Popatrzyłem w okresie świąteczno-noworocznym trochę w telewizor - i niemalże na dzień dobry dostałem w głowę dżinglem wyświetlanym, na którejś ze stacji (wszystkie dziś wyglądają de facto tak samo), opatrzonym jakże znamiennym hasłem: włącz emocje. Właściwie hasło to wyczerpuje do cna temat telewizji jako takiej, jej podstawowej funkcji i nakreślonych przed nią zadań. Jakąś tam ciekawostką może być jednak fakt, iż w sposób tak otwarty i bezpretensjonalny telewizja chwali się sposobem w jaki uwielbia zamieniać to tak zwane społeczeństwo... No właśnie w kogo?  W bandę kretynów chciałoby się powiedzieć, ale to byłoby pójście na łatwiznę. Moim zdaniem telewizja, posłużę się po raz z nie wiem który znakomitymi hasłami-kluczami autorstwa Coryllusa. Telewizja to werbunek. Media to werbunek. Teoria to może niezbyt odkrywcza, ale nagle dotarła ona do mojej świadomości z całą mocą. Któż bowiem z nas nie spotkał się w życiu z tym jakże klasycznym typem człowieka, który z bardzo charakterystyczną miną rozpoczyna przy każdej możliwej okazji tak zwaną dyskusję polityczną. Jest to oczywiście polityka na miarę "telewizora" właśnie, a te tak zwane poglądy, i ich niezbyt mądre powielanie w towarzystwie, to nic innego jak podjęcie werbunku na samym dole łańcucha. Coś w rodzaju tych dziwnych typów którzy kiedyś namawiali swoje ciotki i babcie na zakupy w amwayu. Albo coraz powszechniejszego w dobie pandemii zapisywania się do werbunkowego ORMO. Powinni tym ludziom dawać te takie śmieszne małe lizaki z czerwoną obwódką i białe w środku.

A teraz będzie, trzymając się nomenklatury śledczo-policyjnej, dowód rzeczowy.

W Święta, jak wiemy, duże telewizje organizują coś co nazywają "koncertami Wigilijnymi". Wygląda to co roku tak samo i z każdym też rokiem coraz bardziej przybliża się ogólną charakterystyką i estetyką do tych karczemnych i żenujących telewizyjnych sylwestrów, tyle że w Wigilię są one zawsze w pięknych świątyniach a nie tańc-budach, a zaproszone tam hordy celebrytów odrobinę mniej drą, pardon, mordy. Panie starają się wytrzymać jeszcze te kilka dni, więc nieco tonują swe stroje choć nie zawsze. Oto na którymś z kanałów, nie wiem nawet czy to nie była "nasza" TVP, przed ołtarz wyskoczyło dziewczę nazywające się Roksana Węgiel. Dziewczę to, nie zmitygowane ani odrobinę faktami, okolicznościami oraz miejscem, wystroiło się w króciutką kiecuchnę wyraźnie eksponując swoje nogi. Potem jeszcze robiła to co pozostała reszta "wykonawców", czyli z zimną krwią, na wizji, przed całą zgromadzoną publicznością, dokonała - w mediach musi być to słówko - brutalnego morderstwa na kolędach, krzywiąc się przy tym niemiłosiernie i gibając wprost nieprzyzwoicie. Staram się jakoś zachowywać spokój, w ogóle będąc ostatnią osobą, która powinna wypowiadać się co powinno się w świątyni dziać lub nie dziać, ale ... - występ i strój pani Roksany wydaje się nikogo nie razić, ani przebywających w tym czasie w świątyni kapłanów, ani też przyglądających się temu wiernych. Nawet moja moherowa mama powiedziała żebym skończył już wszystko krytykować. Zaczynam myśleć że moherowe babcie są jednak nieco przereklamowane i da się je omamić. Może czas mówić o neo-moherystach? Ja jednak myślę że mam prawo i obowiązek zapytać: co tu się do jasnej cholery wyprawia? Powinien chyba ktoś znaleźć się, kto wszedłby tam, z jakąś solidną lagą w ręku, wziął tę pannicę pod rękę i wyprowadził w jasną cholerę. Oczywiście, tutaj zaczyna się stara śpiewka, jaką często śpiewamy my tzw. szarzy ale rzecz jasna przejęci i zaangażowani obywatele, gdy wpadniemy w jedną z wielu zastawionych przez nas pułapek. Krzyczymy do ekranu w niebogłosy "gore", ale palcem nie kiwniemy, tylko szukamy kogoś, kto zrobi to za nas. Ja niestety też taki czasem bywam i nie jestem z tego dumny. Ale zaraz zaraz. Przecież jest tak wielu chętnych do brania spraw we własne ręce. Nie tak dawno jednak ponoć jacyś patriotyczni kibole z panem Bąkiewiczem na czele "bronili" świątyń. Czy mazanie po murach błyskawic to jest jakaś inna kategoria niż tańce wygibasy tuż obok ołtarza przez niepełnoletnią - nie boję się tego słowa - niewyżytą siksę? W ogóle nie wiem, czy na stu zapytanych na ulicy katolików, któryś by się moimi obawami przejął. Nie założyłbym się chyba o to. Śpiewanie i szarpanie drutów w kościołach stało się już, jak to mówią gracze komputerowi i czytelnicy fantasy, kanoniczne. Nie wiem czy da się coś z tym już zrobić. Skoro na jednym z tych koncertów kolędę masakrowała, a jakże, pani Kurdej-Szatan, to znaczy że rzecz cała dopiero nabiera rozpędu. Kiedyś jeszcze brałem za dobrą monetę, kiedy ktoś mówił - ej no, nie czepiaj się, lepiej że taka osoba jest jednak gdzieś tam blisko wiernych i Kościoła, nawet jak "duchowo" jest od niego bardzo daleko. Z wiekiem jednak robię się coraz bardziej pryncypialny w ocenach i mam dziś na to jedną odpowiedź - wypad ze świątyni z tym szajsem. Odpowiedzią na moje ekscytacje, oczywiście będzie głuche echo, a za rok w kościele Mariackim, to niewykluczone, kolędy wyrapuje Malik Montana albo inny zdeprawowany szympans.

Już nieco się uspokoiwszy, zadam inne pytanie. Wysyłam je rzecz jasna na mityczny już Berdyczów, niech nikt czytających tę notkę nie pomyśli, że rzeczywiście chcę dostać na nie odpowiedź. Czy wszyscy ci, którzy nie widzą w występach pani Roksany pod ołtarzem niczego zdrożnego zastanawiają się, co znajdzie się na końcu owego łańcuszka szczęścia? Strzelam że myślą oni sobie: supcio, właśnie tak przyciągniemy - znów użyje tego głupiego słowa - mityczną młodzież do świątyń. Wiecie, no, te wszystkie tradycje i nudne klepanie różańców, pielgrzymki, Boże Ciała, są dla nas, dla starych. Młodzież - odpowiadałby dalej hipotetyczny neo-moher - potrzebuje czegoś innego, są, panie, inne czasy. Jak wiemy Gospodarz pisał na te tematy sto lat temu, ja jeszcze całkiem niedawno nieco obruszałem się na jego pryncypialność w tej kwestii. Dziś już nie mam żadnych wątpliwości. Jak wiemy wszystko co dzieje się w mediach i jest tam - podkreślam to określenie bardzo wyraźnie - dopuszczane musi mieć z założenia charakter eskalujący, inaczej po prostu tracą sens. Nie pamiętam już kto był autorem tego cytatu, kiedyś często przywoływali je inteligenci w marynarkach z czarnymi łatami na łokciach - ponoć jakaś telewizyjna szyszka z Ameryki powiedziała niegdyś, że z telewizją to jest tak, że jak się coś do niej wymyśla to aby osiągnąć sukces należy wymyślić coś najgłupszego co mu przyjdzie do głowy, a potem w realizacji uczynić to głupszym razy dwa minimum. Czyli w skrócie, dziś Roksana Węgiel pod Ołtarzem, pojutrze... Nie, aż boje się tego co podpowiada mi mój umysł. A tam już będą czekać takie "produkty" owego werbunku, który przecież telewizja chce też robić nawet i w czasie śpiewania kolęd, jak żona mojego kolegi, osoba już w okolicach pięćdziesiątki. Pani ta, pracująca już od lat w nazwijmy to szeroko pojętej branży pedagogicznej wygłosiła na sylwestrowym spotkaniu opinię, iż jej stosunek do Kościoła zredukował się już do - cytuję dokładnie - "czystej nienawiści". Jeśli ktoś zacznie tę przypowiastkę bagatelizować, to powiem tylko że ja żonę mojego kolegi poznałem trzysta lat temu na nocnym czuwaniu w Częstochowie, gdzie już wtedy perorowała z podobną żarliwością, tyle że wektor jej opowieści był skierowany w tak zwaną przeciwną mańkę. Proces jaki w niej zaszedł postępował wielotorowo, ale dobrze pamiętam, gdy była może w połowie drogi do tej "czystej nienawiści" gorąco wszystkich zapewniała wszystkich, że jak w Kościele będzie można pośpiewać, potupać i poklaskać, to przyjdzie wkrótce do nas sam Pan. Bardzo chętnie panią tę zaprowadziłbym do speców od telewizyjnego werbunku i pokazałbym jednostkowy efekt ich pracy. Oj by się panowie ucieszyli...

	Marcin-K
	7 stycznia 2022 11:31