Za każdym razem, gdy wracam z Holandii i siadam do tradycyjnej już na swój sposób relacji, doznaję tak zwanych mieszanych uczuć. Z jednej strony doskonale sobie zdaję sprawę z tego czym tak naprawdę ta Holandia jest i jaką pełni aktualnie rolę, a także wiem, jakie ma na swoim koncie sprawki z przeszłości. Tak się jednak składa, że ja za każdym razem, gdy tam jestem, całkowicie o tym wszystkim jak na złość zapominam i mam z Holandią praktycznie same dobre skojarzenia, choćby z tego względu że mieszka tam od wielu lat moja siostra i ma się tam bardzo dobrze. Mam same dobre skojarzenia z Holandią, bo ja tam zawsze praktycznie tylko odpoczywam, jem ryby, chadzam nad morze i spotykam samych sympatycznych ludzi. A ponieważ jestem tam zawsze na czymś w rodzaju urlopu, to choćbym nie wiem jak się starał, o sprawach związanych z polityką i historią niemal całkowicie zapominam, poza nielicznymi chwilami, gdy sam sobie daję dyspensę, albo gdy natknę się na coś, co mnie w takie skojarzenia nagle wciągnie. Na domiar złego – bardzo rzadko tak właśnie się dzieje. Holandia którą znam, jest daleka od „lewackich zboczeń” i krwiożerczego multi-kulti. Tym bardziej teraz, gdy siostra moja wyprowadziła się z Hagi na jej dalekie przedmieścia – ta Holandia którą oglądałem przez ostatni tydzień z bliska, jest jeszcze inną Holandią niż znałem ją wcześniej. Jeszcze bardziej swojską i na swój sposób prostolinijną. Jeszcze też bardziej odległą od tych najprostszych skojarzeń. Nie chcę tu na siłę tego kraju gloryfikować, natomiast fakty są takie, że ja tam przez równy tydzień nie widziałem żadnej tęczowej flagi, a mam wrażenie, że w Polsce widzę ją ostatnio częściej. Jak to mawiają różni mądrale: świat jest złożony i skomplikowany, prawda?

Od razu też, by skończyć już ten festiwal kokieterii, biję się w pierś, że znów nie udało mi się przywieźć stamtąd niczego merytorycznego. Mam same zwykłe głupotki i takie „różne różności”. Po prostu zwykłe prozaiczne życie wciąga mnie tam z siłą wodospadu, a wodospadem zarządza moja na poły matkująca mi z każdym rokiem życia coraz bardziej i z każdym rokiem coraz bardziej apodyktyczna siostra. A żeby było weselej, to sprawiłem sobie ostatnio nowy telefon i na nowo nabrałem mięty do cykania zdjęć bez opamiętania.

---

Zacznę od lotu i lotniska. Bardzo byłem ciekaw jak to teraz wszystko tam wygląda. Wygląda w gruncie rzeczy tak, jakby nic się nie stało, no chyba że ktoś chciałby sobie na rzeczywistości post-pandemicznej znów poużywać, to okazji tam nie brakuje ani trochę. Trudno bowiem zakryć pewne nonsensy które wyłaniają się z każdej możliwej dziury.

Na naszym zacnym Okęciu – jak to mawiają w Warszawce – chill out i norma. Maseczki, sporo płynu do dezynfekcji, a na pokładzie samolotu dostajemy podstawiony pod nos do wypełnienia jakiś dziwny kwitek. Trzeba tam było napisać, że jest się zdrowym, a na hasło „Covid-19” należało najlepiej wpisać: nie znam człowieka. Gdy leciałem do Holandii, musiałem opędzlować kartkę B-5. Lepiej było w drodze powrotnej. Do wypisania dostałem od LOT-u tym razem dwie kartki A-4, podać najróżniejsze dane wrażliwe, i złożyć ze trzy czytelne podpisy. Ponieważ lot między Warszawą a Holandią trwa krócej niż jazda autokarem do Ostrowca Świętokrzyskiego, miały ludziska rozrywkę na pół trasy. Coś jak konkurs:  500 panoramicznych krzyżówek na czas. Tutaj nie trzeba mieć zbyt wiele złej woli, by nie zapytać jak te starsze panie na klasycznym filmiku o marihuanie – a na co to komu, a komu to potrzebne? Tu niby ekologia-srogia, a tam sterty papierzysk. No ale wiadomo – ktoś te kwity musi wydrukować, rozwieźć, rozesłać. Do interesów trzeba mieć głowę.

No dobrze, zostawmy to, bo gdy doleciałem na miejsce, na ten gargantuiczny Schiphol, wszystko wygląda mniej więcej podobnie. Płyny, maseczki i inne atrakcje. Co ciekawe – Holendrzy w ogóle nie noszą masek poza autobusami i tramwajami.

Piktogram na posadzce peronu Amsterdam Schipchol.

Sklepy, markety, centra handlowe – strefy wolne od maseczek. Myślę że pan Bosak z panem Braunem czuliby się tam kapitalnie. Z mediów polskich, które oglądałem wraz z siostrą u niej w domu, dowiedziałem się, że w Polsce nie jest dobrze, bo mamy ponad tysiąc zakażeń dziennie. Cóż począć – media holenderskie z kolei donosiły że akurat gdy przebywałem na tamtejszej ziemi, ichnie statystyki wskazywały trochę ponad dwa tysiące zakażeń. I jakoś żadnej paniki na holenderskich obliczach nie stwierdziłem. I tutaj – skoro nawiązałem do koronki – wywalę od razu rzecz, którą chciałem sobie zostawić na koniec, ale teraz jest jednak dobra okazja. Otóż na przystankach autobusowych dało się zauważyć bardzo osobliwe plakaty reklamujące promocyjne wakacje na Curacao (to taki holenderski Sopot, tyle że na Karaibach) za ileś tam euro, plus – tadam – test na koronkę gratis. I jak tu tych Holendrów nie kochać?

Komentarz chyba zbędny...

Powtórzę się, ale ogóle z Holandią mam tak, że ja tam każdorazowo wspaniale wypoczywam, a przy okazji zapominam o różnych przykrych sprawach, czy to prywatnych, czy to, ekhm, publicznych, jakbym zażył jakąś tajemniczą somę. Jem ryby, bawię się z psem siostry, chodzę z nim na spacery, pomagam jej w drobnych sprawach, potem znów coś jem, aż wreszcie gdzieś koło godziny dwudziestej drugiej ścina mnie z nóg dobry i spokojny sen, wszak powietrze tam jest znakomite. Morze północne jest bardzo blisko. Można powiedzieć, że przyjechałem tam jeszcze z latem, a wyjechałem z jesienią. Dostałem w pakiecie – co prawda bez testu na koronkę gratis – dwa praktycznie letnie dni. Spędziliśmy je – a właściwie popołudnia aż do wieczora (tam się robi ciemniej o jakąś godzinę po nas) – na niemożebnie szerokich plażach w okolicach Kijkduin, czyli takiego suburbia Hagi. Naprawdę – ja nie widziałem nigdy tak szerokiej plaży, choć to prawda że byłem tylko nad Bałtykiem. Jest naprawdę kolosalna. Wrażenie letnich dni potęgowała bardzo ciepła woda w morzu.

Mój cień na plaży w Kijkduin 

Potem można sobie zejść z plaży i zjeść rybkę wprost z sympatycznych barków. Przy okazji – Holendrzy uwielbiają wieszać swoją flagę tam gdzie się da. Gdyby u nas ktoś otworzył smażalnię i przystroił ją biało-czerwoną, to ludzie by pomyśleli, że to jakiś wariat, który rano modli się do Kaczyńskiego.

Jak widzimy - właściciel zgodnie z nakazami wydzielił przestrzeń na kolejkę - a życie sobie...

Przyznaje się tu szczerze, że pisząc tę relację staram się omijać jak się da politykę. Nie wychodzi mi to tylko dlatego, że jestem już tutaj. Tam w ogóle o niej nie myślę, a wbrew alarmistycznym opowieściom o lewackiej i „spedalonej” Holandii, trzeba naprawdę szukać tam oznak takowego stanu. Jechać np. do Amsterdamu, albo w podobne miejsca. Tak normalnie to Holandia kojarzy mi się z dobrym powietrzem, uprzejmymi i trochę dziwnymi ludźmi. I z pracą.

Tutaj muszę jeszcze zrobić jedno ważne zastrzeżenie. Byłem pierwszy raz w nowym miejscu, do którego przeprowadziła się moja siostra. Jest to zdecydowanie inna Holandia niż ta w największych miastach. Nazwijmy rzecz po imieniu – jest to Holandia biała. Moja siostra – przed laty zadeklarowana lewaczka – zamieniła się w osobę niechętnie reagującą na „relacje międzykulturowe”. Aż czasami musiałem ją nieraz hamować. Znajomi w pracy mojej siostrze bardzo gratulowali wyprowadzki poza Hagę. Dla nich jest to oznaka znaczącej poprawy statusu.

Mieszka ona teraz w Naaldwijk, małym miasteczku leżącym nieopodal Hagi. Jest to ciche i senne aż do pomieszania zmysłów pierdziszewo, gdzie nawet jak ktoś głośniej zamknie okno, to wtedy jest temat na całą okolicę na tydzień. Nie dzieje się tam zupełnie nic. Ludzie przyjeżdżają tam się wyspać i potem wracać by zarobić na swoje małe ciche domki. Na nasze warunki to wszystko są klitki z małymi „ogródkami” przypominającymi cele w Guantanamo, ale w warunkach państwa wielkości województwa mazowieckiego wypełnionego kilkunastoma milionami ludzi, jest to dosyć droga zabawa. Moja siostra też takie sobie kupiła, i zapewniam że za tę cenę u nas można by zbudować kawał solidnej chałupy. Większe domostwa kupują tam już sobie ludzie naprawdę bogaci. Czyli na przykład rolnicy. Tuż bowiem za rogatkami Naaldwijk zaczynają się pola, owce i całe morza szklarni nie dających się objąć wzrokiem. Trzeba by tam się przejść po tych gospodarstwach i popytać o LGBT. Myślę że odpowiedzi udzielone na te tematy przez holenderskich chłopów mogłyby nas zadziwić.

Widok na ulicę z drzwi wejściowych

Dom mojej siostry pochodzi z lat 30-tych. Jak widać tradycja to w Holandii podstawa.

W Naldwiijk są dwie szkoły katolickie i nawet jest świątynia katolicka. Nie byłem w środku, bo trochę się bałem, co tam zastanę. No ale jest. A dzwony biją bardzo konkretnie...

To jest właśnie Naldwiijk. Co tu może się wydarzyć ciekawego, no co?

Na początku tam trzeba przyzwyczaić się do kilku rzeczy. Po pierwsze do pozdrawiających się nawzajem obcych ludzi, oraz do dużych okien odsłaniających bez krępacji wnętrza domów i mieszkań. Mnie osobiście trudno jest się w czasie krótkiego pobytu powstrzymać, by nie patrzeć sobie, co tam akurat się dzieje w tych ich mieszkankach. A im to z kolei w ogóle nie przeszkadza – jak chcesz, to sobie patrz.

Takich uliczek jest w Naldwijjk i w całej "prowincjonalnej" Holandii zatrzęsienie.

Kot na uliczce. Holendrzy lubią koty.

Nazwy ulic w Holandii bywają problematyczne jeśli chodzi o zapamiętywanie ich.

A śmieją się u nas z ludzi, którzy oklejali sobie domy potłuczonymi talerzami. Holendrzy są mistrzami kiczu i jakoś z tym żyją.

Żeby była jasność - to polski sklep w Naldwiijk. Jeden z kilku. Ale póki co co testu na Covid gratis nie dają.

Przebywanie w Naaldwijk i próbowaniu nie zamienienia się w mumię z powodu braku bodźców, urozmaiciłem sobie tradycyjną wizytą w Delfcie. Delft to małe miasto położone w haskim obwarzanku. Małe ale bardzo urokliwe – z bardzo sympatyczną „starówką”. Delft się dynamicznie rozbudowuje. Powstał tam nowoczesny i zmyślny dworzec kolejowo-autobusowy, a tuż obok buduje się jakieś duże muzeum, bo w Delfcie porodzili się jacyś słynni malarze, do których nigdy nie mam głowy. Przechodziłem tamtędy i wczesny ranek grzmiał od pisku mew i polskiego rapu łupiącego gdzieś zza ogrodzeń budowlanych, spomiędzy odgłosów pracujących dźwigów i chlupotu wylewanego betonu. Polacy na holenderskich budowach wciąż stanowią łakomy kąsek.

Można się tam zadumać nad sensem wszechświata...

Dumania ciąg dalszy

Chodząc blisko tych kanałów, naprawdę można złapać "stresa"... 

Ostatnie dwa dni w Holandii pożegnały mnie już klasyczną miejscową pogodą. Czyli ulewą a'la bicze wodne, chłoszczącą bez litości pierdziszewskie domki naszych słodkich Holendrów. To na koniec tej relacji rzucę jednak małą ciekawostką. Stojąc na dworcu w Amsterdamie przyjrzałem się mapce układu kolejowego w Niderlandach. Moją uwagę przykuła nazwa stacji "Anna Paulowna", rzecz - jak to mawiają na komendach - do ustalenia.

Reasumując - było bardzo sympatycznie, choć niemerytorycznie. Na koniec zaznałem nieco klasycznie narodowych nerwów, bo nie dość że odwołano mi – ale rzecz jasna uprzejmie i grzecznie -samolot i odbębniłem na Schipholu ponad cztery godziny siedząc i gapiąc się na przemykające czasami wesołe postaci w białych kombinezonach (to chyba pasażerowie międzykontynentalni). Zostawiłem też telefon na ławeczce. Wróciłem tam po pół godzinie i na szczęście wciąż tam leżał. Dopiero na miejscu, w ojczyźnie w końcu mnie od tego stresu rozbolała głowa, ale tak czy siak, gdzie komu lepiej będzie niż w domu?

	Marcin-K
	28 września 2020 20:38