Popatrzyłem chwilę na media i dotarło do mnie, z całą już mocną, przekonanie, że coś się we mnie nagle, w ciągu dosłownie kilku miesięcy, nieodwracalnie zmieniło. To mianowicie, iż - tu przykład - patrzę na tę bieżączkę, która mnie jeszcze ledwie chwilę wstecz niesamowicie potrafiła zainspirować, i jedyne co czuję to - obok oczywistego zażenowania - absolutna obojętność. Pójdę w tych refleksjach jeszcze dalej. W ostatnim czasie zauważyłem, a właściwie to uświadomiłem sobie to wreszcie w pełni, iż w ogóle z każdym kolejnym dniem patrzę na to co nazywamy rzeczywistością jakby z jakiegoś takiego oddalenia. Trochę jakbym obserwował to z pozycji gracza grającego w komputerową grę strategiczną. Im mniejsze i głupsze sprawy, które kiedyś ochoczo podnosiłem z ziemi niczym stare pety, tym stają się dla mojego oglądu mniej istotne, interesuje mnie tylko ogół, i to w coraz bardziej "ogólnym" zakresie. Wytłumaczenie tego wszystkiego być może najprościej złożyć na karb upływającego wieku, i do tych wszystkich związanych z tym mechanizmem rozmaitych przeistoczeń, które dotykają nie tylko naszą psychikę, ale też zwykłe zdrowie. Przeistoczenia te spadają na nas zwykle nagle, nigdy nie jesteśmy na nie gotowi. To tak jak ze wzrokiem. Miałem zawsze dobry, a teraz coraz częściej widzę plamy i odsuwam telefon od oczu, jak nie przymierzając mój własny ojciec. Niby informowała o tym wszystkim już dawno temu Anna Jantar w piosence pod tytułem "Nic nie może przecież wiecznie trwać", ale tak to z nami często bywa - mamy oczy a nie widzimy, mamy uszy... Głowa chce i czuje się jeszcze młoda, ale jednak przecież pesel się cudownie nie cofnie.

Czytam na przykład w internecie, że któraś bodajże dzielnica w Warszawie - ponieważ jak wiemy, urzędnicy nie są teraz od zajmowania się sprawami prozaicznymi - wprowadziła superasty program walki z czymś, co popaprańcy nazywają "wykluczeniem menstruacyjnym" czy jakoś tak, może ktoś mnie poprawi w razie czego. W którejś ze szkół powieszono specjalne pojemniki z chusteczkami dla - przepraszam - miesiączkujących dziewczynek, a na oddzielnych zajęciach planują weseli urzędnicy "uczulać" populacje chłopców na menstruacyjne problemy dziewcząt. Patrzyłem kilka chwil na tę informację i poczułem się trochę jak mój śp. dziadek, który już w latach 80-tych dziwił się mnie i mojemu ciotecznemu bratu, że możemy siedzieć w ogóle przed telewizorem. Dziadek, który przeżył wojnę na polu bitwy, i okupił ją problemami osobistymi i ciężkim alkoholizmem, dnie całe spędzał w pasiastej piżamie siedząc na stołeczku i słuchając małego przedpotopowego radyjka. Teoretycznie powinienem się na tle tej informacji o wykluczeniu menstruacyjnym jakoś zafrapować, albo przynajmniej złośliwie uśmiechnąć... A tu nic, pustka. Dodam od razu dla zaniepokojonych moją ewentualną depresją - pustka ta jest bardzo przyjemna, bowiem dziadek siedzący przy radyjku w piżamie, wyposażony już  w pełni w świadomość, iż pewne sprawy i tak go nie dotyczą i w związku z tym mało go też obchodzą, czuł się najbardziej szczęśliwy. I ja również odczuwam przyjemność, gdy coraz więcej spraw z telewizora mam gdzieś.

Ja nie jestem jeszcze stary jakoś, jeszcze oczywiście żyję i pożyć planuję, chcę uczestniczyć w grze, ale muszę też mieć pełną świadomość zachodzących we mnie zmian. A te wykraczają poza media i to co się dzieje wokół mnie. Zaczyna bowiem zaskakiwać mnie też rozwój technologii, i to nie tych bartosiakowych, kosmicznych, ale zwykłych codziennych. Od zawsze byłem z technologiami za pan brat, interesowały mnie wszystkie możliwe nowinki, a z kumplem moim potrafiliśmy siedzieć całe noce i bawić się do upadłego najnowszymi wtedy a z dzisiejszej perspektywy niewiarygodnie prymitywnymi programami graficznymi. Dziś sytuacja jest taka, że co chwilę słyszę że pojawia się nowa użytkowa technologia a informują mnie o tym fakcie coraz młodsi ludzie. Zrobiłem sobie ostatnio rachunek sumienia i wyszło mi że najbardziej widać ten pęd w tym, jak wygląda moja praca zawodowa po ponad dwudziestu latach jej wykonywania. Projektowanie architektoniczne wygląda dziś w porównaniu z tym co było ledwie dwie dekady temu (a nawet właściwie i dekadę już) jak całkowicie inna branża, jak jakieś średniowiecze właściwie.

Gdy ja wchodziłem do zawodu pod koniec lat 90-tych zdarzyło mi się jeszcze jako początkującemu leszczowi kreślić rapidografami, takimi zwykłymi, na tusz. Oprogramowanie CAD powoli wchodziło do Polski i widziałem starsze pokolenie architektów, (często w wieku jakim jestem ja dziś) które już się na to nie załapało. O tych starszych stażem już nie wspominam. Oni często nie umieli w ogóle włączyć komputera i brzydzili się nimi. Proza życia pracowni architektonicznej wyglądała tak, że funkcjonował tam na całego niemal kastowy podział na młodych i starych. Starsi architekci w rogowych oprawach siedzieli przy deskach ćmiąc nieraz przy nich mocne papierosy, popijali kawę typu szatan w szklankach z peerelu, wspominali stare czasy z państwowych mega-budów i nigdzie się nie spieszyli. Mówiło się do nich zawsze na pan, a jak któryś wchodził do pokoju, to my młodzi, niczym subiekci w Lalce, wstawaliśmy na baczność. Proces projektowania rodził się z niby mgły, trwał w nieskończoność i biegł od lat ustalonym torem. Gdzieś na końcu wreszcie, po niekończących się wymianach podkładów na rulonach papieru, drukowano dokumentację w wyświetlarniach, a wracała ona do pracowni w pudłach i śmierdziała amoniakiem. Zawoziło się to inwestorowi i często zapadała wielomiesięczna cisza. Na to wszystko nakłada się nieraz zima, spadały śniegi, świat ścinał mróz wraz z wszelkimi możliwymi budowlanymi zamiarami. Pracownia do życia i rozwiązywania problemów budziła się, niczym niedźwiedzia gawra, gdzieś na początku marca.

Dziś to wszystko brzmi jak sen wariata.

Absolutnie wszystko robi się na komputerach, często zupełnie zdalnie. Rzadko kto robi tradycyjne koordynacje, gdzie wszyscy inżynierowie przez godzinę opowiadali sprośne kawały - teraz spotykamy się na teamsach, załatwiamy w moment sprawy i rozpływamy się w powietrzu. W zasadzie nie wykonuje się de facto tradycyjnej dokumentacji. Uczestniczyłem czas jakiś temu przy sporej całkiem inwestycji, przy której całą budowę obsłużyłem z poziomu komputera i telefonu, a sam projekt oddaliśmy dopiero na końcu, gdy dany obiekt już stał, by inwestor mógł sobie go postawić na półce na pamiątkę. Wszystko wydawaliśmy w czasie rzeczywistym. Budowa budowała, my projektowaliśmy i słaliśmy to w bój. Wizyty na budowach też już często tracą sens - dzwoni kierownik budowy, przełączamy się na wideo-telekonferencję, on pokazuje gdzie ma problem, rozwiązujemy go, przełączając się z trybu video na współdzielenie ekranów i już. Same budowy i inwestycje kręcą się, dzięki zmianie pogody też ale i rozwojowi technologii budowlanych i inżynieryjnych, równiutki rok. Wokół mnie pojawiają się coraz młodsi ludzie, coraz bardziej kompetentni i coraz szybciej myślący. Ostatni przyszedł na budowę jakiś chłopak, myślałem że to jakiś student, albo czyjś syn. A on mi się przedstawia jako główny projektant instalacji elektrycznych z wszystkimi możliwymi kwitami.

I końca nie widać tych przyśpieszeń. Programy typu BIM, okulary do wirtualnej rzeczywistości, i inne kosmosy. Nawet w Polsce można już próbować załatwić całą procedurę uzyskiwania pozwolenia na budowę w trybie on-line. Wiadomo, jeszcze u nas to raczkuje, ale domniemuję że za rok, dwa będzie to już w pełni hulało, bo nikt już nigdzie nie chce na nic czekać. Muszę być czujny jak ważka, bo jeszcze dwa lata temu "czegoś się nie dało zrobić", a dziś już technologia materiałów, wyposażenia, czy inżynierii budowy już na to na luzie pozwala.

A tu ja się nagle dowiaduję, że jest jakaś kolejna aplikacja "do czegoś tam". Jeszcze się nie przymierzam do krzesełka i radyjka, ale może trzeba się zacząć już rozglądać za wygodna piżamką?

Na to oczywiście nakładają się te nieszczęsne media i polityka. Coraz częściej przypomina mi to wszystko zabawę, którą uskuteczniałem niegdyś ze swoim kotem. On najbardziej lubił, jak wyciągałem z szuflady taki wskaźnik laserowy i zaczynałem nim śmigać po ścianach, podłodze i meblach. Dostawał wtedy istnego szaleństwa. Mógł tak fruwać po mieszkaniu za tym czerwonym świetlistym punkcikiem naprawdę długo i trudno było go zmęczyć.

Patrzę na tę granicę i mój coraz bardziej kostyczny umysł konkluduje to jedynie przerażeniem, że w Polsce są ludzie, którzy nie rozumieją powagi sytuacji i nie dość że sami albo to bagatelizują albo wręcz nie podoba im się, że ktoś na tej polskiej granicy robi swoją robotę, ale też wspiera głosami tych, którzy najchętniej by te granice polikwidowali a potem spieprzyli gdzieś do Rumunii, tfu, Brukseli. Uważam że takie osoby powinny być natychmiast aresztowani a w najlepszym razie internowani, lub pozbawieni obywatelstwa. Skoro tak nie jest, to znaczy że wciąż to nasze państwo jest słabiutkie. Każda inna analiza tej sprawy wydaje mi się jałowa.

---

tagi: refleksje 

	Marcin-K
	19 listopada 2021 13:22

25     1886    13 zaloguj sie by polubić