Jak to często bywa, nieszczęścia i u mnie lubią składać się w kombinacje. Rozpoczęcie wojny miało miejsce niemal idealnie z dość poważnymi kłopotami zdrowotnymi mojej mamy, teraz trochę się nią opiekuję i siłą rzeczy oglądam z nią telewizję. Mama koniecznie chciała oglądać konkurs Eurowizji, ale skończyło się tym, że ona ostatecznie poszła spać, a ja, tkwiąc w jakimś przedziwnym stuporze, obejrzałem całe to coś od dechy do dechy, pierwszy raz chyba od wczesnych lat dwutysięcznych i pamiętnego Keine Grenzen w wykonaniu Michała Wiśniewskiego. Jak się można łatwo domyślać, wnioski nie mogą być optymistyczne i nie są. Ktoś powie - trzeba było nie oglądać i miałbyś spokój. Jasne, taka riposta jest jak najbardziej uprawniona. Ale przecież gdybym nie oglądał tej Eurowizji to i tak bym się o niej dowiedział, choćby z tegoż powodu, iż zdołała ona, oprócz wywalenia do atmosfery chmury czarnego pyłu żenady, wywołać coś w rodzaju wojny dyplomatycznej, spychając w naszym medio-szambie na chwilę w kąt samą wojnę, a przecież jeszcze na temat zwycięzców Eurowizji raczył wypowiedzieć się sam Stoltenberg. 

Najpierw może jednak o samym konkursie. Ja osobiście, po - jak już nadmieniłem - rzetelnym obadaniu wszystkich wykonawców, śmiało mógłbym zaproponować alternatywną nazwę dla owego przedsięwzięcia, które moim zdaniem pasowałoby dużo lepiej. Otóż w sobotę późnym wieczorem mieliśmy do czynienia z czymś co należałoby nazwać Międzynarodowym Biennale Sztuki Satanistycznej. Czy ja przesadzam? Jeśli już to odrobinę. Zaproponowana obudowa wizualna wszystkich "wykonów" jak najbardziej ku temu uprawnia. Już pomijam to, że zdołałem w ciągu krótkiego wieczora zobaczyć występującego faceta w rozłożystej sukni udającej chmury oraz tipsach dłuższych niż posiada przeciętna laska z Instagrama, a także całujących się na scenie chłopów z różowymi włosami. To są że tak powiem już tylko ozdobniki. Wokół każdego niemal z wykonawców wyginały się każdorazowo trybalistyczne w charakterze układy taneczne, a ogólna tonacja scenariuszy świetlnych zalatywała jakąś przedziwną para-rytualną, czy wręcz czarno mszalną estetyką.  Nasz kandydat, roboczo nazywany przez mamę "wnuczkiem", również się nią posłużył. Wokół jego zbolałej postaci, śpiewającej o tym że jego ciało zleci gdzieś w dół do rzeki, tańczyły panie z czarnymi ni to maskami, ni to woalkami na twarzy. Ja będąc dzieckiem, w latach 80-tych  przestraszyłem się teledysku Michaela Jacksona z wampirami i teatru telewizji z Izabelą Trojanowską. Podejrzewam, że dziś dzieci mogą być jeszcze bardziej wrażliwe, tym bardziej że i dla mnie, starego konia, całość tego czegoś wydała się co najmniej niepokojąca. Przebiła to wszystko jednak pani z Serbii, która w czasie swojego "występu" zasiadła na krześle przed stojącą przed nią miską z wodą (nie żartuję) i udając że w niej obmywa ręce coś dukała po serbsko-angielsku. Wokół niej tańczył również krąg dziwnych postaci, których strój mógł kojarzyć się z czarnymi sutannami. Może ja się po prostu czepiam, i widzę więcej niż trzeba, a te postaci to po prostu lekarze? Może...

Kiedyś kwitowało się takie rzeczy magicznym słówkiem post-modernizm, a ja ukułem nowe: post-satanizm. Może lepszy byłby nawet pop-satanizm, gdyż ten rozwija się od kilku lat wyjątkowo żywo. Wykonawcy popowi czy też rapowi coraz chętniej sięgają po otwarcie satanistyczną oprawę swoich poczynań.

Generalnie jak zdołałem zaobserwować, nie interesuje już tam w tej Eurowizji nikogo śpiewanie i muzyka. Każdy z uczestników miał raczej za zadanie zaprezentować coś w rodzaju ruchowo-wokalnego performensu. Część z "artystów" próbowała jednak coś w czasie eurowizyjnego performensu mimo wszystko zaśpiewać, a część potraktowała śpiew już jedynie jako element towarzyszący próbie wywołania kontrowersji na miarę ich skromnych i ściśle wyznaczonych możliwości. Jak to ostatecznie przełożyło się na - tak mawiają w korporacjach - benefity? Ano tak, że nasz "wnuczek" zajął miejsce dwunaste, a pani z Serbii wraz ze swoją miską, stągwią i czarnymi postaciami piąte. Jak to mówi młodzież: tyle w temacie.

Można by tak długo w żartobliwie-post apokaliptycznym tonie znęcać się nad tą Eurowizją, a zacząć od wykonawczyni z Holandii, która wyszła na scenę z tęczową chorągiewką, a na udziale Australii (sic!) kończąc. Ale jednak naprawdę ciekawie zrobiło się po zakończeniu tej wiekopomnej imprezy. Narodził się bowiem huczek (który szybko zmienił się w grzmot), gdyż Ukraińska egzekutywa przyznała polskiemu wykonawcy - olaboga - zero punktów, a my im daliśmy maksymalną dwunastkę. Poczułem w kościach, że jest coś nie tak, kiedy zobaczyłem felieton poświęcony temu ważkiemu zagadnieniu autorstwa jednego z braci Karnowskich, który to użył sformułowania "incydent". No a potem to już poszło. Czołówki we wszystkich wiadomościach i internetach. Twitter z tego co rozpoznałem po jego medialnym odbiciu, rozgorzał. No jeśli wypowiadał się na ten temat Repetowicz i Rybitzky, to chyba rozgorzał, nie? Były i  wypowiedzi ambasadorów, polityków oraz wszelakich ałtorytetów. Burza ta przelała się, i to jest w tym wszystkim najgorsze, na Ukrainę, gdzie jakaś pani ze wspomnianej egzekutywy, łamiąc regulamin i narażając się na grzywny, opublikowała kwit ze swoim głosowaniem, ratując się przed głosami oburzenia rodaków. Co będzie dalej? Komisja śledcza? Nowa Norymberga? A może trzeba będzie w to wszystko włączyć samego Papieża?

Patrzę na to wszystko i naprawdę nie mogę pojąć, jak w sytuacji, gdy Ukraińcy mają prawdziwą wojnę i naprawdę poważne problemy do rozwiązania, nasze okoliczne bagienko mogło wciągnąć ich w tak kretyńską awanturkę. Ukraińcy dali nam zero punktów w jakimś debilnym tele-konkursie, gdzie występuje chłop z tipsami i baba z miską, a my - upraszczając oczywiście do bólu - zachowujemy się niczym wyposzczone małpy w klatce, którym nie dostarczono na czas nowego Playstation. Powiem jeszcze coś: ja osobiście gdybym miał głosować, to pewnie też bym Ukraińcom dał zero punktów, gdyż ten ich występ zlał mi się absolutnie w mało przyjemną całość z pozostałymi performensami, gdzie de facto wszystko było równie miałkie i ordynarne. I co w związku z tym? Wiem że być może zdaniem Karnowskiego jestem już tylko o krok od założenia onuc. Ja się pytam: czy polska egzekutywa dała Ukraińcom dwanaście punktów, gdyż "dzieło" produkcji Kaluszy, mówiąc kolokwialnie, urwało im cztery litery? Przecież gdyby nie było wojny na Ukrainie, a Holenderka wyszła z tą tęczową flagą i zaśpiewała pieśń w obronie uciśnionych gejów, to te dwanaście punktów poleciałoby właśnie tam, nie miejmy złudzeń. Całość tego głosowania można w ogóle wyrzucić do kosza razem z tym obscenicznym i zdegenerowanym na każdym poziomie konkursem, i nigdy nie wspominać że coś takiego miało miejsce. Ja wiem, że są warunki wojenne i być może to świetnie, że Ukraińcy przypominają światu o swojej tragedii, nie mam z tym problemu. Mam jednak też przeczucie, że branie udziału w takich hucpach sumarycznie im jednak bardziej szkodzi niż pomaga. To jest po prostu pułapka, co widać też po medialnym rozwolnieniu, gdzie nikt już nie wypada dobrze. A jeśli potwierdzą się informacje, że ruscy hakerzy chcieli gmerać przy tele-głosowaniu, i dołożymy do tego fakt, iż organizatorzy mają prawo zmieniać głosowania krajowe (sic! podwójny), to mamy gotową odpowiedź na pytanie, czy warto babrać się w tym czymś, gdy ruskie rakiety wciąż latają, a ludzie umierają i tracą domy.

---

tagi: ukraina  eurowizja 

	Marcin-K
	16 maja 2022 11:48

37     2390    7 zaloguj sie by polubić