Coryllus przywołuje w swoich ostatnich tekstach Krzysztofa Stanowskiego - pozwolę sobie w związku z tym na pewnego rodzaju przybliżenie owej "postaci". Śledzę od lat dziennikarstwo sportowe w Polsce, a wydaje mi się, że to co dzieje się aktualnie w sporcie oraz, co ważniejsze, w związanych z nim mediami, warte jest choćby odnotowania, ponieważ daje nam pewne wyobrażenie o tym, skąd niebawem będą wiały "wiatry". Następują bowiem widoczne gołym okiem pewne przepoczwarzania i przesunięcia, jeśli chodzi o dystrybucję propagandy, która dziś coraz częściej przyjmuje charakter już nie tak jednoznaczny jak jeszcze chwilę temu, gdy Michnik dzwonił do kogoś tam, a bracia Karnowscy zakładali przy zgaszonych światłach konta na Salonie 24. Propaganda zmienia się na naszych oczach, coraz częściej niemal ostentacyjnie przyjmując postać szeroko pojętego formatu ludycznego, swoistego kociołka w którym pływa wszystko - i "kultura i sztuka", i polityka, i coś co młodzież nazywa "lol contentem".  I tutaj pojawia się Krzysztof Stanowski.

Najpierw jednak trochę tak zwanych suchych faktów. Krzysztof Stanowski - człowiek dziś jeszcze przed czterdziestką - funkcjonuje w polskim dziennikarstwie sportowym chciałoby się rzec, od zawsze. Chwali się tym, że rozpoczął karierę dziennikarską w latach dziewięćdziesiątych, w wieku 14 lat - tak uparcie ponoć wysyłał swoje teksty do redakcji sportowych, że w końcu zauważył go śp. Paweł Zarzeczny i załatwił mu staż w Przeglądzie Sportowym. Tak to chyba mniej więcej leciało, szczegółów już nie pamiętam, nie są jednak one jakoś bardzo istotne, choć oczywiście - co za start, panie i panowie, prawda? Trudno jednak tutaj doszukiwać się jakichś wielkich spisków. Gdyby dało się Stanowskiego przyłapać na jakichś przyrodzonych od kołyski układach, już zapewne ktoś by o nich wspomniał. Jak nie pani Kania, to inny Czuchnowski, wszak - trochę uprzedzając fakty - Stanowski ze swoistą i jednocześnie zastanawiającą lekkością fruwa sobie póki co ponad powierzchownymi podziałami i zdaje się nie obawiać żadnych ewentualnych lustracji. Wracając do krótkiego życiorysu bohatera - od pierwszych, w praktyce jeszcze dziecięcych, początków kariery,  Krzysztof Stanowski szedł już tylko i wyłącznie w górę. Rozpoznawalność szeroką dały mu lata ostatnie, wcześniej natomiast, od początku lat dwutysięcznych zaliczał dość anonimowo przez lata kolejne redakcje, w Przeglądzie Sportowym był nawet szefem działu piłkarskiego. Jak sam o sobie opowiada, dziennikarstwo sportowe skusiło go, ponieważ pisanie przychodziło mu zawsze z wyjątkową łatwością, a na dodatek cieszy go fakt, iż pisanie o sporcie nie wiąże się z żadną odpowiedzialnością, sam zaś zawód dziennikarza sportowego jego zdaniem to zawód najmniej poważny z niepoważnych.

Stanowski szybko nawiązuje odpowiednie znajomości w środowisku piłkarzy i działaczy, udaje mu się błyskawicznie zdobywać ciekawe informacje i potem zgrabnie zamieniać w interesujące artykuły, jego pozycja w środowisku rośnie, choć owe środowisko jak często się tam mawia, zmieściłoby się w jednym autobusie. Na dodatek trawią tę klikę liczne wzajemne i co gorsza dla niego samego małe, dziecinne konflikty i walki o wątłe wpływy. Szybko wyczuwa nasz ambitny bohater trendy - stopniowo odchodzi od biedniejącego i spatologizowanego dziennikarstwa i zaczyna współpracować z zakładami bukmacherskimi, które na początku XXI wieku wchodzą z impetem na globalny, w tym i nasz rodzimy, rynek. Powstają coraz to nowe firmy, z coraz to nowymi aplikacjami do obstawiania zakładów, a te z kolei szukają łapczywie przestrzeni reklamowej - głównie w mediach sportowych. Krzysztof Stanowski - znów opieram się na jego własnych wypowiedziach - zaczął zarabiać na tych współpracach na tyle dużo, że w praktyce dziennikarstwo stało się dla niego jedynie hobby. Początkowo praca dla bukmacherów zabiera mu na tyle mało czasu, że - ponownie przedstawiam jego relację - z nudów zakłada skromną początkowo stronę internetową o nazwie Weszło.com, gdzie w pierwszym okresie raczkowania, pisywał teksty w pojedynkę, pod pseudonimem. Strona ta zadziwiająco szybko odniosła sukces. Mnożyły się kliki i zainteresowanie. Weszło przebijało się do czytelnika ostrymi i złośliwymi tekstami publicystycznymi o tematyce piłkarskiej, pisanymi językiem potocznym, dalekim od gazetowej skamieliny. Stanowski ujawnia się spod pseudonimu, zaczyna zatrudniać dodatkowe osoby do pisania na Weszło. Sama strona budzi coraz większe kontrowersje - już wtedy społeczność czytelników dzieli się na dwa obozy, albo się Stana (taką ma "ksywę") nienawidzi, albo przynajmniej lubi. Weszło stopniowo - gdzieś od roku 2010 zaczyna działać z coraz większym rozmachem. W międzyczasie Stanowski pisze dwie hitowe książki - bohaterami obu są dwaj byli piłkarze, którzy w mniejszym lub większym stopniu zmarnowali sobie kariery, chodzi tu o Andrzeja Iwana i Wojciecha Kowalczyka. Jak twierdzi autor, nie napisał ich on w celach zarobkowych, ale bardziej po to, by wspomóc finansowo obu panów. Nie musi to być nieprawdą. Weszło hula, reklamy bukmacherów napędzają całość przedsięwzięcia. Stanowski zaczyna poprzez stronę, książki oraz często pojawianie się w mediach tudzież kontrowersyjne wpisy w mediach społecznościowych, stawać się tak zwaną "osobowością medialną".

W 2015 roku Stanowski pisze tweety w których oznajmia, że mimo iż nie podziela poglądów reprezentowanych przez PiS, docenia ich umiejętność docierania do społeczeństwa i ruga świeżo upieczoną opozycję za to, że ta nie potrafi się zbliżyć do tego poziomu komunikacji. Trudno powiedzieć, czy te ciepłe dla nowego rządu opinie mają wpływ na to, iż na stronie Weszło pojawiać się zaczynają materiały sponsorowane przez polski państwowy bank, który stał się tytularnym sponsorem w polskiej Ekstraklasie. Zaszkodzić chyba nie zaszkodziły. Stanowski, przyzwyczajony do publicznych rozbieżności w odbiorze własnej działalności i tym razem zbywa wszystkie zarzuty o zaprzedanie się "pisiorom" tak samo jak zawsze - cynicznym uśmieszkiem i wzruszeniem ramion.

Kilka lat temu uruchamia też radio internetowe podpięte pod Weszło oraz zakłada klub piłkarski KTS Weszło, który startuje od B klasy, czyli najniższego poziomu rozgrywkowego w Polsce. Dziś klub ten walczy już o awans do IV ligi - czas temu niedawny przez media przeleciała informacja, iż ogłoszona przez Stanowskiego zbiórka na dalszy rozwój klubu w szybkim czasie pozwoliła zebrać 4,5 miliona złotych, co mogłoby stanowić budżet niejednego profesjonalnego klubu w wyższych ligach.

Od dwóch lat Stanowski jest wraz z Michałem Polem, Tomaszem Smokowskim i Mateuszem Borkiem współudziałowcem Kanału Sportowego.

No właśnie - tu dochodzimy do  punktu kulminacyjnego opowieści. Kanał Sportowy powstaje przy współudziale czterech najbardziej rozpoznawalnych dziennikarzy sportowych w Polsce. Mateusz Borek po wielu latach współpracy z Polsatem odchodzi z tej jakże zacnej firmy, podobnie jak Tomasz Smokowski z Canal +, a Michał Pol również zrywa współpracę z dużymi mediami. Dobierają sobie do współpracy Krzysztofa Stanowskiego, od lat człowieka obeznanego z internetem i posiadającego niewątpliwy talent w zamienianiu prostego sportowego kontentu w żywy piniondz. Powstaje więc Kanał Sportowy w którym można znaleźć przysłowiowe mydło i powidło - podstawę stanowią produkowane na żywo "programy" poświęcone największym wydarzeniom piłkarskim, ale szybko też pojawia się tam komponent pozasportowy. Na KS powstaje program Hejt Park, do którego właściciele zapraszają tak zwanych "ciekawych ludzi". Polityków, raperów, celebrytów wszelkiej maści, rozmaitych "freaków" - generalnie jeśli wydarzy się coś ludycznego w szerokich zakresach, z pewnością KS i Hejt Park natychmiast to konsumuje i można by rzec spija śmietanę. Program urozmaicony jest o możliwość interakcji - dzwoni publika do studia i zadają mniej lub bardziej głupawe pytania.

Sam Stanowski emituje na KS dwa programy - "Dziennikarskie zero" w którym wyjęzycza się na tematy bieżące, oraz "Stanowisko" gdzie przed kamerą omawia najważniejsze i najbardziej emocjonujące media sprawki ze świata piłki nożnej. Oba zbierają ogromne ilości polubień i samych wyświetleń. Co do ich jakości trudno właściwie się wypowiadać. Nikomu twórczości publicystycznej Stanowskiego nie polecę, proszę nie żartować. Jest to po prostu post-modernistyczny bigos. Stanowski sięga w duchu prasy brukowej po wszystko i do wszystkiego podchodzi z ewidentnie wyreżyserowaną postawą mądro-głupiego chłopka-roztropka. Ludziom jakimś cudem się to podoba, a Stanowski non stop eksploruje kolejne pola, które da się przetworzyć na internetowe śmieszki, a tym samym znów dokonać cudownego ich przeobrażenia na przywoływany już tu piniondz.

Znane twarze właścicieli szybko przyciągają publikę, a wraz z nią szybko zaczynają porastać KS nowe umowy sponsorskie z dużymi firmami.

Cóż jeszcze? Mateusz Borek pośród wielu różnych zajęć którymi się para, zaczął też, za namową szefa sportu w TVP, Macieja Szkolnikowskiego, komentować najważniejsze mecze reprezentacji w telewizji publicznej. Borek opuścił Polsat, gdyż ten nie chciał pozwolić mu na dwutorowe działanie na antenie stacji jak i na KS. Szkolnikowski wykorzystuje sytuację i najlepszy komentator w Polsce pojawia się na antenie TVP, za co zbiera zresztą spory internetowy hejt, gdyż jak wiadomo, wielu uważa że współpraca dziś z TVP to coś gorszego niż rozmawianie z Gestapo. Podobna przyjemność spotyka Smokowskiego, który choć prywatnie poglądami stoi bliżej Marty Lempart niż Jacka Kurskiego, nie zostaje wpuszczony na antenę TVN-u. Ponoć stoi za tym "incydentem" niechęć wiertniczych za konszachty ze Stanowskim i Borkiem, którzy "poszli na współpracę" z mediami pro-rządowymi.

A co na to sam Stanowski? Z przynależnym sobie cynizmem nakręca te wszystkie emocje jeszcze bardziej, wszak każda możliwa rozpoznawalność przekłada się na jego prywatne zyski. Człowiek to moim zdaniem średnio nadający się na jakikolwiek autorytet, jednak umiejętność z jaką monetyzuje wszystko co się da, nie patrząc w ogóle na ustalone od lat kilkunastu śmieszne podziały polityczne i papierowe barykady,  musi robić pewne wrażenie. Można zarobić na bukmacherce? A proszę bardzo. Współpraca z nielubianą TVP? Spoko. Zaprosić Jasia Kapelę do studia? Jasne. Promocja przez bank państwowy. A dlaczego nie? Do tego co jakiś czas rzucona w eter ostentacyjnie podkręcona opinia na głośne tematy, tudzież jakaś tweeterowa wymiana zdań z kimś ważnym i biznesy się kręcą. Oto cały Stanowski w pigułce.

Tak zapewne w najbliższym czasie będzie wyglądała "medialna rzeczywistość". Mimo wielu zaklęć rozmaitych umocowanych już ich zdaniem dożywotnio,  moc wpływania starych mediów w typie telewizji czy gazet na zwłaszcza młodsze pokolenia maleje i maleć będzie. Oczywiście wszystko odbędzie się w trakcie kontrolowanego procesu, wszak jak wiemy ta mityczna wolność w internecie, to po prostu jeden wielki fejk. Najbardziej - jak to mówią w korporacjach - widzialna ekspozycja oraz benefity (tak teraz mówi każdy w korpo) nie mogą dostać się w pierwsze lepsze ręce. Jak zawsze dostaną je określone środowiska, a reszta będzie mogła obejść się smakiem, bo nie ma takiej przestrzeni, z internetem włącznie, by nie dało jej się zamienić w rezerwat.

Oto jeszcze jeden przykład jak ewoluuje mainstreamowy rynek tak zwanych treści. Kilka dni temu pojawiła się informacja iż młody człowiek, który nazywa się Grzegorz Bobrek porzuca intratne stanowisko w firmie Gry-On Line i przechodzi "na swoje". Czytelnicy SN mają pełne prawo nie wiedzieć kim jest Grzegorz Bobrek. Jest on - a właściwie trzeba powiedzieć że "był" - szefem największego kanału na polskim You Tube poświęconemu grom komputerowym o nazwie TVGry. Nazwa niepozorna, ale zasięg niebywały. Na kanale tym kilku autorów - w tym sam Bobrek - prezentują proste, lekkie i często swoją drogą ciekawe - materiały poświęcone temu czemuś co nazywa się z angielska gamingiem oraz nowoczesnym technologiom. Sukces przedsięwzięcia pod kuratelą Grzegorza Bobrka jest niewątpliwy. Ponad milion  subskrypcji, wyświetlenia liczone w setkach tysięcy, właściwie niekończąca się obecność kanału na karcie "na czasie" na YT. Jak wiadomo - gry są w tej chwili potężnym i chłonnym rynkiem, który finansowo chyba już prześcignął rynek filmowy. Uwaga całych grup młodzieży (choć nie tylko) kieruje się właśnie tam. Tymczasem Bobrek - z wykształcenia magister historii - który miał duży udział w tym sukcesie, nagle porzuca TVGry i zamierza poświęcić większość swojej uwagi swojemu własnemu kanałowi poświęconemu, a jakże, historii właśnie. Na kanale tym pojawiło się póki co ledwie kilka filmów, ale o jakże znamiennych tytułach. Jeden z najchętniej oglądanych nosi taki oto: "Skąd wziął się wąsik Hitlera". Inny znów: "Jak NAPRAWDĘ wyglądały rozrywki Polaków w czasie okupacji". Mimo że kanał dopiero startuje, już zbiera spore oglądalności, zapewne wygenerowane przez ściągnięcie sporą część widzów pamiętających autora z produkcji TVGry. Same nagrania na autorskim kanale Bobrka są utrzymane w sprawdzonej na TVGry konwencji. Mówienie do kamery, cięcia, sposób narracji - wszystko to zostało przetestowane przez lata generowania treści rozrywkowych. Najwidoczniej Grzegorz Bobrek wierzy mocno w ten mechanizm, i liczy że pomoże mu on w innej tematyce.

Myślę że takie wolty będziemy oglądać coraz częściej - mieszanie spraw poważnych i ważnych z rozrywką, a wszystko ma być podawane w formule krótkich wizualnych piguł. Kucharze będą grali w gry, aktorzy będą udawać polityków, a byli gracze komputerowi nauczać będą "o historii". Wcale nie zdziwiłbym się, gdyby droga, którą wyznaczył Krzysztof Stanowski nie zaczęła wkrótce kusić następnych. Czy to wszystko się powiedzie? Nie wiem. Przypuszczam że wątpię, a - znów posługując się określeniami Gospodarza - wkrótce okaże się jak płytki i w gruncie rzeczy, mimo pozorów spontaniczności, bardzo kontrolowany jest taki rynek, a - na to liczę - wkrótce najedzona tymi hamburgerami publika szybko dostanie zgagi. Na razie jednak bije brawo w dość licznych zgromadzeniach.

Publika bije brawo, Stanowski liczy piniondze, Bobrek analizuje genezę wąsa Hitlera. Niech się panowie bawią, na zdrowie. Oby Putin z Bidenem nie zmienili im priorytetów.

---

tagi: media  sport 

	Marcin-K
	9 grudnia 2021 16:34

32     1819    12 zaloguj sie by polubić