Edit: dopiero po opublikowaniu tekstu, zauważyłem że Gospodarz pierwszy zaczął swój tytuł od słówka Kto. To że mój tekst ma też to słowo na początku, to czysty zbieg okoliczności. Nie będę go już jednak zmieniał.

Zaczął mi się tradycyjny czerwcowy urlop, więc wiadomo, co może z tego wyjść w kontekście mojego pisania na SN – powstanie tu za chwilę tekst jeszcze bardziej frywolny niż zwykle, więc lojalnie ostrzegam. Choć oczywiście znów muszę powtórzyć to samo: to wszystko co tu piszę, to śmiech przez łzy, a im bardziej na pozór nieistotna wieść wyrwana z mediów, tym większe świadectwo – głęboki oddech – współczesności.

Włączyłem wczoraj na pół godziny telewizor w porze, kiedy wszystkie stacje telewizyjne puszczają coś, co nie wiedzieć czemu, nazywa się wiadomościami. Tam oczywiście nie zmieniło się nic, nie zmienia, i – niespodzianka – nie zmieni, to jest najzupełniej jasne. Ale, ale. Pewnym zaskoczeniem była dla mnie niekończąca się właściwie, jak to mawiają ludzie z medialnych korporacji, ekspozycja pani o nazwisku Cichanouska. Ja tu już o tej pani u siebie pisałem, i to ze trzy razy co najmniej, i wydawało mi się, że już właściwie nic tu się nie da dodać. Cytując pewną reklamę – mylny błąd. Pani Swiatłana właściwie nie schodzi z anteny polskich telewizji. Swiatłana u premiera, Swiatłana u prezydenta, Swiatłana na spotkaniu z emerytami, Swiatłana u Czaskoskiego na kampusie. Można by właściwie pomyśleć, że pani Swiatłana założyła tu u nas własną wewnętrzną niezależną republikę, z nią samą na czele. Co gorsza, konstatacja następna – pani Swiatłana, ile bym na nią nie patrzył w tych telewizorach – sprawia na mnie wrażenie kobiety, która tutaj robi to, co zwykło się określać mianem „rządzenia się”. Tutaj ważna uwaga. Mam taki dziwaczny zwyczaj, że jeśli już sam sobie włączam z własnej woli wiadomości w telewizji, to bardzo często oglądam je bez fonii. Polecam ten eksperyment każdemu, choć oczywiście musze tu koniecznie dodać nieśmiertelne „tylko dla widzów o mocnych nerwach”. Ponieważ pani Swiatłana była przez godzinę pokazana mi ze trzysta razy, mogłem przyglądać jej się z uwagą, i to uwagą podobną do tej, której policjanci śledczy przypatrują się podejrzanym przez te takie specjalne szyby, przez które zajrzeć można tylko w jedną stronę.

Wniosków jest z tych oględzin kilka. Przede wszystkim, to już sygnalizowałem, uderza pewność siebie płynąca z oblicza pani Swiatłany. Robi na mnie też wrażenie zupełny spokój i swoboda z jaką pani Swiatłana znosi zamieszanie wokół siebie, kamery, mikrofony oraz konieczność publicznego przemawiania w obecności mediów oraz najwyższych politycznych głów. Przy okazji poprzednich tekstów, w których pani Swiatłana się u mnie przewinęła, wspominałem o tym, że ten mający przynosić nam wszystkie możliwe informacje internet, akurat w kwestii życiorysu pani C. zachowuje równie kamienne oblicze, co ona sama, gdy pisze sobie beztrosko na twitterze polemiki z marszałkiem Terleckim. Właściwie to nic o niej konkretnego nie wiadomo, poza tym że jest żoną opozycjonisty i wystartowała za niego w wyborach. Wiki informuje że pracowała pani Swiatłana dla jakichś dziwacznych fundacji – nie wiem, może po prostu ona nabrała takiej pewności siebie wtedy gdy działała w Chernobyl Life Line?

Cholera wie, może ona została wrzucona w przyśpieszony tryb, gdy przedstawiono ją światu jako tej kandydatce na prezydenta, którym – jak wspominała w tamtym czasie – wcale nie chciała być, i tak się wyumiała, że teraz nic nie jest jest w stanie speszyć? Może to jest i możliwe. Wiem, ja piszę to z punktu widzenia osoby, która peszy się, gdy ma powiedzieć coś do stojących przed nią pięciu osób. W każdym razie Swiatłana nie jest z pierwszej łapanki. Patrzy się pewnym wzrokiem w oczy interlokutora, nie śpieszy się, swobodnie łapie oddech między poszczególnymi zdaniami. Mnie już od samego patrzenia na to przyśpiesza oddech, bo instynktownie wyobrażam sobie siebie na tym miejscu.

Wniosek następny, już ostentacyjnie lajfstajlowy – oglądając kolejne migawki z peregrynacji po Polsce pani Swiatłany zacząłem się zastanawiać, ile ona ma tych swoich garniturowych wdzianek i jak szeroka jest ich gama kolorystyczna. Tu się przyznam do kolejnej dziwacznej słabości – ja lubię dobrze ubrane kobiety, i jestem tym przerażającym typem faceta, który „zwraca na to uwagę”. Być może znajduję się tylko o krok od czegoś w rodzaju fetyszyzmu, ale mam nadzieję, że nie. Po prostu tylko „zwracam na to uwagę”. I stwierdzam, że Swiatłana jest bardzo dobrze ubrana, prawie zawsze właściwie. I stawiam dziesięć do jednego, że ona tego nie robi sama. Ktoś kto ją ubiera robi to profesjonalnie, a jej ubiór konweniuje z jej bardzo specyficznym typem urody. Ba, on konweniuje – i to jest wyższa szkoła jazdy – z ogólnymi okolicznościami jej towarzyszącym. Jest odpowiednio skromny, a jednocześnie elegancki, ale jest to elegancja tak zwanej zwykłej kobiety, która nagle, po piętnastu latach pracy w miejscu gdzie wystarczały zwykłe dżinsy, musi nagle „się odstawić” na rozmowę kwalifikacyjną w biurze. No i ta feria barw oraz jej specyficzna skala. Na specjalne okazje Swiatłana (albo jej doradcy) zostawia sobie biel.

No dobrze, wystarczy tego ciucholandu. Swiatłana ugościła się w Polsce na całego, jakby nie miała zupełnie nic innego do roboty. Jak donoszą różne portale, Swiatłana czuje się tutaj coraz pewniej, i niewykluczone że któregoś dnia przed kamerami wytarga za ucho samego prezesa.

W ogóle ta białoruska „droga do demokracji” ma twarz kobiet, i tu znów muszę buńczucznie stwierdzić: niech mi ktoś udowodni, że jest inaczej. Tam są same, przepraszam bardzo, niech się panie nie obrażą, ale same baby. Same córki, matki, żony. A to aresztowane i pokazywane za kratami, w warkoczach i bez makijażu, z poważnymi zbolałymi minami. A to drące się gdzieś na ulicy bez stanika pod bluzką. A to szarpiące się z mylycją na jakichś dziwacznych demonstracjach. Ktoś naiwny zapytałby: ej, zaraz, tam nie ma w ogóle żadnego faceta? Oczywiście my nie jesteśmy naiwni i wiemy co to wszystko ma znaczyć, i chyba tłumaczyć tego nikomu nie ma po co.

Żeby nie było o samej Swiatłanie i jej ciuchach, to rzuciła mi się w oczy u coraz bardziej psychopatycznie zachowujących się Karnowskich wieść, iż dopatrzono się, że kiedyś tam Lem wyraził się krytycznie o pisarstwie Olgi Tokarczuk. Ja oczywiście zachowałem się jak totalne zwierzę, i zamiast ominąć to szerokim łukiem to wlazłem w tę notkę, bo  jednak gdzieś jakaś moja niedobra część, chciała koniecznie wiedzieć, co ten Lem o kobiecie z kołtunami na głowie miał do powiedzenia. I tam nic ciekawego oczywiście nie było, oprócz tego, że Lem, jak się okazuje, znajdował się w głębokim zachwycie nad „Lalką” Prusa. Pal diabli ten zachwyt, bo mnie się w sumie ta powieść też podoba w takim rozumieniu, jak niestety niektórzy nie potrafią pozbyć się pewnych iluzorycznych sentymentów. Gorzej dla Lema wypada to zdanie:

„Lalka” to piękna książka o miłości, która z „Hymnem o Perle” ma tyle wspólnego, że Izabela Łęcka mogła nosić sznur pereł. Innych związków nie widzę. Książka ta zirytowała mnie tak, że więcej niż połowy nie uczytałem. Nie wykluczam, że na ostatnich stronach mogły się w niej znaleźć jakieś mądrości, ale wątpię, bo to jest dobre dla dziesięcioletnich dzieci, ale nie dla mnie

No brzmi to strasznie, zwłaszcza biorąc pod uwagę jaką pozycję stworzono w polskiej „przestrzeni publicznej” dla Lema. Lem został namaszczony na coś w rodzaju nie tylko polskiego towaru eksportowego, który razem z „princi polo” i wódką Belvedere daje się zagranicznym gościom, by choć na chwilę zdławić te dramatyczne kompleksy wyjące wewnątrz wielu polskich głów. Lem został namaszczony na mędrca, który niemalże mówi innym językiem niż nawet najbardziej mądrzy ludzie, tacy jak Michnik albo Kazik Staszewski. Któż z nas nie spotkał na swej drodze człowieka, który musiał w pewnej chwili, mniej lub bardziej nieadekwatnej, pochwalić się tym, że on nie czyta „zwykłych książek”, a już w przedszkolu „sięgnął” po Lema. Cóż – ta analiza „Lalki” w wykonaniu Lema obnaża go – przynajmniej w moich oczach – dramatycznie.

Już miałem kończyć, ale nagle przyszła mi do głowy pewna zabawna – jak by to powiedział prawnik – koincydencja. Na YT od lat furorę robi wywiad, którego Stanisław Lem udzielił nie komu innemu, jak Grzegorzowi Braunowi. Ja osobiście próbowałem przesłuchać ten wywiad w całości ze trzydzieści razy, więcej chyba było tych podejść moich, niż do „Hobbita” w wersji filmowej. Robiłem to głównie z sympatii dla Grzegorza Brauna, sympatii wyjątkowo trudnej i być może nieco toksycznej. Wszak ja Grzegorza Brauna, mimo że to co on w tej chwili robi w polityce, jest dla mnie ciężkie do strawienia, wciąż szanuję. I to mimo tego, iż ja zapewne byłbym dla niego tylko i wyłącznie „pisiorem”. W każdym razie ja chciałem w całości przesłuchać wywiadu Lema dla Brauna, tylko dlatego, że ja chyba w swoim czasie przesłuchałem wszystko co było w internecie związane z panem Grzegorzem. I tu po raz kolejny się przyznaję i biję w pierś – nie udźwignąłem tego. Było to już wtedy dla mnie niepokojące, bo język jakim posługują się w tym wywiadzie obaj panowie, jest językiem dla mnie przyswajalnym i uruchamia we mnie wszystkie możliwe dzwonki alarmowe.

A teraz przecież Grzegorz Braun kandyduje w Rzeszowie. Jestem wobec działalności politycznej GB bardzo krytyczny, ale akurat tutaj moje zastrzeżenia nieco słabną, bo ja w Rzeszowie byłe  tylko raz w życiu, przez jeden dzień i to nie cały. I ja tym miastem autentycznie się zachwyciłem. Do dziś pamiętam, jak dobrze się tam czułem i nawet przez chwilę, w emocjach których może dziś trochę się wstydzę, planowałem tam przeprowadzkę. No więc skoro Grzegorz Braun chce kandydować na prezydenta Rzeszowa, to ja mu się absolutnie nie dziwię. Gdybym mógł to też bym kandydował, bo wtedy, gdybym wygrał, mógłbym mieszkać w Rzeszowie. Fantastyczny układ. Ba, gdyby ktoś mi dał do wyboru – możesz być prezydentem Gdańska, albo możesz być prezydentem Rzeszowa, to moja odpowiedź byłaby jasna. Choć może sekundę jednak bym się zastanawiał, bo z Gdańska blisko jest do Gdyni, a Gdynia jest po prostu kapitalna. Nie mogę więc nic panu Grzegorzowi zarzucić pod tym względem.

Dziś przeczytałem, że Grzegorz Braun został wyproszony ze studia radiowego przez pana, który nazywa się Andrzej Stankiewicz. Nie wiem, czy wszyscy kojarzą tego człowieka. On kiedyś zasiadał regularnie w saloniku politycznym Rafała Ziemkiewicza i na każdy możliwy temat odpowiadał tak samo, że jego zdaniem nie ma nic ważniejszego na świecie niż „instytucje państwa”. Wiem że jeszcze w czasach Salonu 24 dla wielu blogerów, nawet tych „naszych” Andrzej Stankiewicz pełnił rolę takiego mini-Lema. Dziś Stankiewicz pracuje dla mediów „tamtych”. I wyprasza Grzegorza Brauna za to, że on powiedział coś, co mówi od dawna, czyli że parady LGBT to są parady dewiantów, a tutaj akurat jeszcze dodał, że minister Niedzielski zachowuje się jak psychopata. I na to Stankiewicz kazał Braunowi wyjść ze studia.

I tutaj mam znów ten sam zgryz. Ja Stankiewicza szczerze nie cierpię, i jestem pewien, że gdybym jednak miał szansę kandydować na prezydenta Rzeszowa, to nawet ten fantastyczny cel mogłaby mi niechęć do Stankiewicza przysłonić, i być może powiedziałbym mu coś znacznie gorszego. Sam pan sobie wystawia świadectwo – powiedział Braun Stankiewiczowi, i wydaje mi się, że choć od dłuższego czasu miałem wrażenie, że GB mówi rzecz dziwne, to tym razem zachował się idealnie.

Pytanie tylko czy tego typu hepeningi doprowadzą Grzegorza Brauna do celu, czyli zamieszkania w jednym z fajniejszych polskich miast. Nie wiem, może tam jest na tyle konserwowa ukryta „rzesza” (przepraszam, musiałem) która pociągnie go do zwycięstwa? No nie wiem, trochę wątpię. Ale jeśli się pomylę, to chętnie odszczekam, choć jestem tylko „pisiorem”. Może nawet się zaszczepię wtedy, kto wie. W każdym razie obawiam się tylko jednego. Żeby jutro się nie okazało, że wybory w Rzeszowie wygra pani Swiatłana. Czy to byłoby aż tak nieprawdopodobne?

---

tagi: białoruś 

	Marcin-K
	6 czerwca 2021 14:28

30     2559    8 zaloguj sie by polubić