Od kilku dni chodził mi po głowie jakiś zjadliwy tekst wymierzony prosto w ślepia tych wszystkich solidarnościowych jubli, które kręcą się po mediach i wypływają z każdej strony niczym reklamy sieci komórkowych. W pewnej chwili cała ta zabawa nałożyła mi się, niczym nabazgrana na kalce, na obchody pierwszo-wrześniowe, koronawirusa w szkołach i tweety Tuska i dostałem lekkiej kołomyi. Miałem ogromną ochotę coś o tym wszystkim napisać, ale nie mogłem na to założyć jakiejś fajnej dźwigni. Coryllus opisał dziś znakomicie Solidarność i pomyślałem, że temat jest już zamknięty. Coś jednak wciąż we mnie bulgotało, aż w końcu stało się tak, że zobaczyłem u Karnowskich pana Jakiego, który wyskoczył znów z tymi reparacjami. Jaki uważa, że trzeba domagać się sprawiedliwości od Niemca, tym bardziej że Niemiec wciąż jest "beszczelny". Ja jestem nieprawdopodobnie w ostatnich tygodniach cięty i wyczulony na polityków PiS-u, a właściwie na te wszystkie idiotyzmy które jeszcze ze dwa, trzy lata temu wydawały się być niegroźnymi dziwactwami czynionymi na potrzebę pijaru, a dziś irytują jak stojący na samym środku przejścia wózek w Biedronce. Wciąż jednak nie czułem, że jestem gotowy, aż w końcu poleciała w internecie reklama post-esbeckiego banku, w którym młode jeszcze dosyć małżeństwo tuż po wyremontowaniu (oczywiście na kredycik) kuchni umawia się na kolację przy świecach. Pomyślałem wtedy, że nie ma lepszej metafory na to, czym dzisiaj jest komunikacja pomiędzy ludem a ośrodkami władzy i propagandy. Jest bowiem kolacja przy świecach jedną z głównych klisz używanych przy produkcji opiewających damsko-męskie relacje, a im więcej w tej zabawie kiczu i sypiących się wzdłuż drogi do sypialni różanych płatków tym zdaniem scenarzystów lepiej. Obserwując jak tworzy się widowiska polityczno-historyczne z jublem jako punktem kulminacyjnym nie trudno znaleźć niepokojące podobieństwa. Pytanie tylko brzmi: kim jest ten tak zwany obywatel dla scenarzystów? Czy mało rozgarniętym, ale rozrywanym wewnętrznie chucią tanim adoratorem, czy raczej wymagającą dziwacznych zabiegów niedowartościowaną myszą wypełnioną po brzegi pretensjami i egzaltacjami? Wydaje mi się, że odpowiedź narzuca się sama. Jedyne co robi w tym wszystkim wrażenie, to coraz bogatsza paleta animacji, które podaje się przywołanemu już tu obywatelowi. Wybór jest chyba nawet większy niż w multipleksie. Mama z córką może pójść na Frasyniuka trzymającego pod ramię Krzywonos i drącego się: Jarek, przestań pieprzyć, tam ciebie nie było. Ojciec z synem może udać się do sali, gdzie puszczają film o tym jak Gwiazdowie po raz milionowy opowiadają o oszustwie okrągłego stołu i o tym, że pytali się Lecha czy on, na Boga, nie jest przypadkiem szpiclem, a on powiedział że nie jest. No, a już dla prawdziwych koneserów są produkcje o Jakim, który z Mularczykiem siedzącym mu na barana biegną po reparacje dla pokrzywdzonych przez historię Polaków. Efekt ma być taki sam, uwiedzenie, wszak logika kolacji przy świecach jest żelazna. I tu nadchodzi niestety najgorsze. Obywatel w tej sytuacji robi zazwyczaj to co najgorsze, czyli zamiast zadzwonić po policję, zakłada piętnasto-centymetrowe szpilki i maluje usta na czerwono. Jeszcze bardziej przykre jest to, że na nielicznych tych, którzy jednak się z kolacji przy świecach wymigują, czekają już tajemniczy panowie w foliowych czapkach na głowie i proponują im udział w cywilizacyjnej wojnie.

Na szczęście, jak wiemy, jak ktoś chce, to znajdzie odpowiednie drzwiczki.

	Marcin-K
	1 września 2020 14:20