Wśród medialnych rupieci zrzucanych naszej swojskiej ludożerce na głowy dzień i noc, zaciekawił mnie ostatnio jeden dziurawy rondel. Była to wypowiedź człowieka nazywającego się Maciej Stuhr, czyli osoby wyjątkowo paskudnej od a do z. Oczywiście – słuchać i analizować wypowiedzi młodego Stuhra właściwie nie ma po co, a jeśli przybliży się on do czyjegoś domostwa, to wtedy należy od razu dzwonić pod numer alarmowy. Niczym nas już ten nieszczęsny osobnik nie jest w stanie zaskoczyć, ale przyjrzyjmy się mu jeszcze przez moment. Oto Stuhr mówi, że jego ojciec z kumplami „pół życia” walczył z komunistycznym państwem. To że on potem jeszcze dodał, iż teraz jego tate cierpi patrząc jak ten wywalczony skarb wylatuje mu z dłoni, nie jest już tak naprawdę istotne dla tego, co chciałbym tu dalej pisać. Uderzyła mnie ta część, komiczna oczywiście z wiadomych względów,  wypowiedzi dotycząca „walki z komunizmem” przez „pół życia”. Uderzyła głównie dlatego, iż zorientowałem się dosyć całkiem niedawno, że właściwie większość osób mi znajomych przeciwko czemuś się ostatnio buntuje. Dzisiaj najróżniejsze korpo-szczury nazywają wszelkie postawy życiowe „mind setem”, i to kretyńskie określenie wyjątkowo dobrze mi tu pasuje. Buntowniczy „mind set” pochłania umysły, stwierdzam ten fakt z całą stanowczością. Buntują się dziś literalnie wszyscy, no dobrze, prawie wszyscy – na szczęście. Plandemio w szczególny sposób wyostrzyła ukryte buntownicze rysy charakterów, nawet jeśli dotąd były one gdzieś tam głęboko skryte pod codzienną rutyną żywota. Ale to nie wszystko, mam wrażenie że każdy powód do przełączenia się w tryb „buntu” jest dziś wystarczający, by dać się pochłonąć własnemu rozumowi buntowniczej wewnętrznej retoryce, na końcu której – to już moje wnioski – zamiast oczekiwanej zapewne nagrody jest tylko i wyłącznie stary, zgniły ziemniak. A przecież wiemy też czym byłl, i jak w praktyce wyglądał "bunt" starego Stuhra.

Buntują się już wszyscy. Młodzi nieustająco się buntują, dostarcza im się tylko najnowsze modele „buntu” i to samo już leci. Buntują się też coraz starsi ludzie. Z kim bym ostatnio nie rozmawiał, to wcześniej niż później zaczynam słuchać o tym, „że tak się nie da żyć”. Dlaczego? Ano abo szczepionki, abo maseczki, abo kolejki w Lidlu, abo drożyzna, abo Duda-żyd, abo Duda-faszysta i homofob. Nie wiem jak mają inni, ale ja powoli przestaję przyswajać tego typu gadaninę. Jeśli zaoponuję i powiem „mam to gdzieś”, zaczynam wysłuchiwać pretensji, że nie można tak żyć. Kolega który właściwie już nie umie opowiedzieć o rysunku własnego dziecka bez jakichś prawacko-korwinowsko-szurniętych narracji, a o którym tu wspominam czasami, mówi mi że jest mu mnie żal, bo trzeba „walczyć i marzyć”. On akurat marzy o Korwinie-królu, wolnym rynku, gdzie żadna pazerna ręka (on sam bierze bo tak też walczy z systemem) nie sięgnie po „pińcet”. Kiedy odpowiadam mu – weź w końcu pozbądź się komornika znad głowy, zamelduj się gdzieś, albo i nie, ale zagłosuj w końcu na jakichś wyborach, zamiast tylko „walczyć i marzyć”, czyli de facto ględzić, prycha pod nosem i mówi, że nie może, bo nie ma czasu. I tak to wszystko się toczy.

Ostatnio wplątałem się niestety w jakąś niepotrzebną zupełnie dyskusję o tych nieszczęsnych maseczkach. Jest ona jednak znamienna. Kolega wspomniany już tutaj mówi mi, że on nie wychodzi nigdzie (pracuje od lat w domu) bo za bramą jego chałupy ponoć czają się ukryci w krzakach policjanci i przychrzaniają mandaty po tysiąc złotych za brak maseczki. Tak się jednak składa, że ja przebrnąłem przez całą pandemię, bez chwili kwarantanny, jeżdżąc w jej szczycie niemal pusta SKM-ką i widziałem niemal wszystkie modele „maseczkowe”. Nie widziałem też w tych sytuacjach żadnego – literalnie żadnego -policjanta. Kiedyś kierownik pociągu wyznał mi (ludzie czasem lubią mi się w nieoczekiwanych sytuacjach zwierzać) że on już dawno nie dzwoni na policję, jeśli ktoś nie ma maski, bo oni po tygodniu powiedzieli kolei że nie będą przyjeżdżać do takich spraw. Dziś w pociągach sytuacja jest taka, że maseczkę nosi wciąż większość ludzi, część – w tym ja – nosi ją w sposób kontrolowany. Ja na przykład wypracowałem przez te prawie dwa lata nowe mięśnie w okolicy żuchwy, którymi tak ustawiam sobie tę maseczkę, że właściwie w ogóle mi ona nie przeszkadza, a z boku wyglądam jak człowiek w „kagańcu”. Widziałem przez ten czaso-okres ludzi wykłócających się o te cholerne maseczki w najróżniejszych konfiguracjach ideologicznych. Powiem tak: jest to coś wyjątkowo żenującego. Czasami na Gocławiu wsiadają wysportowani i wytatuowani w logotypy Legii młodzieńcy o wzroku pełnym zagadek. Co ciekawe najczęściej w maseczkach. Czasami jednak bez. Nie widziałem wówczas żadnego bojownika, by akurat tym typom zwracać uwagę maseczkową. Starszej pani z kołysząca się głową? Owszem. Jakiemuś łysiejącemu szczurowi-biurowemu? Jasne. Nastolatce o nóżkach tak cieniutkich, że nie rzucają cienia? A jakże. Bez maseczek chodzą najczęściej pochrzanieni studenci w różowych włosach, wyfiokowane biurwy które pierwsze zapewne spierniczały na „#zostanwdomu”, albo po prostu jakieś dziwne menele. Nigdy nie przyszło mi do głowy, by wsiąść do pociągu bez maseczki. Pamiętam też, że gdzieś w jakiejś strasznej części internetu mignęła mi wypowiedź tego całego Pana Nikt, który chwalił się, że kogoś walnął w łeb za to że zwrócił mu uwagę maseczkową. Przyklaskiwała temu cała rzesza prawicowców-gawędziarzy. Oczywiście wiemy, że Pan Nikt nie byłby w stanie uderzyć nawet niemowlaka, ludzie mu kibicujący – użyję znów poetyki Gospodarza – w ten sposób osiągają tyle, że pozwalają się degradować.

Jestem najwyraźniej pozbawiony buntu, który uleciał wraz ze mnie z poziomem testosteronu, chodź w technikum byłem buntownikiem że hej. Słuchałem muzyki punkowej, nie lubiłem imienin i normalnego ubrania. Ostatnio porządkowałem rzeczy w piwnicy i znalazłem jakieś swoje stare świadectwo szkolne z tych czasów i z totalnym opadem szczęki zauważyłem, że miałem na nim ocenę niedostateczną z religii. Nie pamiętam, piszę serio, co tam się wtedy wydarzyło, ale mam świadomość, że byłem wtedy tak masakrycznym trollem, że tylko podejść i wypłacić plaskacza na odlew i na pewno na tą jedynkę zasłużyłem.

Kiedy widzę jak wszyscy się przeciw czemuś buntują, ja nie potrafię wzbudzić w sobie podobnych emocji i bardzo to sobie cenię. W końcu bowiem przychodzi moment, kiedy życie mówi „sprawdzam”. Na przykład idziemy do urzędu coś załatwić, do lekarza, albo chcemy jechać za granicę. Nie ma takiej opcji, żeby tej maseczki nie założyć. Na lotnisku w Amsterdamie uzbrojony żołnierz uśmiechnął się do mnie i lufą swojego wielkiego karabinu zawieszonego na okrytej kamizelką kuloodporną piersi, dotknął się gdzieś w okolicy nosa, bym maseczkę podsunął wyżej. Rozumiem, że powinienem się tam z nim na tym lotnisku zmierzyć. Ok. Następnym razem spróbuję. Jakbym już nic tu więcej nie napisał, to będzie wiadomo dlaczego.

Próbuję wytłumaczyć koledze, że nie lubię wykonywać ślepych i jałowych ruchów, tam gdzie one są kompletnie nieskuteczne. I że właśnie o to chodzi – byś się spalił w takim ślepym buncie i tracił na to czas, zamiast na przykład dostrzec w życiu inne sprawy, często te najbardziej istotne. On wtedy dalej mi mówi coś o tym, że jak człowiek się nie buntuje to jest niewolnikiem. Często wtedy żona jego nagle woła z kuchni – umyj ręce, obiad nakładam. Kolega wówczas ciężko wstaje z fotela i drepcze na ciepłą zupkę. Potem jeszcze dodaje, że jak on by musiał chodzić do pracy i na zakupy (po sklepach lata jego niepracująca żona) to on by sobie zrobił papiery wariata i wszystkim je pokazywał. Na tego typu tory najczęściej zjeżdżają te nasze rozmowy i wtedy ja się utwierdzam w mojej absolutnie nie buntowniczej postawie.

Teraz jeszcze szybko kwestia szczepionek. Nie jestem zaszczepiony. Przejechałem przez pandemię nawet bez kataru, test wykazał brak jakichkolwiek przeciwciał, w ogóle od dobrych kilku lat nie byłem przeziębiony nawet. Uznałem że sam na sobie sprawdzę, jak bardzo i kiedy mnie ten kaczystowsko-gejtsowski system do tego zmusi. Opowiadał mi ktoś niedawno taką bajkę – piszę procesowo – że podobno istnieją krasnale na świecie i można u nich kupić za 800 złotych cudowny lek, który zamienia szczepionkę w powietrze, a pozwala zapisać się do miana zaszczepionych. Ja jestem dziecinny z natury i w bajki wierzę – ale znów, szczerze mówiąc wolałbym się już zaszczepić, niż płacić krasnalom tyle pieniędzy. I po prostu tak już mam, tak to już ze mną jest.

Pamiętam jak lata, lata temu, gdy wydawało mi się, że chciałbym zostać człowiekiem niewierzącym, na zasadzie paradoksu często wertowałem sobie Nowy Testament. I wtedy utkwiła mi głęboko myśl, że – kurczę – nawet jeśli to wszystko zostało wymyślone, to przecież ktoś, kto „nie będzie krzyczał, nie będzie się spierał, ani wychodził na ulicę” to musi być naprawdę mądry człowiek. I z różnymi zakosami staram się akurat tę zasadę dosyć konsekwentnie wcielać w życie.

Natomiast będę dalej się tez buntownikom uważnie przyglądał. Póki co, jak z hazardzistami, żaden na tym suflowanym buncie niczego nie zyskał, wręcz przeciwnie. No ale jak to mówi inny mój znajomy w różnych sytuacjach: „niech próbują”. Każdemu wolno kochać.

---

tagi: bunt 

	Marcin-K
	1 września 2021 08:45

21     1685    9 zaloguj sie by polubić