowy? Na dodatek ta młodzież jest cała wytatuowana. Ja myślałem swoją drogą, że w Warszawie królują tatuaże. Ale w Poznaniu widziałem ich zatrzęsienie. Albo może tylko mi się wydawało, i jest ich tam dokładnie tyle samo, co wszędzie. Zaskoczyło mnie też to, że w ogóle w centrum Poznania jest cała masa lansu. A ja trochę chciałem od niego uciec, ale chyba mi się nie udało. Aha, i w centrum Poznania więcej niż tatuaży jest hulajnog elektrycznych.

Wróciłem w końcu do hotelu, zahaczywszy jeszcze o pobliską Biedronkę, która od Browarów znajdowała się nieopodal. I to jest ciekawe doświadczenie, trochę jakby wyrwane z Harry’ego Portiera. Jesteś kilkaset kilometrów od domu, w obcym dla siebie mieście - nagle schodzisz na dół po schodkach, i jesteś jakby czarodziejską siłą zabrany do strefy eksterytorialnej, którą znasz jak własna kieszeń. Biedronka. Te same produkty, te same kasy, ten sam układ półek co u mnie w moim pierdziszewie. Czary.

Z pewnym przerażeniem w łazience, patrząc w lustro, zorientowałem się, że moja głowa tak do połowy szyi jest bordowa od słonecznego grilla, a niżej już jestem normalnie blady jak zwykle.

Rano zjadłem dobre śniadanie i oddałem klucze młodemu chłopakowi z recepcji, który o dziwo – miał na sobie maseczkę z czerwoną błyskawicą. Miałem godzinę do pociągu, i na spokojnie idąc tam, zorientowałem się, że ten dworzec to tak naprawdę maleństwo przytulone do ogromnego wieloryba galerii handlowej, która mogłaby połknąć i ten Kulczykowy Browar i nasze Złote Tarasy. Polazłem tam i kupiłem sobie na pamiątkę kufel z logo Lecha Poznań.

Ale było bardzo fajnie i dobrze byłoby kiedyś do tego Poznania wrócić, już na spokojnie i z głową…

---

tagi: poznań 

	Marcin-K
	9 czerwca 2021 20:52

32     1998    15 zaloguj sie by polubić