W ostatnim wpisie pani Agnieszki Słodkowskiej można obejrzeć obraz jej autorstwa, na którym widzimy świętokrzyski pejzaż - poprzez bielejące pola wije się niezbyt szeroka rzeka, a gdzieś w oddali, za pasem drzew, ledwie widoczna majaczy sylwetka świątyni. Ja w pierwszej chwili nie rozpoznałem, że ową rzeką jest Kamienna, a wspomniana już świątynia to Kolegiata rzymskokatolicka pw. Michała Archanioła stanowiąca najbardziej charakterystyczny element architektury Ostrowca Świętokrzyskiego. Mimo to, niemal od razu poczułem, że "ja to już gdzieś widziałem".

Od ponad dwóch lat jeżdżę regularnie do Ostrowca Świętokrzyskiego. Przeniosła się tam moja mama, dla której Ostrowiec, a właściwie to mała wioszczyna pod samym Ostrowcem, i świętokrzyskie ziemie jako takie, stanowią po prostu coś, co Niemcy nazywają heimatem. Tam się urodziła, tam dorastała, aż pod koniec lat 60-tych stała się peerelowskim słoikiem i wyjechała do stolycy za chlebem. W świętokrzyskie w każde lato jeździliśmy z rodzicami, do rodziny mojej mamy, czerwonym maluchem z wielkim garbem bagaży na dachu. Gdy mijały nas ówczesne tiry, to czasami miałem poczucie, że w końcu któryś nas zdmuchnie z drogi. Kopa walizek na maluchu zamieniała się w coś w rodzaju żagla. Im bliżej Ostrowca teren zaczynał robić się coraz bardziej pofałdowany - z siostrą czekaliśmy na taki największy podjazd, gdy maluch pokonywał jego szczyt dochodziło do czegoś w rodzaju mini-przeciążenia. Bardzo lubiłem to uczucie. Na miejscu cały zatapiałem się w wieś. Ale nie taką jak w sielskich serialach tvp. Taka prawdziwa wieś z tamtych lat nie miała nic wspólnego z takimi obrazkami i nie ma tam naprawdę nic do mitologizowania.

Do Ostrowca jeździło się rzadko. Ja z czasów dzieciństwa nic z niego nie pamiętam - pamiętam tylko że rodzina mojej mamy traktowała wyjazd do Ostrowca jako coś ważnego i wyjątkowego. Wujek zakładał z tej okazji brązowawy garnitur, którego kanty w spodniach wyglądały tak, jakby wsadzał pod nie japońską katanę. Na palec wkładał tandetny sygnet na tę okoliczność. Mój ojciec wspominał na okrągło, że kiedyś w tym Ostrowcu nic innego nie dało się kupić do jedzenia, oprócz kiełbasy podwawelskiej, którą to całą rodziną spożywaliśmy przy jakiejś fontannie.

Od tamtych czasów minęło wiele lat, a ja w Ostrowcu zacząłem bywać dopiero teraz. I obraz pani Agnieszki Słodkowskiej uświadomił mi, że ja podobny widok widzę zawsze, gdy drepczę z walizką na kółkach od dworca PKS-u i w pewnej chwili wchodzę na most przez rzekę Kamienną. Oczywiście ten widok to nie jest to, co na obrazie, wszak sztuka to sztuka, a amatorska fotka zrobiona telefonem, to jeszcze co innego. 

Zdjęcie to zrobiłem dosłownie w piątek. Przez cały tydzień straszony byłem jakimś syberyjskim atakiem zimy, tymczasem Ostrowiec przywitał mnie niemal wiosennym słońcem.

Ostrowiec przypomina mi, i to bardzo boleśnie, swoją strukturą geologiczną o mojej kiepskiej kondycji fizycznej. Idąc na osiedle gdzie mieszka moja mama zaczynam się wspinać na nie tak wcale strome podejście, które po pięciu minutach takiego marszu zamienia mnie w spoconego i dyszącego stworka. U nas na Mazowszu jest mi łatwiej, bo równo. A tam, co i rusz jakaś skarpa albo wzgórze.

Obraz pani Agnieszki przypomniał mi też, a właściwie uświadomił mi, że ja tego Ostrowca w ogóle nie znam, bo każdorazowo pokonuję tę samą drogę, z dworca do domu mamy, a potem wracam. I tym razem, ocierając się o zawał, postanowiłem walnąć marszrutę wokół miasta, przez rozległy i fajny park dotrzeć na górę miasta, tak by znaleźć się pod przywoływaną już tu świątynią. Udało się, na szczęście bez ofiar i strat. Choć do domu doszedłem już lekko halsując na boki. Zdecydowanie muszę się wziąć za siebie.

 

Ostrowiec to miasto przedziwne. Na pewno na swój sposób urokliwe, już przez sam fakt takiego, a nie innego położenia wśród surowych lasów i wzgórz. Na swój również sposób prowincjonalne - coś jak mój rodzinny Pruszków tylko rozklapciany na wzgórzach. W parterach salony urody, studia tatuażu, banki. Nad całym miastem góruje, jakby chcąc konkurować z Kolegiatą, wielka reklama Castoramy, w której można kupić wszystko o każdej porze. Do tego można by je nazwać takim małym polskim Detroit, ale oczywiście wszystko to z dużym przymrużeniem oka. Marniejące dawne zabudowania huty, w której pracowała cała okoliczna ludność, wywołują dość przygnębiające wrażenie.

W moich oczach, zmęczonych warszawską i około warszawską tępą czerwienią, która zmienia się z roku na rok na coraz bardziej tęczowe błyski, Ostrowiec zdaje się być jakby z innego świata. No ale jednak i tam miasto zachrzanione a jakże, plakatami WOŚP-u, a nawet - jak poinformowano mnie - odbył tam marszobieg Strajku Kobiet - na zdjęciu widać na dole to ich hasełko "nigdy nie będziesz szła sama", co oczywiście zostało zerżnięte z pieśni śpiewanej przez kibiców Liverpoolu i Celticu Glasgow. Słuchając trochę o tym, co tam się wyrabia w sferze tak zwanej kultury, to trzeba się liczyć z tym, że za chwilę nie będzie już miejsca w tym kraju, gdzie dałoby się uciec. Nawet w tej małej wsi, z której pochodzi moja mama rozpanoszyła się jakaś miejska "panna", które okoliczne kobiety zachęca do ćwiczenia jogi i zaglądania wgłąb siebie. Tak, że tak, no... No i prezydent miasta wcale nie jest pisiorem, ani już tym bardziej ideowym prawicowcem zapatrzonym w Bosaka. Wychodzi więc na to, że albo to wszystko trzeba przeczekać, albo za chwilę już nie będzie gdzie uciec. Ot, choćby na przykład do Ostrowca. A parę razy ostatnio przyszło mi do głowy, by tak właśnie zrobić. W sumie to tam przynajmniej wystarczy kilka kroków poza miasto, żeby przynajmniej popatrzeć na ładne krajobrazy, więc kto wie, kto wie...

 

 

 

 

 

 

---

tagi: świętokrzyskie 

	Marcin-K
	8 lutego 2021 11:51

23     1492    3 zaloguj sie by polubić