Miniony rok przeczołgał mnie trochę jeśli chodzi o rozmaite zawirowania, które działy się niemal na każdym polu mojej życiowej aktywności. W związku z tym nie miałem kompletnie głowy do żadnego pisania ani czegokolwiek, co nie było zwykłą prozą codzienności. Na szczęście – mam nadzieję że na dłużej – sytuacja się nieco ustabilizowała. Koniec roku przyniósł mi odrobinę spokoju i relaksu, gdyż w końcu udało mi się wybrać do siostry do Holandii i to na całe Święta oraz Sylwestra. Ciężko mi po przerwie szło to pisanie, zdjęcia wyszły takie sobie, ale stwierdziłem że może kogoś taka mini-relacja zainteresuje. Wyszło tego wszystkiego w praniu sporo, więc podzielę materiał na dwie części. W pierwszej będzie kilka ogólnych refleksji z pobytu w Holandii prowincjonalnej, a w drugiej opiszę w paru zdaniach moją krótką, bo kilkugodzinną, wizytę w Amsterdamie.

---

Holandia powitała mnie, hm, dość specyficznie, bowiem w postaci kontroli dwóch holenderskich policjantek, które sprawdzały dokumenty pasażerów wychodzących z naszego samolotu tuż po lądowaniu na lotnisku Schiphol w Amsterdamie. Nie wiem jaki był tego cel, oczywiście aż się chciałoby mnożyć teorie spiskowe. Jedna pani która szła przede mną została nawet poproszona o spojrzenie na policjantkę idealnie na wprost. Na mój dowód osobisty niderlandzka władza ledwie zerknęła. Być może kogoś konkretnego poszukiwali, a może chodzi o tę wojnę i sprawdzali czy jakiś ruski szpion nie leci do nich? Cholera ich tam wie.

---

Siostra przeprowadziła się kilka lat temu poza Hagę, do nieodległego małego i sennego Naaldwijk. Wcześniej wystarczyło mi tylko wsiąść w pociąg na lotnisku, dojechać do Hagi, zaliczyć parę przystanków tramwajem i już byłem na miejscu. Teraz podróż wymaga trochę gimnastyki i kilku przesiadek. Dojechałem pociągiem do Delftu, a stamtąd autobusem miejskim ruszyłem do Naaldwijk. Kolebie się ta autobusina ze 40 minut, kręcąc się po najróżniejszych pipidówkach. W pewnej chwili jechaliśmy już szosą pomiędzy charakterystycznymi dla Niderlandów, płaskimi jak stół areałami pokrytymi tu i ówdzie domkami i zabudową gospodarczą. Wzdłuż tejże szosy zauważyłem, ciągnące się naprawdę długo, szpalery szarpanych ostrym tutejszym wiatrem holenderskich flag wiszących na tyczkach. Nie widziałem tego wcześniej, i początkowo myślałem ze to może jakiś zwyczaj związany ze Świętami (tutaj najpopularniejszym ich określeniem jest Kerst) albo może ktoś zapomniał tego pościągać po mundialu. Holendrzy zresztą uwielbiają swoją flagę i można ją zobaczyć w różnych formach niemal na każdym kroku. Już w samym Naaldwijk, po kilku spacerach uliczkami pomiędzy kwartałami szeregowców zauważyłem, że flagi wiszą też czasem na elewacjach. Zapytałem w końcu o to siostrę i ta wyjaśniła mi, że wieszanie tych flag jest formą okazania wsparcia holenderskim rolnikom, którzy od dłuższego czasu łapią się tu za bary z rządem, a ma to związek z dociskaniem do ściany branży rolniczej coraz bardziej cudacznymi przepisami.

Flaga wisząca przed domem oznacza, iż właścicel wspiera holenderskich rolników

Flagę holenderską w Holandii można tak czy siak spotkać niemal wszędzie.Tutaj ciastkarnia niedaleko od miejsca gdzie mieszkałem

---

Naaldwijk to mała i spokojna mieścinka leżąca nieopodal Hagi, a należąca do gminy (hol. Gemeente) Westland. Na tyle niedaleko jest od tej Hagi (od Rotterdamu w sumie też) że zawsze w razie potrzeby można podjechać coś załatwić, a na tyle daleko, że mieszkając w Naaldwijk ma się do czynienia z właściwie zupełnie innym już krajem. Podobnych miasteczek w Niderlandach jest od metra, i właściwie trudno jest odróżnić przybyszowi jedno od drugiego. Byłem w Naaldwijk dopiero drugi raz i początkowo jednak brakowało mi miejskiego charakteru Hagi, ale szybko doceniłem prowincjonalną pierdziszowatość tego miejsca. Wydaje się właściwie że jakbym tam mocniej trzasnął drzwiami, to wywołałbym skandal. Zdziwiło mnie nieco to, że mieszkamy ledwie parę kilometrów od Hagi i Rotterdamu, a jak bardzo już się robi ta Holandia „biała”. Bardzo rzadko widuje się w Naaldwijk ciemniejszy kolor skóry czy choćby panie w chustach. Nie tak że w ogóle, bo w Holandii o to jest już trudno, ale na ulicach widać w zdecydowanej większości białych Holendrów. Konstrukcja urbanistyczna mieścin takich jak Naaldwijk jest prosta jak budowa cepa – w środku zawsze stoi jakiś obiekt sakralny, do którego doklejony jest ryneczek i niewielki obwarzanek czegoś w rodzaju „starówki”, potem w dalszym kręgu zaczynają się siatki ulic z szeregowcami albo domkami, a po obwodzie zewnętrznym lecą wioski, z polami i szklarniami.

Siedziba gminy Westland

---

Przy okazji warto parę zdań napisać na temat jednego z wielu mitów i stereotypów jakie krążą w Polsce, zwłaszcza tej prawicowej, że Holandia to „kraj ateistyczny”. Owszem, tak jest rzeczywiście w sensie czysto religijnym, natomiast zdecydowanie nie jest to prawda, jeśli nałożymy na to zagadnienie kryterium - nazwijmy je dość nieładnie - nieruchmościowe. Mogę się mylić, bo Holandia jest dla kogoś kto przyjeżdża z Polski, gdzie mamy dużo przestrzeni a do tego możemy poruszać się po terenie i w poziomie i pionie, nieco skompresowana i zunifikowana, natomiast jeśli chodzi o zabudowę sakralną to nie założyłbym się o to, w którym z tych dwóch państw jest jej więcej na kilometr kwadratowy. Nawet w tym maleńkim, pierdziszowatym Naaldwijk są dwie duże świątynie, których wieże górują nad resztą. Jeden z nich to co prawda protestancki Oude Kerk (choć oczywiście wybudowany został jako katolicki), ale ten większy i ważniejszy, Sint Adrianus, już przynajmniej z nazwy jest jak najbardziej katolicki. Obie te budowle są zabytkami i są to perełki architektury sakralnej. Oczywiście u nas często pojawiają się w mediach czy internecie tzw. prawicowi publicyści, którzy naiwnym Polakom sprawy w Holandii przedstawiają tak, jakby oni tam wyburzyli buldożerami już wszystkie kościoły, a te co zostały, przerobili na jakieś knajpy. Oświadczam iż to to po prostu łgarstwo. Holendrzy o budowle sakralne dbają tak, że naprawdę czasami można pozazdrościć, niezależnie czy chodzi o pierdziszowate Naaldwijk, Amsterdam czy Utrecht. One wszystkie wyglądają jak milion dolarów z czasów Nixona – są stale poddawane renowacjom, są czyściutkie, zadbane, mają powymieniane instalacje. A że mało tam się dzieje, i raczej Holendrzy tam nie chadzają? No nie chadzają. Ale budynki stoją i mają się dobrze, więc kiedyś mogą jeszcze się przydać, prawda? Naaldwijk ma też – jak każde właściwie miasto w Holandii – swoją Kerkstraat, czyli po naszemu ulicę Kościelną. Ba, nieopodal jest też Sint Martinus Straat, czyli ulica Świętego Marcina. Ten katolicki kościół nieźle daje od czasu do czasu w dzwony. Także jak ktoś myśli w Polsce (a znam osobiście takich osób całkiem sporo) że pojedzie do Holandii z nadzieją, iż znajdzie się w jakiejś strefie wolnej od jakichkolwiek symboli religijnych, czy budowli związanych z religią, to srodze się zawiedzie.

Róg Kerklaan i Kerkstratt, czyli Kościelnej

A tu już sama Kościelna w pełnej okazałości..

Wieża kościoła Sint Adrianus

Ten sam kościół z perspektywy miasta...

Opustoszała ulica w Naaldwijk. Holendrzy siedzą w domach i świętują. Cokolwiek to znaczy.

Świętowania część dalsza. Można było pomyśleć że wszyscy gdzieś wyjechali...

Baner reklamowy popularnej w Holandii sieci marketów Albert Heijn. Ilością sklepów być może każe nam się Albert zestawić z naszą Biedrą. Natomiast siostra mówiła mi, że wraz z inflacją Holendrzy szukają jeszcze tańszych sklepów.

A tu wykonana dyskretnie fotka w tak zwanym polskim sklepie

---

Jeśli już jesteśmy przy kwestiach religijnych. Niedaleko, a właściwie o rzut beretem od miejsca gdzie mieszka moja siostra, znajduje się niepozorny budynek, który na pierwszy rzut oka przypominać może jakąś szkołę, albo biurowiec. Nic bardziej mylnego. Jest to bowiem proszę państwa meczet. Często tamtędy przechodziłem w drodze do centrum, czy spacerując z pieskiem, i widywałem tam dziwnie mało ruchu, jakby to w ogóle stało puste i nieczynne. Nic więcej nie mogę powiedzieć na temat tego jak to miejsce funkcjonuje i jaki ma wpływ na otoczenie. Moja siostra to chyba nawet w ogóle nie wie, że tam jest ten meczet, bo ona się kompletnie Holandią ani ich sprawami nie interesuje poza tym co jest dla niej istotne i niezbędne do funkcjonowania tam. Jedna mała ciekawostka. Chodząc z psem po najbliższej okolicy, kręciłem się też i obok tego meczetu (dziwnie to pisać, bo budynek ten absolutnie się z meczetem nie kojarzy) i zauważyłem że z tyłu znajdują się tajemnicze drzwi z jakże wymownym napisem „voor vrouven”, czyli ni mniej ni więcej tylko: dla kobiet. Od strony ulicy jest chyba nawet brama na której wisi tabliczka, że z kolei tamtędy to tylko chłopy mogą... Z chęcią zapytałbym jakąś aktywistkę lewicową w Polsce co sądzi o tym, że w tej ich zapewne zdaniem oświeconej i progresywnej Holandii istnieją oddzielne wejścia przeznaczone tylko dla kobiet. No takie średnio postępowe bym powiedział. Najważniejsze że nawet w tej całej Holandii jest tak, że i tak najwyższy w mieście ostatecznie jest kościół, a jak biją dzwony to i tak, ci w meczecie muszą tego słuchać. Oczywiście to co dzieje się w tych kościołach, i o czym tam się rozprawia, to zapewne lepiej nie wiedzieć, by się nie denerwować, ale lepsze to niż nic.

Zdjęcie meczetu w Naaldwijk. Wykonane z dyskretnej odległości.

Wejście tylko dla pań... Równouprawnienie w wersji multi-kulti

---

Pierwszy raz znalazłem się w Holandii w okresie teoretycznej zimy, i ucieszyłem się, że nie ma tu śniegu, którego z każdym rokiem życia coraz bardziej nie cierpię. Dodatkowo, jesli już mam trochę ponarzekać to dokuczyło mi przesunięcie Holandii na zachód. Fajnie, bo dzień trwa z godzinę dłużej, ale co z tego skoro o ósmej rano jest jeszcze praktycznie ciemno - nie mogłem się do tego dostosować przez cały wyjazd. Śniegu owszem nie było, mrozu również, ale Holandia wyrównała mi to swoją najgorszą pogodową wersją, na którą składają się niekończące się ulewy o charakterystyce biczy wodnych, oraz porywiste, lodowate wiatry. Dzień w którym przez NIEMAL cały okres jego trwania panowała pogoda bezchmurna zdarzył się mi tam przez dziesięć dni pobytu słownie: jeden. W dzień ten, a był to drugi dzień Świąt, wybraliśmy się z rodziną na plażę w nieodległym Kijkduin. Pierwszy raz byłem nad morzem w czasie Świąt Bożego Narodzenia i było to doświadczenie dość interesujące. Ponieważ dzień był ładny po plaży spacerowało całkiem dużo Holendrów z rodzinami, często również z psami. Pozostałe dni,o ile nie było krótkich przerw, gdy nie padało, pozostawało mi jedynie oglądać telewizję i kątem oka patrzeć przez okno, jak wiatr szarpie bezlitośnie drzewami, i zastanawiać się bez końca, jak to możliwe, że Holendrzy, bez względu czy chodzi o małe dzieci, czy o staruszków, w taką aurę nie zakładają nawet czapek. Musi już naprawdę mocno lać, by jedna z drugim założyli kaptury, a parasole widzi się bardzo rzadko. Ja czasami czapkę zakładałem i każdorazowo wtedy miałem poczucie, iż znacząco wyróżniam się w ten sposób z otoczenia. Nawet małe dzieci w wózkach często nie mają żadnej grubszej kurteczki, o czapeczce nie wspominając. Nie jest dziwnym tu widok ojców wożących dwójkę dzieci w koszu zamontowanym z przodu roweru, którzy w ogóle nie mają problemu z tym, że ich zaskakująco lekko obrane dzieci przyjmują na siebie pierwszy impet zimnego wiatrzyska. Dzieci też się tym nie przejmują – gluty oblepiają im roześmiane buźki i świat toczy się dalej. Podejrzewam że gdyby w Polsce tak obchodzono się z małymi dziećmi to raczej szybciej niż później ktoś wezwałby policję. Generalnie lud tu jest pod tym względem zdecydowanie twardszy i mniej przeczulony na swoim punkcie. Żeby być też w pełni wobec Holendrów uczciwym, trzeba zawsze wspomnieć, że w swojej masie, zwłaszcza w takich mniejszych miastach, są na ogół bardzo sympatyczni w codziennych, płytkich relacjach. Trzeba być przygotowanym na to, że obcy człowiek może nam powiedzieć dzień dobry lub pozdrowić. Dla mnie, osobnika usposobionego dość introwertycznie zawsze jest to pewna poprzeczka do pokonania. Ale tacy oni już są. Ja akurat to sobie jakoś tam cenię, bo nie lubię tego naszego, częstego jednak dosyć, warczenia na siebie, często z byle powodu. Moja siostra, żyjąca tam od prawie już piętnastu lat, i w tym wypadku oczywiście jest jak zwykle dla Holendrów bezlitosna i opowiada mi o nich w ramach odtrutki same straszne rzeczy. Trochę przesadza moim zdaniem, ale swoje z nimi też przeżyła.

Wracając jednak do sedna – Holandia w Święta Bożego Narodzenia (sylwestra również) pokazała mi się szaro-bura, deszczysta i rozmemłana. Miałem zdecydowanie przesadne nadzieje, iż zobaczę tam coś w świątecznym okresie wybitnie wyjątkowego, nastawiłem się też na jakieś fajne zdjęcia. No a na miejscu było trochę słabo pod tym względem, nie wspominając o tym, że aparat w moim telefonie przy pochmurnej pogodzie po prostu nie poradził sobie.

Plaża w Kijkduin - drugi dzień Świąt Bożego Narodzenia

Wejście na plażę

Choinka w Kijkduin

---

Holendrzy, proszę państwa (a wiem to z opowieści siostry która się zawodowo obraca wokół Holendrów) dostają bardzo duże dopłaty do prądu i ogrzewania. Oczywiście na co dzień oszczędzają na tym prądzie ile się da, siostra opowiadała mi że w te Święta bardzo poskromili się, jeśli chodzi o świetlne dekoracje świąteczne, czy to na ulicach, czy to przed domami. Powtarzam – dostają bardzo dużo najróżniejszych dopłat, wyrównań, rekompensat i diabeł jeden wie czego jeszcze. Gdy znajoma siostry wyliczała mi te wszystkie zasady i kwoty, w pewnym momencie zaczęło mnie to już nużyć, i prawie poleciały mi powieki od tych opowieści. Na końcu znajoma sama się już śmiała że sprawdziła konto i okazało się, że dostała jakiś zwrot za energię już na przyszły rok. Ponieważ znam poglądy polityczne tej kobiety, kusiło mnie by zapytać czy Holendrzy nazywają wszystko to „rozdawnictwem”, ale nie chciałem psuć świątecznej atmosfery. I tak się dogadują Holendrzy z własnymi władzami. My oszczędzamy, a Wy nam dopłacacie. Holendrzy zresztą uwielbiają pozory. Tak czy siak jest tam jednak spora ta inflacja. Dla Polaka który tam przyjechał z wymienionym w kantorze euro, ceny w sklepach sprawiają że ma się, jak mówi młodzież, „mózg rozwalony”. No ale wiadomo, na biednego nie trafiło, poradzą sobie, o to nie należy się martwić. Mam nadzieję że da się wyczuć delikatnie złośliwą nutę w tym ostatnim zdaniu.

Rynek w Naaldwijk. Na środku świeciła jakaś bidna choinka, oczywiście z wyraźnym oznaczeniem, że prąd jest z OZE. Oszczędzanie w wersji holenderskiej... W Holandii zauważyłem dużą ilość miejsc do ładowania samochodów elektrycznych. Także tak to wygląda ich oszczędzanie...

---

Święta w Holandii, jeśli poodkrajać z tego wszystkiego rozmaite drobiazgi i kulturowe oczywistości, wyglądają mniej więcej jak u nas. Sklepy mają świąteczne promocje, na ulicach stoją podświetlone choinki i bombki, Holendrzy latają po sklepach szukając jak najtańszych prezentów. Mamy więc mniej więcej to co u nas, bo zwłaszcza w tych większych miastach w Polsce Święta z roku na rok, coraz bardziej są wyparzane z symboliki religijnej. Tam rzecz jasna nie ma tego już wcale, zostały już same mikołaje, reniferki i „święta zimowe”. Jak się jednak człowiek uprze, to jednak jakiś tam swój urok to ma, gdy w tych ich dużych oknach widać rozmaite, często naprawdę starannie wykonane, świąteczne ozdoby, w mieszkaniach świecą się często imponujące choinki, które – warto o tym wspomnieć – Holendrzy wynoszą z domów od razu po Świętach. Niestety nie zdołałem tego całego ozdobnictwa świątecznego ująć na zdjęciach, bo problem jest tam taki, że oni mają te swoje duże okna na parterach i żeby zrobić ładne i czytelne zdjęcie, trzeba by właściwie stanąć komuś niemal twarzą w obiad. Tam w ogóle zawsze mam problem, bo oni często w ogóle nie zasłaniają okien, a partery mają niemal zawsze równo z terenem, więc gdy idzie się wieczorem przez ulice to wystarczy zerknąć tylko i widzi się, co dzieje się w każdym domu. Ja jako osoba niezwykle ciekawska z natury chętnie bym tam im w te holenderskie domostwa pozaglądał, no ale staram się tego jednak nie robić.

Oczywiście Holendrzy nie znają pojęcia Wigilii, u nich jest to zwykły, najzwyklejszy dzień, ale pierwszy i drugi dzień Świąt mają wolne. Przynajmniej w Naaldwijk miasteczko dosłownie opustoszało. Na ulicach można było zauważyć pojedynczych spacerowiczów. Z tego co zaobserwowałem raczej Holendrzy spędzają je w domu, przy telewizorze. Dzieci mają wolne w szkołach już od okresu przedświątecznego aż do 5 stycznia. Zmniejsza się ruch samochodowy na ulicach i autostradach.

Dekoracja świąteczna w jakimś sklepie...

Motyw Mikołaja jak widać ujmuje Holendrów

Nieudane zdjęcie, ale niemal w każdym oknie widać tam podobne ozdoby

Choinka w koszu rowerowym. Niezwykle kreatwyne, prawda? Sklep rowerowy to jedno z ważniejszych miejsc w każdym holenderskim mieście

Choinka w kolejnym losowym oknie

I jeszcze jedna choinka. Z moim cieniem na szybie w pakiecie

---

Trzeba też koniecznie poświęcić kilka zdań na Sylwestra (hol. Oudejaarsavond). Problemem społecznym w Holandii jest fakt, iż Holendrzy w tym czasie dostają – przepraszam, nie umiem znaleźć innego lepszego określenia – pierdolca na punkcie fajerwerków. Co roku w ich parlamencie toczy się kolejna batalia o to by tych fajerwerków zabronić, ale jakoś się to ostatecznie nie udaje. Na ulicach widać czasem banery przestrzegające przed niebezpieczeństwami związanymi z tą jakże fascynującą zabawą. Holendrzy mają to gdzieś i całymi furmankami zwożą odpowiednie materiały do domów już miesiąc wcześniej. W mediach przed i po Sylwestrze słychać o kolejnych ofiarach poparzeń, oraz spalonych domostwach w czasie nie ostrożnej zabawy z fajerwerkami. Dwa trzy dni przed Sylwestrem siostra pokazała mi, że większość miejskich kontenerów na śmieci została zamknięta, aby nie ryzykować że ktoś tam wrzuci petardę dla zabawy, albo żeby nie doszło do przypadkowego zapłonu. Już dzień przed godziną zero w okolicy walono tak, jak niemal u nas o dwunastej. A już wtedy gdy nadchodził Nowy Rok, trwała na całego orgia petardowa, choć i tak dużo mniejsza niż oglądaliśmy w video relacji znajomych siostry, spędzających noc sylwestrową w Hadze.

---

Na ulicy na której mieszka siostra, wszyscy wyszli przed domy, oglądali fajerwerki i składali sobie życzenia. Ja składałem je z jakimiś nieznanymi mi Holendrami, nie mając zielonego pojęcia co do mnie mówią. I tak było głośno od tych petard. Jak piszę, tam gdzie teraz mieszka siostra, jest naprawdę spokojnie więc i pewnie obyczaje miejscowych mogą nie być reprezentatywne dla całości kraju. Ale wydaje mi się, że jeśli chodzi o balowanie to słabo z nimi trochę tam w tym Naaldwijk. Postrzelali, wypili po kieliszku szampana i dwie godziny później panowała już nad miastem głucha cisza. Ze cztery domy dalej zauważyłem że jest jakaś bibka młodzieżowa, ale trochę pograła tam muzyka, słyszałem trochę śmiechów holenderskiej młodzieży, ale szybko to wszystko ucichło.

Pierwszego dnia nowego roku, Holendrzy sprzątają po tych strzelaninach dosyć rzetelnie. Choć gdy szedłem z pieskiem na spacer 1 stycznia, to widywałem miejsca gdzie to sprzątanie nie do końca się udało.

Trzeba też wspomnieć o pewnym, z mojego punktu widzenia dość absurdalnym, holenderskim zwyczaju związanym z Nowym Rokiem. Otóż proszę sobie wyobrazić, że zdarza się, iż niektórzy Holendrzy w noc sylwestrową wystawiają takie specjalne beczki i palą tam różne papierzyska i klamoty. Ma to takie uzasadnienie, iż ten biedny Holender wyobraża sobie, że jak spala rupiecie to tak jakby spalał minione i nieważne już dni. Akurat w Naaldwijk było tego niewiele, ale przed paroma domkami widziałem płonące beczki i całe rodziny wrzucające doń jakieś przedmioty i papiery. Jak widać doktrynalna świeckość nie chroni przed zabobonami, co starają się nam wmawiać niektórzy ludzie. Znów powtórzę: ja widziałem to w wersji bardzo cywilizowanej, prowincjonalnej. Z tego co wiem w dużych miastach już tak miło nie jest. Siostra opowiadała mi że w Hadze widywała przypadki palonych mebli, a nawet samochodów. Wiadomo że tego typu tradycje (wliczając w to też to ultra-petardowanie) jeśli je połączyć z licznymi w dużych miastach mniejszościami, poddawane mogą być rozmaitym korektom jeśli chodzi o skalę oraz zastosowaną dawkę fantazji. Coś tam się działo i w Rotterdamie i gdzieś tam jeszcze, ale już nie chciało mi się w to wczytywać. Władze znów po podliczeniu strat zapewniły że za rok to już na pewno nie będzie żadnego fajerwerkowania. No zobaczymy...

I właściwie tyle. Pisać można by jeszcze o tej Holandii dużo, paru ciekawostek już tu nie upychałem, może kiedyś się jeszcze przydadzą. Mogę powiedzieć z absolutną pewnością, że tak naprawdę to nie poczułem zbytnio, że spędzam Święta za granicą. W polskim domu, przy wigilijnym stole, przy polskich potrawach (nie wspomniałem o tych tak zwanych „polskich sklepach”, ale zostawmy to na jakąś inną okazję, fakt faktem że można tam kupić wszystko to samo co w Polsce) i nawet przy Sylwestrowej Nocy na Polsacie, którą oglądali domownicy. Tyle że wiało mocniej niż zwykle u nas o tej porze.

Baner próbujący uprosić Holendrów żeby może tyle aż nie fajerwerkowali

Zdjęcie słabe, ale w jego głębi widać płonącą beczkę z holenderskimi zabobonami. Wykonane ze dwie godziny przed Sylwestrem.

A tu już podobna beczka, tyle że już pierwszo styczniowa.

To również zdjęcie z pierwszo styczniowego poranka. Jak widać nie wszyscy Holendrzy zerwali się do sprzątania

---

I już zupełnie na koniec ciekawostka, o której już wspominałem kiedyś, ale odrobinę wiązać się ona może z Sylwestrem, więc przypomnę pewien fakt. Holendrzy gdy już im coś się dzieje ze zdrowiem zaczynają spożywać Paracetamol niczym emenemsy. Jeśli nie odpadła nam ręka albo ktoś nie stwierdził u nas ciężkiej choroby wymagającej operacji, możemy być pewni że niderlandzki lekarz bez chwili namysłu na wszystkie pozostałe dolegliwości zapisze nam zawsze stary, dobry i sprawdzony paracetamol. Moja siostra ma tego w domu dużo, najczęściej nabywa ów paracetamol w popularnej lokalnej sieci Kruidvat (jest to sieciówka podobna do „naszego” Rossmana). Uwieczniłem więc paczkę holenderskiego dobra narodowego, która zresztą przyjechała ze mną do Polski.

 

 

---

tagi: holandia 

	Marcin-K
	7 stycznia 2023 20:01

39     2026    12 zaloguj sie by polubić