Natknąłem się gdzieś u Karnowskich na wypowiedź znanej nam dobrze pani profesor Magdaleny Środy na temat oświaty. Gdzieś mi to się zgubiło i nie mogę podlinkować, ale nie martwcie się, postaram się to jakoś zreferować. Tym bardziej, że nie było to nic przesadnie odkrywczego – mówiła o tym, że szkoda czasu na protesty, bo polska szkoła i tak jest do gruntownej reformy, ponieważ reprodukuje ona jedynie kolejne rzesze katolicko-patriarchalnej hołoty, która wszystko, co wie o świecie, to tylko to, że trzeba nienawidzić żydów i masonów, a jedyny sport jaki uprawia, to przyklęki przed klechami. Profesor Środa porwała mnie z siłą niagary nagle w przeszłość, do czasów, które minęły już dawno temu, a które przez te wszystkie lata wypychałem ze swojej duszy ze wszystkich sił.

Lata dziewięćdziesiąte, a właściwie ich druga połowa. Działy się ze mną wówczas różne dziwne rzeczy i jakoś tak się stało, że wylądowałem na Warszawskim Uniwersytecie, a konkretnie na tajemniczym wydziale Instytutu Stosowanych Nauk Społecznych. Brzmi głupio? No brzmi. Naprawdę nie sprawia mi przyjemności grzebanie się w tych brudach, ale czego się nie robi dla czytelników bloga.

Było to miejsce przedziwne, okropne i wstrząsające. Nie, nie chcę wchodzić w szczegóły, ponieważ byłem na dodatek w tamtym czasie jedynie nic nie rozumiejącym człowiekiem z prowincji, któremu imponowały przeróżne głupoty. Dziś określiłbym wydział ISNS tak: było tam tak czerwono, że aż dziw że nie zamieniłem się tam w jakiegoś komancza albo innego winetu. Wydział ten zarekomendował mi kolega – mówił mi wtedy: to wspaniały wydział, przyszła kadra administracyjna na nowe wspaniałe czasy mającej nadejść niedługo Unii Europejskiej, która to Unia zakłada właśnie u nas swoje pierwsze posterunki i wydaje kasę na prawo i lewo. Nieważne. Na dzienne się nie dostałem, bo tubylcza ludność, zwiedziona frykasami i Europą, wysłała tam swoje pociechy w liczbie kilkunastu na stołek i nie sprostałem. Wylądowałem na zaocznych.

Krótko – najbardziej pamiętam z tego wstydliwego czasu ogólny uniwersytecki syf i bajzel. Wszystko tam było zaniedbane, zakurzone i jakieś takie zapyziałe. Wszędzie stare boazerie pod którymi bez przeszkód toczyło się sielskie owadzie życie, albo ewentualnie prl-owskie lastryko pamiętające jeszcze czasy Michnika i Staniszkis. Pamiętam też te maleńkie salki na strychach kamienic przy Krakowskim Przedmieściu, gdzie człowiek bał się, że za chwilę poleci mu na łeb powała zrywając ze sobą girlandy pajęczyn wiszące tam od czasów być może samego Bieruta. To jest moje najsilniejsze wspomnienie. No i oczywiście kłęby dymu papierosowego snującego się dosłownie wszędzie. Palili wszyscy i byli z tego dumni.

Teraz jednak, jak już to wszystko tu sobie przypominam, to była tam też jak najbardziej najnowocześniejsza nowoczesność, która wtedy dopiero wykluwała się z postawionych przez Obcego jaj.

Na niektórych drzwiach natykałem się na przyklejone kartki z napisem: gender studies. Co to jest to gender? Nie miałem zielonego pojęcia. Googla jeszcze nie miałem, a pytać mi jakoś nie wypadało. Brzmiało to tajemniczo i jakoś tak intrygująco. Kiedyś stałem na korytarzu przy jakiś drzwiach z tą frapującą kartką, a potem nagle te drzwi się otworzyły i wymaszerowały z nich gęsiego najprawdziwsze pielęgniarki. Tak. Pielęgniarki.

Któregoś dnia spadła na nas niesamowita informacja. Szok. Plotka głosiła, że już wkrótce mają remontować ubikacje. Było to ze wszech miar zasadne, bo toalety te przedstawiały się wprost żałośnie, a zapach jaki tam panował stanowczo nie konweniował z szeroko tam głoszonym czerwonym humanizmem. Mało w to wszystko wierzyliśmy, ale cud stał się faktem: pojawili się na piętrach tajemniczy panowie w koszulach kratę i w waciakach, oraz z powciskanymi w kąciki ust petami. Wc-ty zostały zamknięte na czas remontu. Chodziliśmy załatwiać potrzeby do sąsiedniego wydziału Filozofii. Jakże to brzmi.

No i nadszedł – jak powiedział kiedyś chyba Szpakowski przed ważnym meczem – „dzień dzisiejszy”. Wielkie otwarcie. Rzuciliśmy się do tych nowych toalet pełni nadziei na lepsze europejskie życie. Nasze zaskoczenie było ogromne. Cóż, żółte zacieki na płytkach ceramicznych zostały na swoich miejscach. Krzywe drzwi i urwane spłuczki również. Jedyną zmianą było to, że nie było już podziału na toalety męskie i damskie.

Wtedy jakoś to sobie zracjonalizowałem, ale dziś wiem, że te koedukacyjne toalety z urwanymi spłuczkami to jest właśnie gender i to był twardy przekaz wysłany do nas, żebyśmy się na to wszystko jakoś przygotowali. I że to jest właśnie program oświatowy na przyszłe dekady, a to jedynie mniej lub bardziej udane demo.

I żeby zamknąć ten tekst jakąś zgrabną puentą, to napomknę jeszcze o tym, jak zakończyłem swoją krótką, ledwie dwuletnią przygodę z UW. Nie chciało mi się tam już studiować, wiedziałem że to pomyłka, i tak naprawdę już praktycznie obiema nogami byłem w zupełnie innej branży zawodowej, którą zajmuję się do dziś. Potrzebowałem jedynie pretekstu, który pozwoliłby mi się stamtąd urwać. I pretekst się znalazł. Wszystko najtrudniejsze jak na złość pozaliczałem we wrześniu. Wszystko oprócz, co za niespodzianka, filozofii. Nic się tego nie uczyłem i polazłem na poprawkę nastawiony już niemal otwarcie buntowniczo. A tam, co za niespodzianka, kartka od wykładowcy: „pojechałem na roczne stypendium do USA i proszę iść po poprawkę na wydział filozofii o pokoju o numerze ileś tam”.

Poszedłem tam ciężkim krokiem. Pod numerem ileś tam dogorywał tylko jakiś biedny i blady studencina. Kiedy zapytałem go, jak tam jest, to on tylko przeciągnął dłonią o grdykę. Spojrzałem na tabliczkę. „Dr. Magdalena Środa”. Nie miałem zielonego pojęcia, kim jest ta pani. Już chciałem stamtąd iść. Wewnętrzny głos mówił mi: to już koniec tych studiów, to świetny moment, lepszego nie będzie. Ale coś mnie jeszcze pokusiło – tatko uczył żeby się łatwo nie poddawać – żeby złapać za klamkę i sprawdzić kto tam właściwie jest. Pamiętam do dziś mroczny, maleńki i zapyziały pokoik wypełniony od podłogi po sufit starymi tomiszczami. Przy małym biureczku siedziała, odwrócona do mnie plecami, jakaś kobieta okryta dziwaczną otomaną. Nie zdążyłem nawet się przedstawić. Kobieta ta nagle odwróciła się do mnie i wrzasnęła: nie teraz! Zamknąłem, nie, zatrzasnąłem, drzwi z przerażeniem. Widok tego oblicza pamiętam do dziś, i przez to że widuję je od czasu do czasu tu i tam, to wszystko na chwilę wraca.

Pamiętam że była ładna pogoda. Wyszedłem na Krakowskie i szło mi się jakoś tak lekko. Któż mógł wtedy wiedzieć jak to się wszystko z tą oświatą i genderem potoczy. Czasami bywam w okolicach mojego dawnego wydziału – muszę kiedyś tam zajść i zobaczyć co z tymi toaletami teraz się dzieje.

---

tagi: gender 

	Marcin-K
	27 kwietnia 2019 19:04

30     1946    11 zaloguj sie by polubić