Przez już chyba blisko dwa lata, gdy wrzucam tu swoje teksty, nie zliczę ile razy dostawałem komentarze w rodzaju: po co piszesz o tym, albo o tamtym, skoro nie warto. Przy okazji napiszę już po raz ostatni – będę tego typu komentarze w przyszłości po prostu pozostawiał bez odpowiedzi. Pytania te pojawiają się pewnie dlatego, że lubię czasem nawiązać do bieżączki. Paradoks tej sytuacji polega na tym, że ja w tej chwili już praktycznie bieżączki w ogóle nie śledzę. Sprawdzam tylko najważniejsze informacje i tyle. Uważam jednak, że trzeba się czasem do niej odnieść, wszak jest ona nie dającą się wykluczyć częścią egzystencji każdego z nas, choć wielu osobom może wydawać się, że ona nie ma żadnego wpływu na ich życie. Prawda jednak jest bolesna – ma, i to bardzo duże. Bieżączką więc interesuję się na podobnej zasadzie, gdy wchodzę do wielkopowierzchniowego sklepu pewnej sieci i obserwuję czy produkt, który muszę nabyć nie jest przypadkiem zielony, choć powinien mieć zdecydowanie inny kolor, oraz czy nie kosztuje zbyt dużo jak na mój gust. Czy ja lubię chodzić do sklepów wielkopowierzchniowych? Nie bardzo. Wolałbym tam nie chodzić, ale niestety nie stać mnie jeszcze na służbę, która dostarczałaby mi zakupy prosto od mitycznego chłopa. Nie jestem również androidem i muszę jeść, bo jeśli nie zjem, to umrę. Mam nadzieję, że ta nieco toporna analogia jest dla wszystkich jasna. Na tej samej zasadzie oglądam sondaże prezydenckie w internecie. Uważam jednak, że jest istotne dla mnie, ale nie tylko, dla mojej rodziny, dla rodzin moich znajomych oraz nawet – a niech tam, pozwolę sobie – dla rodzin czytających czasem ten blog, kto będzie przez najbliższe pięć lat prezydentem. Ja podam przykład osobisty. Nie korzystam z żadnych socjali, za które PiS jest tak chętnie krytykowany. Tak się jednak jakoś składa, że ilekroć rządzi PiS, tak ja wtedy dostaję w pracy podwyżki i choć żyję skromnie i nie mam wielkich konsumpcyjnych potrzeb, nagle okazuje się że byłoby mnie stać na jakiś kaprys. Np. na kupno kilku książek w KJ i nie zastanawianie się, czy przypadkiem jednak nie powinienem kupić za te pieniądze chapaniny do zamrażarki. PiS rządził dwa razy - i w obu przypadkach było identycznie. A zapewniam że nie jestem urzędnikiem ani prezydentem miasta. Czy w takim razie można mnie winić za to, że na PiS głosuję chętnie? Podaję ten przykład nieco złośliwie, bo ogólnie to uważam, że nie powinno się przy wyborach kierować swoimi czysto subiektywnymi potrzebami i doświadczeniami. To być może przypadek, że mnie żyje się w czasie rządów PiS lepiej w sensie merkantylnym. To na pewno przypadek, prawda?

Na wypadek gdyby jednak to nie była przypadkowa zależność, sprawdzam sondaże i liczę na wygraną Andrzeja Dudy.

Są jednak pewne granice, ja również istnienia takowych jestem świadomy. Granice posiada wszystko co ludzkie. Tak więc i ja staram się nie przekraczać granic jeśli chodzi o styczność z bieżączką w jej najbardziej odrażających wydaniach oraz istnieje granica mojego poparcia dla polityków PiS-u.

Ponieważ urlop spędzam u rodziny, moja mama rozgorączkowana nieco, zapytała mnie: ale oglądamy dziś wieczorem debatę prezydencką? Odpowiedziałem „nie” na tyle stanowczo, że moja rodzicielka spojrzała na mnie z lekkim przerażeniem. Ja nie lubię przerażać mojej mamy, ale ta pierwotna reakcja była nie do powstrzymania.

Wieczór spędziłem więc przy książce, a z pokoju obok dolatywał do mnie stłumiony odgłos przemawiających kandydatów. Najbardziej ekspansywną częstotliwość posiada głos Biedronia. Słuchając tego jego płaczliwego skrzeku rozmazanego przez drzwi i ściany na bezkształtne, użyję języka czeskiego, hovno, myślałem tylko o tym, że oprócz moich nadziei co do zwycięstwa Andrzeja Dudy, moje oczekiwania co do wyborów są takie, by nawet ten nędzny efekt kampanii Biedronia nie spowodował, by ktoś tego cymbała w końcu nie odsunął w kąt, bo ja chciałbym żeby ten człowiek nadal pełnił rolę duchowego przywódcy lewicy progresywnej. Żyłoby mi się wtedy jeszcze spokojniej.

Dominująca myśl podczas tego teatru dźwięku była taka, że jednak chciałbym kiedyś dożyć takiego czasu, by mój kandydat na prezydenta powie na propozycję pt. debata telewizyjna: przepraszam, ale dziękuję. I pozwalam sobie na takie niewinne marzenia, zdając sobie sprawę, że nasz kraj i nasze społeczeństwo zostało doprowadzone do takiego stanu, iż jeśli jakiś polityk pozwoliłby sobie na takie zachowanie, natychmiast zgubiłby z połowę poparcia. Często słyszę – a czemu Duda nie zrobi tego, tamtego, siamtego. Najczęściej te zarzuty są niemożliwą do realizacji fantastyką. Po ostatniej debacie, z której doleciały do mnie jedynie generowane przez nią smrody rodzi się we mnie coraz większy bunt. Wydaje mi się też, że niemożność zrezygnowania z udziału w czymś tak intelektualnie obrzydliwym jest znamienna dla ogólnej słabości danego polityka do działań, których zapewne wielu z nas oczekuje na podobnej zasadzie jak czekano na tego całego Godota.

Polityk, który powie – nie idę na debatę, bo to jest idiotyzm, ma szansę tym populizmem zdobyć mój głos. Cytując klasyka: mam dość.

---

tagi: pis 

	Marcin-K
	19 czerwca 2020 11:06

23     1947    3 zaloguj sie by polubić