Dzień trzynastego stycznia tego roku nie zapisał się w naszej pamięci niczym szczególnym. Pamiętać o tym dniu (a właściwie lodowatym wieczorze) na pewno jednak będą w Monachium i to jeszcze przez wiele lat. To wtedy właśnie Bayern Monachium, chcąc nie chcąc, musiał wybrać się na niemieckie „wygwizdowo”, konkretnie rzecz ujmując na północ, do Kiel zwanego po polsku Kilonią. Naszpikowana gigantycznymi pieniędzmi bawarska marka, wciąż będąc nominalnie najlepszym klubem w Europie (co za tym idzie, na świecie również) po zwycięstwie w ubiegłorocznej edycji Ligi Mistrzów, trafia w rozgrywkach Pucharu Niemiec na absolutnego nuworysza nie tylko światowej, ale i niemieckiej piłki, drużynę Holsten Kiel.

fot. nr 1

Nie musi nikt sobie wyrzucać, iż nazwa tego klubu nic mu nie mówi. Holsten Kiel to drużyna, której istnienie nawet w samych Niemczech stanowi  pewnego rodzaju niespodziankę – choć powstała w roku 1900, a w 1912 zdobyła tytuł mistrza Niemiec, to potem na całe dekady zniknęła z pola widzenia przeciętnego kibica. Jeszcze na początku tego stulecia dogorywała gdzieś na peryferiach profesjonalnego niemieckiego futbolu, jeszcze w roku 2001 pałęta się Kiel smętnie po trzeciej lidze, by w roku 2006 zlecieć z hukiem do Oberligi, czyli czegoś w rodzaju naszej okręgówki. Potem jednak rok po roku udało się drużynie z Kilonii jakoś stopniowo z tego bagna wydostawać. Dość powiedzieć, że do drugiej ligi niemieckiej, czyli na zaplecze 1.Bundesligi, wtoczyło się Kiel ledwie sześć lat temu, a w samej Kilonii cieszono się, iż ich drużyna daje radę się tam systematycznie utrzymywać. Dopiero ten sezon, który skończył się dosłownie w zeszłym tygodniu, przynosi Kilonii pięć minut globalnej sławy.

Holsten Kiel, nie dość że od niemal samego początku rozgrywek 2020/2021 wysforował się na czołowe lokaty, dające w awans do Bundesligi, to na dodatek dobrze radzi sobie w Pucharze Niemiec. Dociera – ku zaskoczeniu eksperckich głów – aż do półfinału, a tam, pamiętnego 13 stycznia 2021 roku, czeka na nich wyjątkowa nagroda. Mecz z Bayernem Monachium, hegemonem światowej piłki, który zapewne na same waciki rocznie wydaje więcej niż kosztował stadion w Kiel, który nawet w naszej Ekstraklasie zostałby uznany za nadający się jedynie do potraktowania buldożerem kurnik. Pewnie niejeden obywatel Kilonii musiał lekko się zawstydzić, na myśl że drużyna FC Holywood (tak Bayern jest złośliwie nazywany przez media niemieckie) sobie w ogóle pomyśli na widok ich obiektu.

 

fot. nr 2

Na wstyd nie ma jednak miejsca w zawodowej piłce.

Przyszedł wreszcie ten pamiętny styczniowy wieczór, Bawarczycy przyjechali do Kilonii z prostym założeniem. Wyjść pół-rezerwowym składem, wrzucić biedakom ze trzy, cztery gole, za dużo się nie zmęczyć, napić ciepłej herbaty i wracać szczęśliwie do Monachium, i żyć tym, czym tam się żyje na co dzień, czyli ewentualnymi meczami z PSG, albo innym Realem Madryt. Wolne na ten mecz otrzymał także Robert Lewandowski, największa gwiazda Bayernu, trzeci po Messim i Ronaldo najbardziej rozpoznawalny piłkarz na świecie. Zasiadł na ławce, przekrył nogi kocem z logo Bayernu i w spokoju miał oglądać pewne zwycięstwo swoich kolegów. Być może istniał plan, by w końcówce, gdy wynik będzie już przechylony na wiadomą stronę, Lewy wszedł na kwadrans, bardziej w charakterze treningu biegowego niż realnej gry.

Mecz rozpoczął się zgodnie z planem, szybkim golem dla Bayernu. Potem jednak nic już nie szło zgodnie z rozpiską. Kiel wyrównuje jeszcze w pierwszej połowie, pod koniec której Bayern strzela jeszcze bramkę na 2:1. W drugiej połowie Bawarczycy grają pewnie i starają się zabić mecz, bez nadwyrężania sił potrzebnych na prawdziwe rywalizacje. Wtedy dzieje się coś, czego do dziś nikt nie potrafi sobie racjonalnie wytłumaczyć. Kiel wyrównuje w końcówce. Bayern rzuca stopniowo wszystko co ma na ławce, by uniknąć dogrywki. Podrywa się nawet Lewandowski. Jak w pamiętnym filmie z Pudzianowskim – nic to jednak nie dało. Holsten Kiel dowozi remis do końca dogrywki, a potem w rzutach karnych przechyla szalę na swoją korzyść. Kompromitacja Bayernu staje się faktem. Światowe media zalewają informacje o nieznanym nikomu klubiku, który posyła do diabła bogatych Die Roten.

Ja oczywiście wiem, że nikt nie rozumie, po co ja opisałem tu ten nikogo nie obchodzący mecz piłki nożnej. Jest on dla mnie o tyle istotny, że czytając doniesienia o dobrej grze Kiel w drugiej lidze i oglądając skrót z meczu z Bayernem, uświadomiłem sobie, że ja właściwie nie wiem nic więcej ani o samym klubie, ani tym bardziej mieście. Po to też oglądam i interesuję się piłką, bo zaraz za jej przednią fasadą kryją się bardzo ciekawe tematy, ledwie o krok odległe od tego, o czym czytamy na SN. Tak też było i tym razem.

Tknięty jakimś przeczuciem zacząłem szukać informacji o Kilonii, i tu, co za niespodzianka, przypomniałem sobie, że przecież z Kilonią nierozerwalnie wiąże się Kanał Kiloński. Hasło to niby mojej świadomości znane, ale jednak poczułem się trochę jak Robert Lewandowski na ławce, otulony kocem, rozmyślający o niebieskich migdałach, i zapewne nie mający zielonego pojęcia o tym, jak niesamowicie poważną sprawą jest cała Kilonia, Szlezwik Holsztyn i sam Kanał Kiloński, który – jak przeczytałem ku swojemu zdumieniu – jest najbardziej ruchliwym kanałem na świecie. I ta jedna, nie bójmy się tego słowa, sensacja, wystarczyłaby za cały tekst.

fot. nr 3

 

Tymczasem Kanał Kiloński nie wzbudza zapewne w nikim większych namiętności. Nie założyłbym się zresztą z nikim o to, że – gdyby można byłoby go o to zapytać - Robert Lewandowski wiedziałby w ogóle, co to jest ten kanał Kiloński. Ba, niewykluczone że pomyliłby Kilonię z Kolonią, bo przecież, kto by te niektóre niemieckie nazwy miast od siebie odróżnił…

Informacje na temat kanału są moim zdaniem wprost fantastyczne i zachęcam wszystkich do zapoznania się z niemieckojęzycznymi i anglojęzycznymi hasłami poświęconymi tej fantastycznej budowli. Tam jest wszystko i na wszystkich możliwych płaszczyznach. Jest i Bismarck i cesarz Wilhelm z jedynką i dwójką, jest i Hanza, i Duńczycy, i wiele innych smakowitości.

fot. nr 4

Oczywiście nie mam zamiaru tutaj opisywać wszystkich wątków w szczegółach, bo i tak już większość przeznaczonych znaków na ten tekst zżarła mi opowieść o zmarzniętym Lewandowskim. Domaga się jednak wspomnienia szybka przebieżka po historii jego powstania, bo okoliczności oraz rozmach tego przedsięwzięcia, zapoczątkowane zostały w czasach, gdy panowie Bismarck i Wilhelm I Hohenzolern rozkręcali na poważnie swoje państwo, które miało w założeniu stać się nienajedzonym nigdy imperium. Wydarcie z rąk norwesko-duńskich terenów Szlezwiku w roku 1864 szybko zostało skonsumowane przez rozpoczęcie budowy kanału, mającego dać oddech akwenowi Bałtyku, który de facto stał się w pewnym sensie wewnętrznym morzem niemieckim, by nie rzec pruskim. Budowa trwała osiem lat (1887-1895), co moim zdaniem, biorąc pod uwagę ówczesne technologie, jest inżynieryjnym majstersztykiem. W tym czasie wykonano przekop długości około 98 kilometrów, który pozwala jednostkom wypływać na Morze Północne, przy jednoczesnym ominięciu cieśnin duńskich, które przez swoją stosunkowo niewielką szerokość i panujące tam warunki pogodowe, były dla marynarki groźną i niebezpieczną trasą. Kanał to też przede wszystkim oszczędność czasu i pieniędzy. Dzięki tej przeprawie trasa na Morze Północne skraca się o prawie 500 km, co daje rzecz jasna wymierne korzyści finansowe. Wiadomo też, że budowa kanału była istotna nie tylko jako arteria chroniąca niemieckie okręty przed duńską artylerią, ale wciągała mocniej państwa nadbałtyckie w sferę oddziaływania rosnącej potęgi cesarstwa.

Niestety. Biedny Wilhelm I nie miał szansy doczekać oficjalnego otwarcia tego ambitnego – jakbyśmy to dziś powiedzieli – „projektu”. 20 czerwca 1895 roku dokonał tegoż otwarcia wnuk Wilhelma, Wilhelm II Hohenzollern, a także przepłynął osobiście trasą kanału, z Brunsbuttel do Holtenau i wmurował specjalny kamień, nadając mu oficjalną, obowiązująca do 1948 roku nazwę Kanał Cesarza Wilhelma (Kaiser Wilhelm Kanal). Z tego pamiętnego i ważnego wydarzenia zachował się film. Jeden z pierwszych i zachowanych nagrań filmowych z tamtych czasów.

Tu w ogóle – mam nadzieję – zabawna dygresja. Gdy skakałem sobie po internecie, szukając informacji na temat Kanału, trafiłem na jakieś niemieckojęzyczne forum, na którym jeden z użytkowników zadał pytanie, czemu tenże kanał nie nosi już imienia Cesarza Wilhelma. – Bo w Niemczech nie ma już cesarza - zabrzmiała rezolutna i rzucona zupełnie serio, czyjaś odpowiedź. Ach ci Niemcy i ta ich konkretność w komunikacji. Moim zdaniem ta pierwotna nazwa była bardzo ładna, a do tego uczciwa i poważna. Teraz kanał nosi oficjalną nazwę Nord-Ostee-Kanal, w skrócie NOK, która – umówmy się - jak to mówi młodzież ewidentnie nie urywa tylnej części ciała.

Kanał Kiloński jest i był permanentnie rozbudowywany i unowocześniany. Na początku dwudziestego wieku nabrał ostentacyjnie militarnego charakteru, gdyż pozwalał na szybkie przemieszczanie się drednotów pomiędzy bazami morskimi Hochseeflotte - Świnoujście, Gdańsk, Wilhelmshafen, wyspy Helgoland i Sylt. Jak wiemy w pewnej chwili marynarka cesarstwa, która była oczkiem w głowie Wilhelma II, stała się bodajże drugą tego typu sił na świecie, co stawiało ją z miejsca na kursie kolizyjnym z Brytyjczykami. Co było dalej, to przecież już wiemy.

Dziś rzecz jasna, o kanale mało się mówi, co nie znaczy że jego istnienie, wciąż wysoką rangę oraz strategiczne położenie da się zanegować. Nie może zrobić tego nawet Robert Lewandowski. Tam się kręci wciąż wielki biznes, a przecież nam się nie pozwala przekopać sobie nawet tej bidnej mierzei. A propos, my w ogóle nie powinniśmy tracić tego kanału z oczu, bo nie da się lekceważyć faktu, iż to, że pływają po nim promy takich oto nazwach: np. Swinemunde (Świnoujście), Stettin (Szczecin), Kolberg (Kołobrzeg), Stolpmunde (Ustka), Danzig (Gdańsk). I ta „ciekawostka” związana z Kanałem Kilońskim niechże posłuży za puentę tego tekstu.

Jest jeszcze jedna puenta, trochę smutna, trochę zabawna. Drużyna Holsten Kiel od której zacząłem powyższą opowieść ostatecznie nie dostała się do 1. Bundesligi. Przegrała baraże z – cóż za potworna ironia losu – FC Koln.

 

Przypisy:

Gdyby filmy się nie wkleiły, bo nie wiem wciąż do końca jak to robić:

1.Skrót meczu Kiel z Bayernem https://www.youtube.com/watch?v=QiT8CjhkHlo

2. Jedno z pierwszych nagrań filmowych na świecie, otwarcie kanału kilońskiego https://www.youtube.com/watch?v=2jpPX8GeWc4

Fot. 2 wikipedia, autor: Sasquatch

Fot. 3 wikipedia, autor: Maximilian Dörrbecker (Chumwa)

Fot. 4 wikipedia, autor Ralf Roletschek

 

---

tagi: prusy 

	Marcin-K
	31 maja 2021 16:31

29     2036    10 zaloguj sie by polubić