Burmistrz Amsterdamu przeprasza za przeszłość niewolnictwa - donosi portal DutchNews.pl

Holandia powinna przeprosić za swoją niewolniczą przeszłość i uznać niewolnictwo i handel niewolnikami za zbrodnie przeciwko ludzkości, podała w czwartek komisja ustanowiona przez ministerstwo spraw wewnętrznych. Grupa doradcza Adviescollege Dialooggroep Slavernijverleden również zaleca, aby 1 lipca, dzień, w którym zniesiono niewolnictwo w 1863 roku, stał się narodowym dniem pamięci z ceremonią z udziałem króla i gabinetu. Raport pojawia się, gdy burmistrz Amsterdamu Femke Halsema formalnie przeprosił za rolę miasta w handlu niewolnikami podczas corocznej ceremonii Keti Koti, która oznacza koniec ery niewolnictwa. „W imieniu administracji miasta przepraszam za aktywne zaangażowanie rady miasta Amsterdamu w komercyjny system kolonialnego niewolnictwa i światowy handel zniewolonymi ludźmi” – powiedział Halsema. „Nadszedł czas, aby zakorzenić wielką niesprawiedliwość kolonialnego niewolnictwa w tożsamości naszego miasta, poprzez szerokie i bezwarunkowe uznanie”. Rada miasta przegłosowała w zeszłym roku formalne przeprosiny. Oświadczenie Halsemy jest zgodne z tym, na co nalegała komisja ministerstwa spraw wewnętrznych, która stwierdziła, że ​​przeprosiny nie dotyczą jednostek, ale państwa jako całości. Rada doradcza stwierdziła, że ​​jako następca prawny byłej Holandii, obecny rząd musi przeprosić za „bezpośrednie lub pośrednie dopuszczenie” do niewolnictwa i handlu niewolnikami.  „Nie chodzi o uznanie jednostek za winnych, ale o uznanie przez państwo holenderskie cierpień spowodowanych niewolnictwem”. Podobne gesty wykonały już Niemcy, Belgia, Francja, Wielka Brytania i Stany Zjednoczone.

---

Siostra ma, pracuje od lat w Holandii, w dużej firmie, która zajmuje się tak zwanym przetwórstwem kwiatowym na ogromną, globalną skalę. Dawno temu, na starcie, pracowała po prostu na produkcji, dziś więcej siedzi w biurach i zajmuje się różnymi kwitami oraz zarządzaniem ludźmi z całego niemal świata, zasuwającymi przy taśmach nazywanych zgodnie z tamtejszą nomenklaturą, bandami. Co i raz zdarza się jej coś, co pasowałoby raczej do slapstickowej komedii z sympatycznym żandarmem w roli głównej. Dla mnie jednak te opowieści mają jednak zawsze słodko-kwaśny posmak, tym bardziej że swoje widziałem tam, gdy chwilę w tych halach sobie dorabiałem.

Ostatnio wydarzyła się tam taka oto sytuacja.

Zaczepiło siostrę na hali dwóch pracowników z Polski, których jest tam w ogóle coraz mniej, nad czym Holendrzy zarządzający tym ogromnym biznesem mocno ubolewają, gdyż Polacy są po prostu zawsze najlepsi. Owi dwaj Polacy, pełni troski i błagalnej powagi w spojrzeniach, przyznali się, iż jeden z ludzi z ich ekipy zleciał ze schodów, a sytuacja ta miała miejsce dobrą godzinę wstecz, tuż po przerwie obiadowej. Grupa pracowników schodziła z kantyny na halę, i wtedy doszło do nieszczęśliwego wypadku. Poszkodowany pracownik, czy to zamyślony, czy to nieuważny, potknął się na stopniu i pokoziołkował „nasamdół”. Wedle relacji obu Polaków, wyglądało to naprawdę groźnie, a jeszcze większe wrażenie na nich wywarł fakt, iż człowiek ten w wyniku karkołomnego upadku stracił przytomność. Stanęli nad nim, próbowali go jakoś ocucić, ale nie przynosiło to żadnych efektów. Tłumacząc się gęsto szokiem, przyznali się też, że miast zawołać kogoś o pomoc lub wezwanie lekarzy, podnieśli nieszczęśnika i zanieśli na powrót na górę, do opustoszałej już kantyny, znaleźli jakieś pomieszczenie z drzwiami, i tam ułożyli go na zestawionych ze sobą krzesłach. Moja siostra, czując już iż to czego się właśnie się dowiaduje, dostarczy jej za chwile wcale nieoczekiwanych atrakcji, i coraz bardziej tężejąc na twarzy (zapewniam, że z moją siostrą nie ma żartów) zadała pierwsze i krótkie pytanie: po co? Dwójka pracowników na to rozłożyła bezradnie ręce. Sami nie wiedzieli, czemu akurat tak zareagowali, i czemu akurat aż tak bezmyślnie. Uzasadniali to, wciąż unikając wzroku siostry, jak już wspomniane było, szokiem i ewentualnym strachem przed nie dającymi się sprecyzować konsekwencjami. Liczyli – jak relacjonowali zdarzenia późniejsze – że „on się ocknie i wróci do pracy”. Minęła jednak godzina, a z poszkodowanym nie chciało być lepiej. Dopiero gdy w pewnej chwili otworzył lekko oczy i zaczął coś, leżąc na tych krzesłach, niewyraźnie mruczeć, naszych orłów z Polski, nawiedziła refleksja, że jednak trzeba kogoś zawołać i generalnie „coś zrobić”. Jako pierwsza przyszła im do głowy moja siostra, znana na halach ze stanowczości, ale jednocześnie określana przez cały ten multi-kulturalny pracowniczy spęd, jako „równa baba”. Siostra opowiadała mi to wszystko już z uśmiechem na ustach, ale ja ją znam i wiem, że zapewne bardzo szorstko kazała im się zaprowadzić na miejsce zdarzenia. Zastała tam rzeczywiście tego człowieka – leżał na tych krzesłach, ale chyba już było z nim lepiej, bo trzymał się prawą ręką gdzieś pod kolanem i rozcierał sobie łydkę, a także coś sam do siebie mówił. Pracownik ten był jej oczywiście zupełnie nieznany – po halach przewalają się setki ludzi, zmieniając się całymi ekipami zatrudnianymi z biur pracy nawet co jeden dzień. Jeśli ktoś lubi skryć się w anonimowym tłumie, polecam pracę na halach w Holandii.  Pierwsze oględziny wykazały też, że człowiek ten ma włosy czarne i kędzierzawe, a kolor skóry ciemniejszy odrobinę od strzaskanego nad Bałtykiem Janusza wyposażonego w „pińcet”. Wszystko to początkowo nie wyostrzyło uwagi siostry. Najgorsze było jednak przed nią. Szybko bowiem okazało się, że chłopak ten, czujący się już całkiem przytomnie, próbuje się jakoś skomunikować z otoczeniem. Problem polegał na tym, że nikt z obecnych w pokoju nie miał zielonego pojęcia, jakiego języka tamten używa. Nie brzmiało to ani jak niderlandzki, ani angielski, czy w ostateczności rumuński czy bułgarski. Ba, język chłopaka nie pobrzmiewał mojej siostrze w uszach żadnym z wielu innych słyszanych na halach, Tu mały wtręt – otóż holenderscy szefowie mojej siostry nie potrafią zrozumieć, że my tu wszyscy, od Odry i Bałtyku przez Karpaty, Ural aż po Dubrownik, nie porozumiewamy się jednym językiem. Kilkanaście razy prosili moją siostrę o interwencję na innych halach, gdzie nie można było się dogadać z coraz liczniej ściąganymi tam do pracy Bułgarami i Rumunami, a ona wtedy za każdym razem – z każdym kolejnym coraz bardziej zaperzona – tłumaczyła im, że ona nie ma pojęcia, o czym do niej mówi rumuńska pracownica i akurat pod tym względem od przeciętnego Holendra nie różni jej nic.

Wracając do opowieści – zaczęto więc za poruczeniem siostry przywoływać z hal kolejne nacje na „tłumaczenie”. Wyłączono z puli jedynie nielicznych pracujących na halach Holendrów, którzy trafiają tam tylko wtedy, gdy oprócz tego, że potrafią trafić sobie łyżką z posiłkiem do ust, nie wykazują większych kompetencji do czegokolwiek. Stanowią oni najczęściej bardziej kłopot niż pomoc w pracy. Niderlandzki moja siostra zna zresztą niemal perfekcyjnie, i dobrze wiedziała że ten dziwny język, którym chłopak po wypadku zawoływał do niej coraz żywiej , nie jest na pewno niderlandzkim. I tak przychodzili do pokoiku na górze kolejni ludzie, z kolejnych krajów, o coraz bardziej różnych odcieniach skóry i o różnym kącie nachylenia oczu. Języka którym porozumiewał się ten biedak niestety nie ustalono. Siostra w końcu poddała się i poszła do swojego szefa, Holendra, który darzy moją siostrą stosunkiem, o którym mówił któryś z polskich trenerów piłkarskich jako o wymarzonym na linii trener – zawodnik, czyli mowa tu o mieszance szacunku i strachu. Opowiedziała wszystko ze szczegółami, pozostawiając w półmroku anonimowości wszystkich zamieszanych w ten incydent. Sprawy pchnięte wyżej potoczyły się już swoim własnym torem. W końcu ktoś wyciągnął z kieszeni tego chłopaka kartę kontroli dostępu, którą dostaje każdy pracownik najemny dostarczony tu na sztukę z biur pracy opanowanych najczęściej przez bardzo dziwnych ludzi z jeszcze dziwniejszych miejsc na mapie świata. Potem pracownicy biurowi na podstawie owej karty jakoś ustalili jego dane. Nikt go wcześniej nie widział, nie znał z poprzednich prac. Ponieważ krótko był w Holandii człowiek ten, właściwie był tam bez  tożsamości, imienia i nazwiska, rodziny, opieki ani uwagi. Wszystkie informacje o nim zdobywano ponoć sporo czasu, ale siostra moja musiała tę sprawę zostawić już, bo każdego dnia na halach dzieje się bardzo dużo, i zaraz wezwano ją do innych ancymonów. Ja też już nie dopytywałem, skąd chłopak był, i jak potoczyły się jego dalsze losy, bo jakaś inna opowieść mojej siostry odwróciła moją uwagę. Miejmy nadzieję, że ma się dobrze.

---

tagi: holandia 

	Marcin-K
	4 lipca 2021 13:37

21     1724    9 zaloguj sie by polubić