Zanim napiszę o sednie sprawy, to zaznaczę, że nawet na moment nie dałem się porwać trwającej od kilku lat fali entuzjazmu wobec Węgrów i tej ponoć wielkiej do nas sympatii. Nie to, że ich nie lubię, czy coś takiego. Absolutnie. Kiedyś sto lat temu na pielgrzymce do Częstochowy poznałem miłą dziewczynę z Węgier, ponieważ już wtedy, w pierwszej połowie lat 90-tych, było ich tam naprawdę sporo. Od niej nauczyłem się wówczas, jak się mówi po węgiersku 130 i 120. Nie wiem dlaczego to udało mi się na wiele lat zapamiętać, choć teraz już bym chyba tego nie powtórzył. Potem na mojej krótkiej emigracji w Holandii znów otarłem się na Węgrów i moje wrażenia były zdecydowanie niższej temperatury. W pamięci przetrwał jeden tylko z nich, który jeździł po hali wózkiem widłowym, bez przerwy uśmiechał się do nas, i z lubością powtarzał w kółko: „zajebyszcie”. Jako człowiek w gruncie rzeczy sentymentalny doceniam te być może powierzchowne gesty płynące stamtąd do nas, ale też nie jest tak, że zamierzam sobie z tego powodu zmienić imię na Laszlo, albo jeszcze inaczej.

Przyznam natomiast, że dziś rano, czytając doniesienia o sukcesie Fideszu poczułem w sercu lekkie uczucie zazdrości, a może nawet i było ono bardziej niż lekkie. Ok, to może płytkie i małe. Ale jednak fajnie byłoby w przyszłych wyborach zobaczyć taki wynik wyborczy i u nas. I taką frekwencję przy okazji. I jeszcze fajnie byłoby zobaczyć tak nikczemną porażkę chłopaków od fajnej Polski. Przesunięcie się krytykującego PiS od rana do wieczora „Na Prawo Od PiS-u” do centrum byleby tylko dostać się do parlamentu, to już byłby tylko słodki bonus.

Wiem, treści w tej notce nie ma praktycznie wcale, ale uznałem, że jednak warto trochę pomarzyć.

	Marcin-K
	9 kwietnia 2018 19:26