Pierwszy raz od dość dawna znalazłem się - z powodów zawodowych - w centrum Warszawy. Wnioski mam takie, że owo centrum jest w tej chwili czymś, co należałoby opisać, posługując się przy tym tytułem jednego z dawnym utworów zespołu Metallica - "Thing that should not be". Szkoda w zasadzie na jakiekolwiek krytyczne opinie, bo jak mów młodzież "szkoda szczępić ryja". Załatwiłem co miałem załatwić i niemalże biegiem ruszyłem do ucieczki na dworzec WKD. Oczywiście jak to u mnie, mimo krótkiej styczności z warszawskim śródmieściem, poczyniłem tam jednak kilka cennych obserwacji. Najpierw natknąłem się na Świętokrzyskiej na przepotężny baner reklamujący monetę okolicznościową z Lechem Kaczyńskim. Baner ten został umieszczony na gargantuicznej elewacji NBP-u i naprawdę uwierzyłbym, gdyby ktoś mi powiedział, iż da się go zobaczyć z powierzchni księżyca. Jak rozumiem baner ten to coś w rodzaju pisowskiego pranku na żerujące w centrum leminże hordy. Coś a'la "nasza" odpowiedź na tęczę przy Zbawiksie. Znam trochę ceny za powierzchnie reklamowe w Warszawie i powiem tak: kosztować to musiało w... dużo pieniędzy. Ale przecież jak wiemy, mamy nadwyżki, więc jak to się mówi - kto bogatemu zabroni komunikować się ze społeczeństwem?

Potem wpadłem w grono ludzi jednocześnie bardzo sympatycznych, ale też muszących sobie trochę ponarzekać na brak wolności w Polsce. Następnie jeszcze udaliśmy się na po-spotkaniową kawkę do miłej kawiarni, gdzie kupiłem za ledwie 6 zł duży kubas dobrej kawy. Ale zanim ją wypiłem, spotkało mnie coś bardzo ciekawego. Oto pracownica stojąca za ladą kawiarni, młoda dziewczyna dość nieskładnie jeszcze mówiąca po polsku, zapytała nas, czy jesteśmy zaszczepieni. Wśród naszej czwórki, tylko ja okazałem się być niezaszczepiony. Ja z tego powodu dotąd nie rościłem sobie praw do żadnych przywilejów, ani też nie uważam, by było to szczególne bohaterstwo. Żyję jednak od paru miesięcy w pewnym oddaleniu od głównego nurtu życia i trochę mnie ta cała sytuacja zaskoczyła. Moi znajomi bez zmrużenia oka wyjęli zza pazuchy jakieś "certyfikaty:", dziewczę dobyło z kolei jakiegoś tajemniczego terminalika, koledzy przytknęli doń certyfikaty, coś zapiszczało, a kiepsko mówiąca po polsku niewiasta uśmiechnęła się słodko. A co ze mną - zapytałem nieśmiało? Kolega zaproponował, że może w takiej sytuacji pójdziemy gdzieś indziej. Zanim jednak zdołałem coś powiedzieć, dziewczę wygłosiło mini-wykład z obowiązujących ich przepisów, coś tam było o jakichś dziewięciu osobach, nie słuchałem dokładnie, gdyż poczułem napływające mi w okolice skroni lekkie zdenerwowanie. Pani coś gadała, klienci wchodzili i zamawiali różne rzeczy, wszyscy tam byli, oprócz kilku wyjątków, bez maseczek, cała sprawa ze mną w roli głównej zeszła w naturalny sposób jakby na dalszy plan. Coś wszyscy pomruczeliśmy do siebie, i po prostu weszliśmy do środka. Nie chcę tu uderzać w podniosłe tony, pisać o tym, że poczułem się jak żyd w okupacyjnej Warszawie, tudzież murzyn z Luizjany w latach 60-tych, ale dziwne rzeczy się chyba dzieją i pozostaje mi tylko mieć nadzieję, że one się w naszych warunkach stępią o naszą tradycyjną, zbiorwą ludową mądrość. Moi znajomi którzy są bardzo wyczuleni na sprawy wolności, tego akurat incydentu nie omówili z tą charakterystyczną swadą z jaką krytykują rząd. Widziałem jednak po ich twarzach, że coś im tam jednak nie do końca się zgadza, ale chyba nie wypada tego komentować.

To wszystko jest jednak mniej ważne, wszak chyba ze trzydzieści razy tego dnia zapytano mnie, czy już oglądałem drugi sezon netflixowego Wiedźmina. Nie chciało mi się nawet tłumaczyć tym ludziom, że nigdy w życiu nie używałem Netflixa. Jednakże bardzo zafrapował mnie ten specyficzny nabożny ton z jakim odnoszono się do tej amerykańskiej popkulturowej produkcji. Sam fakt iż oni tam to nakręcili w oparciu o coś, co można podczepić pod związek z Polską, chyba powoduje że ludzkie deficyty i kompleksy podnoszą się do góry niczym sienkiewiczowskie oleum. Serial o Wiedźminie sprawia, iż mówi się o nim przyciszając nieco głos, tak jak katolicy przyjęli od setek lat robić po wejściu do świątyni. Krytyczne opinie są generalnie kiepsko przyjmowane. Jak mogę domniemywać wszyscy ci "ateiści" i "nihiliści" najświeższego chowu padają ofiarą tego wyśmiewanego przez nich gorliwie "pociągu słabego ludzkiego umysłu do religijności". Jak widać na załączonym obrazku - nie ma wyjścia. W coś trzeba wierzyć i gdzieś umieszczać te swoje wrodzone potrzeby sacrum. W jak to oni mówią "kościółek" się nie da, to może być i Wiedźmin po słowiańsko-amerykańsku.

Poczytałem chwilę o tym serialu, i dowiedziałem się, że w tej chwili nie ma już kogoś takiego jak reżyser, tylko showrunner. Showrunnerką Wiedźmina jest niejaka pani Lauren Schmidt, która nawet spotkała się osobiście z panem Sapkowskim i wymienili tam poglądy. Pani ta w krótkim opisie o czym jest tak naprawdę Wiedźmin, odparła iż o tym, że największe potwory rodzą się z ludzi. No może to jest i prawda. Czy potwory, to ci którzy nie mają odpowiednich certyfikatów, aż chciałoby się złośliwie zapytać?

Nie oglądam właściwie już żadnych filmów, ale ostatnio obejrzałem na Polsacie dawny klasyk z początku lat 90-tych pod tytułem "Speed  - niebezpieczna prędkość". W przerwach reklamowych puszczano tam krótki spot, w którym pani Gawryluk twierdzi, że dziennikarska rzetelność jest w tych czasach wyjątkowo ważna. Znów złośliwie i w duchu zapytałem - a to wcześniej nie była? Całość tego spotu, który ma promować polsatowskie wydania wiadomości, sprzedana zostaje ludożerce w formacie fragmentów hollywoodzkiego serialu, w którym piękne dziennikarki i przystojni ogarniturowani ni to dziennikarze, ni to menadżerowie, pochylają się z troską nad stołem, na którym leżą zapewne ważne papiery, zawierające sensacyjne doniesienia.

Wróćmy jednak do Speedu. Oglądałem ten film z pewnym zainteresowaniem, pomieszanym z nostalgią. Przypominałem sobie, że film ten wyszedł, gdy byłem w technikum, a znajomi z klasy jeździli do Warszawy po pięć razy, aby go obejrzeć. Pomyślałem że cały fabularny rdzeń tej produkcji wywaliłby dziś w powietrze skromny wynalazek telefonu komórkowego, gdyż Keanu Reeves zamiast ryzykować życie swoje i innych i wskakiwać z porwanego samochodu do autobusu na autostradzie, by poinformować kierowcę iż ten ma na podkładzie bombę, mógłby po prostu do niego zadzwonić. Mniejsza o to. Patrzyłem na dzielne poczynania bohaterów i wartką akcję, i nie mogłem się powstrzymać przed nadawaniem złośliwych znaczeń symbolice płynącej do mnie z ekranu w - znów posilę się młodzieżowo-internetową nowomową - niemalże czwartej gęstości. Zacząłem się zastanawiać nad powyższą kwestią: jeśli ten autobus, z przyczepioną doń bombą, który nie może zwolnić poniżej 50 mil na godzinę, bo wtedy wybuchnie wraz z pasażerami, to los naszej ojczyzny, a ci pasażerowie w środku, to my, to kim w tej sytuacji jest bohaterski Keanu Reeves? Początkowo chciałem podczepić pod niego, któregoś z konkretnych polityków. Powtarzam - włączyła mi się małpia złośliwość i w pierwszej chwili pomyślałem o Jarosławie Kaczyńskim. Potem jednak wydało mi się takie porównanie jednak średnio zabawne i wtedy nagle bum - wyszło mi że Keanu Reeves, narażający życie, żujący non stop zawadiacko gumę i czarujący swoją mieszanką siły, a jednocześnie wrażliwości, chcący by wszystko się udało i zatriumfowała prawda i sprawiedliwość,  to jest po prostu uosobienie tak zwanych zbiorowych emocji politycznych. I tutaj wszystko zaczęło mi się zgadzać. Kim bowiem w tym wypadku jest Sandra Bullock, młoda nieogarnięta dziewczyna o nieoczywistej urodzie, która przez większość filmu prowadzi zgrabnie autobus poprzez kolejne przeciwności losu? To proste. Sandra Bullock to Monika Jaruzelska. Ona z miłym uśmiechem na twarzy i sercem na dłoni przeprowadzi nas wszystkich przez niebezpieczeństwa, bez względu na nasze osobiste przekonania. I tutaj widz musi dysponować odpowiednim podejściem. Autobus mknie przez ulice i autostrady Los Angeles, sytuacja jest groźna, terrorysta odpala jeden z ładunków, ginie jeden z pasażerów, kończy się paliwo. Sytuacja jest naprawdę poważna. Wtedy też okazuje się, że na trasie autobusu trwają roboty drogowe i brakuje piętnastu metrów w estakadzie. Dla Sandry vel Moniki nie ma jednak sytuacji bez wyjścia. Autobus, za namową Keanu vel emocje polityczne, rozpędza się, ile fabryka dała, a potem po prostu nad tą wyrwą przelatuje. Wygląda to na maksa nierealistycznie i głupio. Każde dziecko wie, że tak się nie da. A jednak autobus jedzie dalej, a pasażerowie i sami bohaterowie zaczynają się przytulać. I w tym momencie widz musi już sam zadecydować - czy wierzy w to co się przed chwilą wydarzyło i dalej to co widzi traktuje poważnie, czy jednak z tego autobusu - nie bacząc na okoliczności - wyskakuje.

To nie koniec oczywiście całej sprawy. Sandra vel Monika wjeżdża w końcu na pas lotniska i jeździ tam w kółko przez dłuższy czas, co moim zdaniem jest już po prostu analogią idealną. I już nie idąc w tych ryzykownych wygłupasach dalej, tu się znamiennie zatrzymam. Dodam tylko, że Jeff Daniels, bliski kolega Keanu, też anty-terrorysta w tym samym roku 1994 gra główną rolę w filmie "Głupi i Głupszy", a sam Reeves pięć lat potem zyskuje pop-kulturową nieśmiertelność, jako twarz filmu "Matrix". Jak to się wszystko ładnie ze sobą łączy. 

Zapewne już nie dam rady napisać przed Świętami nic więcej napisać, więc przy okazji życzę wszystkim Wam najlepszego z okazji Świąt Bożego Narodzenia i oczywiście też dołączam życzenia nowo-roczne. Oby nam się...

---

tagi: wiedźmin 

	Marcin-K
	18 grudnia 2021 16:09

42     2088    10 zaloguj sie by polubić