Nie tak dawno temu, Coryllus napisał o ludziach, którzy żyją w poczuciu dziejowej konieczności naprawiania zła tego świata, w związku z czym należy na nich uważać już nie podwójnie, a potrójnie, ponieważ pod ich nasterydowaną empatią kryją się jedynie bardzo złe intencje. Przyznam że wbiła się ta koncepcja w mój mózg dosyć mocno, a szereg rozmaitych doświadczeń życiowych, jakie przez lata stały się moim udziałem, stanowią dla mnie żywy dowód na jej absolutną prawdziwość. Słowa te wracały do mnie tym mocniej, gdyż diabeł o imieniu You Tube od dobrego tygodnia wciąż i wciąż podsuwał mi propozycję w postaci rozmowy "młodej" Jaruzelskiej z nie kim innym, jak z samym Piotrem Ikonowiczem. Znany byłem tutaj do pewnego momentu z tego, iż z pewnego rodzaju lubością przemierzałem ten cały polityczny ściek, który płynie z internetu. Od pewnego czasu przyświeca mi jednak znana z dawnych czasów idea: zażywasz-przegrywasz. Poczułem się zmęczony tymi wszystkimi wygłupami na tyle, że u Towarzyszki Panienki nie byłem z rok czasu. W ogóle nie odpalałem niektórych ancymonów na tyle, że YT mi ich przestał polecać, i na przykład nie mam w tej chwili zielonego pojęcia, czy Rola nadal żyje i czy nadal odwiedza go Karoń. 

Wszystko jednak ma swój kres. Tak mnie ten Ikonowicz kusił, że nie wytrzymałem i kliknąłem na niego. Na początku, gdy zobaczyłem, że ta cała ramota ma trwać prawie dwie godziny, pomyślałem: no nie, nie dam rady. Miałem jednak trochę nudnych prac domowych do wykonania, założyłem więc słuchawki i "hej, przygodo". Po pierwszych piętnastu minutach zsunąłem słuchawki z uszu i mówię do siebie: nie, jednak nie dam rady. I tu nie chodzi już o to, że Ikonowicz opowiadał Jaruzelskiej jakieś pierdolety o tym, że za PRL-u nie było prawdziwego socjalizmu i to mnie tak zdenerwowało. Nie, po prostu Ikonowicz, jak to się mówi, posunął się delikatnie, głos mu jakoś zmarniał, a do tego tak diabelnie przynudzał, że aż mi zaatakowało to jakieś nieznane mi dotąd połacie percepcji. I przyznaję - nie dałem rady wysłuchać tego do końca. Zmogłem jakieś 80% tego nieprawdopodobnego wręcz pokazu polityczno-emocjonalnej hochsztaplerki.

W środowisku graczy komputerowych istnieje od wielu, wielu lat pojęcie tak zwanego "szczucia cycem". Nazywa się tak ironicznie każdą nachalną próbę nasycania treści idiotyczną erotyką, zazwyczaj wymierzoną najczęściej prosto w libido piętnastolatka. To co robił u Jaruzelskiej ja osobiście określiłbym jako "szczuciem cycem socjalistycznym", choć myślę że niepotrzebnie silę się tu na jakieś zabawy słowne. Lepsze byłoby po prostu swojskie, stare dobre, nawijanie makaronu na uszy.

Wystąpienie Ikonowicza składało się w głównej mierze z kokieterii. Mam tu na myśli kokieterię podobną do tej, którą uprawiają ci panowie, którzy - choć nie wiem czy ten zawód nie zginął - pokazywali niegdyś dogodne ich zdaniem miejsca do parkowania. To oczywiście tylko prześlizgniecie się po niezwykle skomplikowanym z punktu widzenia zagadnień psychiatrii przypadku. Nie jestem jednak w stanie poprzez tę krótka formę nakreślić panoramy bezczelności z jaką Ikonowicz buduje swój wizerunek u widza. Mamy tam bowiem wszystko, co tylko może się człowiekowi przyśnić jakiejś niedobrej nocy. A więc Ikonowicz to człowiek, który "siedział w więzieniu" za PRL-u, mieszkał kilka lat na Kubie, przyznaje się że lubi przeklinać, a do tego wciąż opowiada o zakresach ludzkiej biedy, zaznaczając co jakiś czas jednocześnie, by z tej biedy nie robić teatru. Ikonowicz nie bierze jeńców, kiedy wdziera się z gracją gwałciciela-recydywisty w te wszystkie zakamarki ludzkiej naiwności i źle rozumianej empatii. Nie ma ten chłop żadnego w tym zahamowania.

Jak rozumiem z tej emocjonalnej pułapki nie może być wyjścia - tak zapewne sobie wykoncypował już dawno temu Ikonowicz. Będę mówił do was tak, że każde złe słowo wobec mnie będzie oznaczało akceptację dla wszelkiego zła tego świata, a ja będę Ikonowiczem przez całe życie i nikt nie ma prawa mi nic zrobić. Ta niezwykle finezyjna konstrukcja intelektualna działa bez zarzutu, skoro młoda Jaruzelska postanowiła wciągnąć go do swojego uniwersum. Publiczność też zadowolona. Oczywiście to co dzieje się w części komentatorskiej pod tym filmem to coś, co młodzież nazywa dziś "rakiem". Ikonowicz niczym Kaszpirowski czaruje, a ludzie mówią mu: bracie mój, wprawdzie ja konserwatysta, ale z taką lewicą to świat tylko zdobywać. Tam nie ma innych komentarzy. Ikonowicz po prostu kiwnął palcem i wszyscy ci biedni ludzie momentalnie znaleźli się w jego chorym świecie. Jest to po stokroć bardziej przerażające niż to, że Ikonowicz kocha socjalizm. Oczy mu się robią maślane, gdy pieprzy trzy po trzy o tym, że w 80 roku był jakiś "bunt ludu" albo, że on się wzoruje na Żeromskim. Wiecie, że on nigdy nie został kapitalistą, bo "robienie pieniędzy jest strasznie nudne", a on musi i chce walczyć o "prawa ludu", bo gdy on studiował prawo i jeździł po świecie, ucząc się języków, to "robotnicy" walczyli o los nas wszystkich, i on ma teraz dług? No ba, tak było. On też mówi nam, że jako jedyny nie zdradził tamtych "ideałów".

Za takie rzeczy powinno się wrzucać ludzi w smołę i tarzać w pierzach, ale nie ma tak łatwo, i Ikonowicz chwali się, że być może zostanie rzeźnikiem praw obywatelskich, czy czym tam zajmował się Bodnar.

Nie ma niestety cudów - nie jestem w stanie zrobić kwerendy wszystkich tych idiotyzmów, które Ikonowicz wydukiwał z siebie do taktu potakiwań i pomrukiwań Jaruzelskiej. Nie ma to pewnie też wielkiego sensu. Patrzyłem sobie jak człowiek, który był kimś, kogo Kania z pewnością mogłaby nazwać resortowym dzieckiem, rozprawia sobie miło i inteligentnie z córką starego Jaruzelskiego w szczęśliwie odzyskanym już prawnie przez nią domu po tatusiu o doli i niedoli ludu robotniczego, i pomyślałem sobie, że ja o tym Ikonowiczu nie wiem zupełnie nic, choć widzę w mediach tę facjatę chyba od dziecka. Z głupia frant wszedłem więc na wikipedię i trochę o nim sobie tam poczytałem.

Pewnie jak zwykle jest tak, że tylko ja czegoś nie wiem, a wszyscy dookoła wręcz przeciwnie, ale ja nie miałem zielonego pojęcia, że starszą siostrą naszego zbawcy ludu i wielbiciela Fidela Castro jest pani Gesslerowa? Ta sama, która ma na głowie makaron z zupek chińskich i pokazuje w telewizji, jak powinno się robić beszamel. Ona jest de domo Ikonowicz. Dla samej tej informacji opłacało się wytrzymać te 1,5 h. 

---

tagi: lewica 

	Marcin-K
	22 marca 2021 16:43

24     1942    5 zaloguj sie by polubić