Wiadomo, że każda próba poważnego analizowania bieżącej polityki w jej aktualnej odsłonie nie może przynieść niczego sensownego i od razu mówię, że nie mam zamiaru by się w to bawić. Słowo bawić jest tu akurat bardzo na miejscu. Od dłuższego już czasu właściwie nie zagłębiam się w „najświeższe wiadomości”, a jeśli już w ogóle kieruję swój wzrok w tamtym kierunku, to tylko w celach czysto rozrywkowych. Jedynym ogniwem łączącym mnie z bieżączką jest moja mama, która telefonicznie informuje mnie o tym, co widzi w telewizorze. Wybory polityczne rodzicielki są pewnego rodzaju moim sukcesem, gdyż lat temu już kilka udało mi się przesterować jej głos na PiS, i ona stała się, nie do końca zgodnie z moimi intencjami, twardym elektoratem tej partii. Ogląda mama dużo telewizji i martwi się rozmaitymi wybrykami ludzi zwanymi dziś opozycją. Pytała mnie ostatnio często z troską w głosie: co będzie dalej? Ja z kolei wypracowałem sobie stałą reakcję na takie pytania, niezależnie z czyich ust by nie padły, i odpowiadam tak samo: nic nie będzie. I jakoś mi się to sprawdza. Ale dziś rano, gdy odpaliłem Karnowskich, jak to pisują ludzie w internecie, o mało nie oplułem się kawą widząc na jednym zdjęciu Kaczyńskiego i Gowina w medialnej komitywie. No aż takiego „nic nie będzie” to i ja się nie spodziewałem. Moje refleksje nie były jakoś strasznie wyszukane. Pomyślałem – no nie, znów ich wykołował. Przed oczami stanął mi jak żywy Łukasz Warzecha i paplał coś o kolejnym „gambicie Naczelnika”. Ale przecież to nie załatwia sprawy.

Myślałem dziś trochę o tych grach i zabawach i uświadomiłem sobie pewną rzecz. Ja właściwie nie znam w tej chwili nikogo osobiście – mamy nie liczę, bo przecież mama to mama – kto powiedziałby jak ten słynny w swoich czasach onetowy troll internetowy, który pisał co jakiś czas pod antypisowskimi newsami: a ja, spokojnie i z uśmiechem, słodząc herbatę i jedząc kupione dziś rano pączki oddaję swój głos na Prawo i Sprawiedliwość. Ba, ja nie znam nikogo, kto powiedziałby: słaby ten rząd, zatykam nos kleszczykami do prania, i głosuję, ale psia ich mać.... Otaczają mnie zewsząd ludzie, którzy nadziei upatrują wszędzie tylko nie w PiS-ie. I znajdą każdy możliwy argument na poparcie swoich intuicji. Znamienne jednak jest to, że oni od dobrego roku już nic nie mówią, praktycznie nie komentują kolejnych wyczynów swoich rycerzy spod błękitnej flagi, nie chce im się już nawet pluć na karakana, zapadła jakaś dziwna cisza.

Potem stwierdziłem, że sam już zacząłem zastanawiać się, co musiałby się stać, by stan rzeczy się zmienił. Nic bowiem nie przynosi zamierzonego efektu, aż właściwie nie ma miejsca tutaj by wyliczać kolejne „lotniskowce” mające zmieść Prawo i Sprawiedliwość z planszy. Nic się nie ima. Ani srebrne wieże, ani strajki nauczycieli, ani zabójstwo w Iranie, ani spadki na giełdzie w Manili, ani rzekoma śmierć koreańskiego wodza, ani w końcu pandemia, kolejki w Biedronce, niedostępne lasy i bulwary, wysokie podatki, „autorytarne zapędy”, upadająca demokracja, 5G, parasolki, podkopy pod CPK, ani też już na sam koniec unijny fraucymer od Jourovej po tę trzeciorzędną „polityczkę” z Niemiec o nazwisku, którego nie jestem w stanie sobie w tej chwili przypomnieć. Płacz Hołowni też nie działa.

Jak mawia klasyk „stawiam hipotezę roboczą” - to jest naprawdę jakiś fenomen. Bo ja oczywiście nie lekceważę tego, że tym światem rządzą tak naprawdę bardzo nieciekawi ludzie, ale tak na chłopski rozum – gdyby owe siły były rzeczywiście tak potężne jak nam się często wydaje, to co za problem stanowiłoby w try miga zrobić u nas prezydentem Hołownię, ministrem skarbu Marcinkiewicza, dyrektorem NFZ-u Billa Gate'sa a Tuska posadzić na stołku w tvnie żeby prowadził „Fakty po Faktach”. Nie dałoby się? Cóż to byłby za kłopot dla służb, mafii i lóż? Jakimś cudem jednak to się nie udaje.

Zaczynam się już powoli zastanawiać, co PiS musiałby zrobić, żeby jednak powyższe fantazje się spełniły i nic mądrego nie przychodzi mi do głowy. Może musiałby przenieść wybory na 1 kwietnia roku pamiętnego? Albo zrobić wybory w Minecrafcie? No dobrze – potem wyszedłby Morawiecki na niebieskim tle i swoim spokojnym głosem wytłumaczyłby, że to kolejny krok w odmrażaniu gospodarki, a my byśmy, konsumując czipsy, oglądali w telewizji jak płonie ze złości łysa czaszka Budki. Kidawa-Błońska ma 4%. Co będzie dalej? Sikorski w pośredniaku? Giertych w Biedronce? Paliwo po 2 zł? A może następny kandydat Kaczyńskiego, który będzie się nazywał Małgorzata Gowiniak-Sasin?

Wiadomo. To są tylko złudzenia. Kiedyś w końcu się to wszystko wykrzaczy, bo musi. Na razie jednak czuję się jak mój bardzo już wiekowy wujek, który za każdym razem opowiada mi, jak to Pele grał dobrze w piłkę i że powinienem żałować, że nie dane mi było tym się cieszyć. Kiedyś jeden kolega, z którym przyszło nam pracować w naprawdę podłym miejscu, po kolejnej grubej awanturze z wyzwiskami, powiedział mi, że on już przestał się przejmować i zamierza się w tym wszystkim dobrze bawić. I ja sobie właśnie zachowam te trwające właśnie chwile na te gorsze czasy, które muszą kiedyś nadejść.

---

tagi: pis 

	Marcin-K
	7 maja 2020 19:58

26     2071    4 zaloguj sie by polubić