Ponieważ ostatnio mam bardzo dużo pracy, to właściwie nie oglądałem wczoraj meczu Izrael – Polska, który odbył się wczoraj w Jerozolimie a jedynie zerkałem od czasu do czasu na telewizor i słuchałem komentatorów. Gdy mecz ten wreszcie się skończył (wygraliśmy 2-1) nie mogłem przestać myśleć o Izraelu, i o tym, czym to państwo jest dzisiaj i jaki jest jego status.

Oto w 54 minucie meczu izraelski bramkarz nieudolnie odbija przed siebie piłkę po strzale Piotra Zielińskiego – ma Izraelita pecha, bo tuż obok stoi sobie właśnie nasz napastnik, Krzysztof Piątek i w swoim stylu wykańcza akcję na tak zwanego sępa. Jest to o tyle istotne, że napastnik ten ma pewien zwyczaj, który zresztą opatentował, - ale nie wchodźmy w świat tych przedziwnych ludzi - że po strzelonym golu wykonuje tak zwaną „cieszynkę”, co w jego wypadku wygląda tak, że rzuca się wślizgiem na kolana i imituje ruchem dłoni, że właśnie przed chwilą wypalił z dwóch rewolwerów. Robił tak już, gdy grał w ekstraklasie, robi też tak dziś w AC Milan, choć ostatnio jego rewolwery mocno się przycięły. Jest to jego znak rozpoznawczy, co w świecie dzisiejszego sportu, który polega głównie na marketingu, ma niebanalne znaczenie. Mamy jednak ten mecz z Izraelem, bramkę strzeloną przez Piątka w 54. minucie i .. no co? No to, że Piątek rzuca się kolanami do wślizgu w akcie demonstracji swej radości, ale rewolwerów nie wyciąga. Komentatorzy wzruszeni gestem napastnika, on sam już przed poprzednim meczem z Izraelem zapowiadał, że jeśli już strzeli bramkę, to nie będzie się wygłupiał z tymi korkowcami.

To jeszcze nie koniec – gdy mecz zbliżał się już do 90 minuty, a był to moment dość istotny, ponieważ Izrael wykorzystał moment uśpienia naszej drużyny (prowadziliśmy już 2-0) i strzelili tak zwaną bramkę kontaktową, wtedy to właśnie to na murawę wbiegł jakiś człowiek, który przesprintował pół boiska, tylko po to by dobiegnąć do Lewandowskiego i go objąć. Żeby było jeszcze weselej w pościg za wesołym sprinterem podjął izraelski ochroniarz, który zabrał się do akcji tak nieudolnie, że przy okazji przewrócił naszego obrońcę, Tomasza Kędziorę, co skończyło się niewielką kontuzją. Mecz został przerwany, sędzia zabrał piłkę, na murawę weszli oficjele. Sędzia po takich wydarzeniach ma prawo przerwać mecz, i jak donosi się tu i ówdzie, sędzia meczu Polska Izrael taką chętkę miał. Otoczyli go jednak nasi reprezentanci i ponoć to oni załagodzili całą sytuację. Sędzia mecz wznowił i tym razem dobiegł on do szczęśliwego końca.

No i ja do końca dnia myślałem – tak jak wspomniałem – o Izraelu. Niesamowity jest ten Izrael. Małe państwo, właściwie państewko, które roztoczyło nad światem jedyną w swoim rodzaju atmosferę, na tyle silną że nawet piłkarze przyjeżdżający tam z Polski na mecz piłkarski muszą ją szanować i na wszelki wypadek nie wykonywać swej opatentowanej cieszynki. No bo jak to, strzelać tak sobie w powietrze dłońmi w Izraelu? No jak to? Należy jeszcze o tym głośno powiedzieć publicznie: nie będę strzelał dłońmi w Izraelu, nie jestem przecież nienormalny. Tak to działa. Tego typu zachowanie nie tylko uspokaja bardzo wrażliwych na tym punkcie gospodarzy, ale też buduje w pozytywny sposób wizerunek piłkarza w Polsce i na świecie. Ale to nie wszystko. Teraz może ruszyć do boju też druga strona – czyli wszyscy ci, których nazywa się antysemitami, czyli ci którzy korzystają ze wszelkich benefitów płynących przy tej okazji. Wszak tak jak mamy filosemityzm, tak mamy też antysemityzm, dwa uzupełniające się filie tego samego przedsiębiorstwa. Jak to rapował kiedyś jakiś kretyn zwany raperem: „niekomercyjność też ma wartość komercyjną”.

Wracajmy jednak do Izraela. Izrael to państwo które leży na Bliskim Wschodzie – tego chyba nikt nie będzie negował. Ale Izrael gra sobie spokojnie od lat w rozgrywkach europejskich pod egidą UEFA. Mecz ten bowiem był częścią eliminacji do przyszłorocznych Mistrzostw Europy zwanych potocznie Euro.

Izrael to jakby maszynka do produkowania narracji, co wielu pociąga ponieważ mają nie tylko te narracje, na które póki co nie ma żadnego lekarstwa, poza tym dedykowanym przez Izraelczyków, czyli antysemityzmem, ale mają też Izraelczycy sporo broni, w tym tę atomową, silne służby specjalne, no i zmilitaryzowane społeczeństwo gotowe przeciąć tętnicę każdemu, kto ma jakieś „alibi” do „państwa położonego w Palestynie” jakby to ujął klasyk. Mnie to jednak nie pociąga – ja raczej zastanawiam się, czy przypadkiem nie jest tak że Izraelczycy tkwią już w przedsionku do zastawionej na nich pułapki. Na razie objawia się to tym, że wszyscy wokół nich, włącznie z trzymającym za pazuchą rewolwery Piątkiem oraz łagodzącym sytuację po izraelskiej wpadce organizacyjnej polskimi zawodnikami, wiedzą że to jest teatr, który trzeba odbębnić, a potem, w prywatnym zaciszu dopiero, odpowiednio nazwać. Wszyscy mrugają okiem, gdy nikt nie widzi, co ma znaczyć: tak trzeba, ale to absurd. Wydaje mi się, że nie jest to komfortowa sytuacja dla producentów owej izraelskiej narracji, ponieważ jest ona jakby szmatą nasączoną benzyną, na którą wystarczy tylko w odpowiedniej chwili rzucić zapałkę. A więc jest ona mieczem obosiecznym.

Mamy też oto Izrael – państwo producentów narracji, które w umysłach wielu jest niesamowitą potęgą lub też nie umieją żyć bez opisywania tej potęgi w kontekście pejoratywnym, a któremu też prezydent USA może właściwie z dnia na dzień przenieść stolicę z jednego miasta do drugiego, i w które non stop jacyś ludzie ostrzeliwują zza płota z jakichś rakietnic. Oni jednak mają na to tylko jedną broń de facto – czyli narracje. Można by chyba żartobliwie odpowiedzieć, że Izraelici to narracyjni rewolwerowcy? Czy ich narracje są atomowe? Są, ale atom ma to do siebie, że jak się go źle używa, to można sobie samemu zrobić kuku.

Poświęćmy jeszcze tylko sekundę tym tak zwanym zawodowym anty-semitom. Pytają oni po meczu z Izraelem: a co by było, gdyby Izraelski piłkarz po strzelonej bramce ułożył by palce w napis NKWD, albo jakiś pijany Polak zbiegłby z trybun i pobiegłby w stronę Izraelskiego piłkarza, choćby tylko po to, żeby mu powiedzieć jak bardzo on przeprasza za Jedwabne. Byłby skandal ponad skandale – odpowiadają anty-semici zawodowi. I zaczynają mówić o 447.

Zaiste – przedziwny to byt ten Izrael. Poza wszystkim oni długo o tym wszystkim mówić nie będą, i podejrzewam że nawet jakby Piątek wypalił z rewolwerów na stadionie w Jerozolimie to nie robili by z tego żadnego ajwaj. Bo przy okazji wydałoby się, że oni kompletnie nie potrafią grać w piłkę nożną. W dwumeczu z naszymi, którzy, umówmy się, jakimiś Brazyliczykami nie są, dostali sześć bramek, a strzelili ledwie dwie, i to już wtedy gdy było wszystko pozamiatane. Na dodatek nasi się z nimi bawili w obu meczach, i były to dwa jedyne mecze w tych eliminacjach, w których nasza kadra jakby spięła, jak to się brzydko u nas mówi, pośladki a co za tym idzie zdominowała rywala (co zdarza się od wielkiego dzwonu naszym reprezentantom). Dziwne prawda? A może nie dziwne.

---

tagi: izrael 

	Marcin-K
	17 listopada 2019 10:25

25     2204    2 zaloguj sie by polubić