Moje stosunki na linii ja-Kraków zaczynają nabierać cech paranormalnych. Nie wiem czy pamiętacie film pod tytułem Truman Show - moim zdaniem kapitalny - z Jimem Carreyem. Tam główny bohater żył w pełnej nieświadomości, iż od dziecka bierze udział w programie telewizyjnym i w związku z tym nie pozwala mu się opuścić granic miasta. Truman Burbank nie wie więc, jak wygląda świat poza opłotkami jego mieściny. To ja z Krakowem mam odwrotnie. Gdybym miał zadatki na prawicowego foliarza, mógłbym tu twardo postawić tezę - Kraków nie istnieje, jest tylko atrapą stworzoną po to bym myślał, że takie miasto jednak funkcjonuje. Ewentualnie jakieś siły (jakie - żydowskie rzecz jasna) starają się od lat bym ja tego Krakowa na serio nie zobaczył. W dzieciństwie podawano mi specjalne środki, żebym o Krakowie nie myślał, a szkoły wybierano mi z rozmysłem, tak aby w nich nikomu nie przyszło organizować wycieczek do grodu Kraka. I tak aż do wieku dojrzałego sterowano moimi losami, że nigdy jakoś w Krakowie się nie pojawiłem. Ok, byłem tam raz - ale czy naprawdę byłem? Znajomi, gdy jechaliśmy gdzieś indziej - zawieźli mnie przed północą na jakiś duży plac, gdzie grała muzyka, kręciło się mnóstwo pijanej młodzieży, a dziwne panie rozdawały ulotki „klubów relaksu”. Podobno to był Rynek Główny w Krakowie. No nie wiem. Nic nie pamiętam, trochę świateł, tłum, a potem znów ciemność. Więc mogę ten incydent spokojnie podciągnąć pod moją foliarską teorię.

W dniu wczorajszym musiałem się wybrać w celach zawodowych do Krakowa właśnie. Myślę sobie stojąc na peronie dworca zachodniego - co tym razem się wydarzy, bym tak naprawdę się z tym Krakowem nie przywitał na poważnie? Teoretycznie nic tego nie zapowiadało. Sprawę miałem do załatwienia rano, nie była ona jakaś poważna, biletu powrotnego na wszelki wypadek nie kupowałem od razu. Założyłem wstępnie, że najpierw praca, a potem spacer gdzieś na precla pod Wawelem, a może i wizyta pod stadionem Wisły, która jest moim ulubionym klubem w ekstraklasie.

Tymczasem jednak podjechało pendolino. Jest to w moim rozumieniu żywy mem wizualizujący ten dziwny czas lat 2007-2015. Nie dam sobie wytłumaczyć, że jest inaczej - cały ten pociąg to po prostu jakiś ultra-wał, tym bardziej że przecież nawet Łunia (ja nie umiem tego tak ładnie napisać jak pani Paris) zabrała nam fundusz na to zbożne dzieło. Pendolino, które nie jest pendolino, wszak brak mu podstawowych cech konstrukcyjnych takowej maszyny. I tak to było. Jeździliśmy starą skodą a musieliśmy nazywać ją mercedesem. Pendolino zostało sprowadzone do Polski, by łechtało wszystkie możliwe - tu znów za Gospodarzem - aspiracje i deficyty naszego społeczeństwa. Pociąg ten nie jedzie ani o włos szybciej od innych poruszających się po naszych torach. To co wtedy wydawało się luksusowe, dziś żenuje i przypomina od środka pokład wysłużonego liniowego Embrayera. W kiblu nadal pachnie niemiło, i jak widać (raczej czuć) ten element to modus operandi naszej kolei. Najlepsze jest z wi-fi. Można się tam zalogować na 15 minut a potem sieć nas rozłącza i trzeba to robić raz jeszcze. Pytam już całkowicie otwarcie: co za kretyn i skończony idiota to wymyślał do stu beczek stęchłej kapusty. Mój telefon od tego całkiem zwariował, jakieś starsze panie siedzące za mną nie mogły przez to ustawić sobie internetu. Miła dziewuszka przytargała z trudem wózek z kawą i herbatą i z równie miłym uśmiechem poinformowała mnie, że płatność karta nie jest możliwa przez "problemy techniczne".

Brakowało tylko, by gdzieś zza rogu wyłonił się duch Ewy Kopacz i z wylatującą parą z ust zapytał się mnie, czy smakuje mi biała kiełbaska.

Nie mogło też zabraknąć odrobiny rządowej propagandy w tym post-Tuskowym artefakcie. Dosłownie cały pociąg został obrandowany reklamą filmu o Kardynale Wyszyńskim. Leciało to-to nawet na takich podwieszonych monitorkach.

Z tej reklamy w ciągu zapętlonych kilku sekwencji, szybko wyłonił mi się w umyśle casus pod tytułem: typowo polski, dziadowski film. Zrobiony tylko i wyłącznie po to, żeby pewni ludzie byli zadowoleni, budżety rozdane, a sama robota odwalona w końcu w potwornych mękach, by nie powiedzieć po młodzieżowemu, przy ostentacyjnym "wywaleniu". Niech ktoś mi powie, czy to nie jest złośliwe mrugnięcie okiem do tej samej publiczności, co rechotała z "mamytupolew", że w roli siostry zakonnej umieszczono jakąś dziwnie napuchniętą Kożuchowską? Niech mi nikt nie mówi, że się nabijam z filmu o Wyszyńskim, bo tak naprawdę jestem lewakiem. Nie, nie jestem - mówię tylko o tym, że ta "machina propagandowa" Kurskiego, to po prostu pendolino wlokące się bez połowy kół i pantografów. I znów zapytam - co za inny kretyn wpadł na pomysł, by temu gniotowi nadać tak idiotyczny tytuł, opatrzeć go równie kretyńskim zdjęciem i jeszcze obkleić tym cały pociąg, żeby"szef" był zadowolony? To ma być nowoczesna i skuteczna propaganda? Aha.

Zemsta czy przeznaczenie. Co to kurna olek jest za tytuł?

Co ciekawe tuż po Wyszyńskim leciała reklama już typowego polskiego okropieństwa tym razem pod tytułem "Teściowe" w roli głównej z paniami, które moim zdaniem na sto procent muszą mieć haki na Glińskiego, czyli Ostaszewską i Kuną. One grają we wszystkich filmach sygnowanych logo PISF, bo i ono mignęło przy reklamie "Teściowych", czyli niezwykle zabawnej i szalonej komedii napisanej w oparciu o powszechnie chwalony spektakl teatralny...

Na szczęście były jeszcze widoki za oknem. Piękna ta nasza Polska. Nie kończące się pierzeje lasów, zagajników, z poukrywanymi w nich domkami jednorodzinnymi, wychylającymi się tu i tam wieżyczkami lokalnych kościółków. A wszystko to spowite lekką mgiełką i dzięki boskiej reżyserii (uczta się PISF-owskie gamonie) obudowane wszystkimi możliwymi efektami wizualnymi.

Spojrzałem na telefon, postawiłem na nogi cudowne kolejowe wi-fi i zobaczyłem, że jestem już o krok od Krakowa. Co za diabeł? Już? E, to naprawdę szybko, pomyślałem chcąc być uczciwym. I wtedy, dosłownie na rzut baranem wypełnionym siarką od celu, pendolino zaczęło wyczyniać różne hece. Zamiast pruć, zaczęło zwalniać, stawać tu i tam, wręcz pełzać. Chyba po to żeby być w zgodzie z rozkładem. Nie mam słów wobec tej instytucji. Choć uwielbiam pociągi i kolej - moja mama przepracowała na kolei ładnych dwadzieścia lat.

Dojechałem do Krakowa. Magicznego Krakowa jak to mówią poeci. Dworzec tam wielki i nowy. Pod dworcem gigantyczne jakieś katakumby sklejone projektowo z gargantuiczną galerią handlową. I tłumy, tłumy ludzi. Uprzedzę trochę fakty, że ja się tam w tych galeryjno-dworcowych kazamatach zgubiłem i gdybym był mniejszym sknerą (coś mam krakowskiego w sobie najwyraźniej) to zrobiłbym tam jakiś konkretny szoping. Tak to sprytnie wymyślono, moi drodzy.

Tramwaj miałem pod dworcem. Łapczywie łypałem oczami na wszystkie strony, tak mi się chciało na ten Kraków patrzeć. Przejechałem w tym tramwaju przez duży most, moim oczom ukazała się piękna nadwiślańska panorama z wystającym gdzieś w dalszym tle Wawelem. Dalej jednak jechałem normalnym miastem. To znaczy takim, jak wyglądają wszystkie te największe miasta w Polsce. Nowe tramwaje, nowe przystanki, młodzież identyczna, starsi identyczni, tu i tam różowe włosy i tatuaże. Wszyscy z telefonami w rękach. A gdzie poeci w czarnych płaszczach z zawiniętymi fantazyjnie szalami – chciałoby się wrednie zapytać. Równie dobrze mógłbym być we Wrocławiu albo Poznaniu. Wywiozło mnie na Ruczaj, w okolicy funkcjonowało duże śp. już trochę Tesco - nie wykluczone że jedno z ostatnich w kraju. To jest dopiero zabytek.

I wtedy zaczęły dziać się krakowskie cuda. Sprawa która miała zająć chwilę przeciągnęła się do południa. Zanim wróciłem do centrum, zadzwonił ktoś i zawiesił w powietrzu pewną kwestię, która miała (czyli mogło tak być lub nie) szansę zakończyć się jeszcze jedną wizytą gdzieś tam. I w ten sposób znów mnie wyłączono z Krakowa. No co za niespodzianka. Nie mogłem ruszyć się z okolic dworca, bo telefon mógł w każdej chwili zadzwonić, a cel ewentualnej wizyty był w pobliżu mega-galerii. Nie mogłem iść na precla pod Sukiennice, nie mogłem zobaczyć słynnego ołtarza, nie moglem zobaczyć stadionu Wisły. Znów. Gdzieś zza ulokowanych w okolicy dworca biurowców i kamienic wystawały kawałeczki starego Krakowa. Miałem już też trochę podpiłowane ścięgna, bo - jak to prowincjałowie mają w zwyczaju - do dużego miasta ubrałem nowe buty. Byłem zły, głodny i pełen najgorszych rozmyślań.

Kraków nie istnieje - coś mi wciąż podpowiadało - nie jesteś prawicowym foliarzem, teorie spiskowe po prostu istnieją i nie mają tak zwanych politycznych konotacji. Po prostu się z tym pogódź.

Zrezygnowany i zmęczony klapnąłem na jakiejś ławeczce, odłożyłem rzecz y na bok i wyjąłem sobie kanapkę, którą szczęśliwie wziąłem z domu. Przed moimi oczami znów zadziało się coś dziwnego. Jakiś facet z firmy czyszczącej pucował elewację budynku z napisu "Jesteś piękna". Było to tak surrealistyczne, że bardziej nie mogło.

Telefon ostatecznie nie zadzwonił. Cóż za niespodzianka. Nie mogłem już czekać na następny pociąg. Napiłem się dobrej kawy na peronie, wsiadłem w pendolino w drogę powrotną a w drodze do kibla minąłem się z Andrzejem Chyrą. Jest mojego wzrostu i budowy, myślałem że jest większy. Z ludźmi z telewizora zawsze tak jest. Mogłem go zapytać o PISF i o to, czy biała kiełbaska była dobra, ale jak zwykle za późno przyszło mi to do głowy.

Także sami widzicie. Opisałem wszystko tylko nie Kraków. Nie mam żadnych zdjęć oprócz tych z okolic dworca. Takie zdjęcia jaka wyprawa. Dziwne, naprawdę dziwne. Super-pendolino ze mną i Andrzejem Chyrą stało przed zachodnim dobry kwadrans. Myślałem że ze złości wyskoczę przez okno. O dziewiętnastej byłem w domu.

A z tym Krakowem, to ja, niczym właściciel Lecha Poznań po sługiej serii porażek i rozczarowań, mówię: "Ja się nigdy nie poddam".

---

tagi: kraków 

	Marcin-K
	14 września 2021 10:14

51     2603    10 zaloguj sie by polubić